Mike Boddé - Pil

[Renate]

Een cabaretier en z'n depressie, klinkt misschien wat vreemd, maar dit is precies waar dit boek over gaat.

lees verder http://www.leestafel.info/non-fictie

-

[Annemarie]

Boeiend, Renate! Ik heb meerdere interviews met Mike Boddé gelezen en gezien. Hij is altijd heel openhartig over zijn depressie en dat vind ik heel knap. Ook over zijn medicatie is hij heel open. Ja, hij is er zwaarder door geworden maar het heeft zijn leven vooral heel veel beter gemaakt. Wat maken die paar extra kilo's dan uit?! Hetzelfde geldt ook voor mensen die ik ken dus het moet inderdaad maar eens afgelopen zijn met dat negatieve gedoe over medicijnen. Als je ze niet nodig hebt, moet je er afblijven maar als je ze wel nodig hebt, is het fijn dat ze er zijn.

[Dettie]

Ja knap van Mike Boddé om er zo open over te zijn. Het juist zo wegmoffelen van gevoelens maakt alles nóg moeilijker. Net alsof je niet goed bent als je depressief bent, het is al lastig genoeg. Waarom er zo'n taboe op gevoelens rust is mij een raadsel. Het zou de wereld een stuk makkelijker maken als niet alles gericht zou zijn op blij, blij, blij en vrolijk. Hoera, ik mag aan de tena lady, hoera ik mag een gehoorapparaat, hoera ik mag steunkousen, hoera gelukkig zijn er siliconenborsten, blèh. Als dat opgeklopte gedoe. Gewoon kunnen zeggen en erover praten wat e ris zou 10 x beter zijn, maar ja. Gelukkig doet Mike Bodé dat wel.

En verder. Helemaal eens met je, Annemarie. Ik heb een hekel aan medicijnen én zal alleen in uiterste nood wat slikken, maar ik heb ook wel bij een vriendin het verschil tussen mét en zonder antidepressiva gezien en dat is enorm. Dan maar leven mét pillen maar wel een leven met plezier.

Dettie

[Annemarie]

Nou, inderdaad: het lijkt wel alsof mensen niet neerslachtig of depressief mogen zijn. In Nederland antwoordt iedereen standaard "goed" op de vraag hoe het met iemand gaat. En vreemd genoeg mag je als je chronisch ziek bent geen goede dagen hebben want dat hoort dan ook niet. Pfffff.

Daarom ben ik blij met Mike Boddé. Hij durft wél eerlijk te zijn. Hij heeft zijn medicatie gewoon nodig. Ook ik heb het verschil tussen wel of geen antidepressiva gezien. Het is voor sommigen (en met sommigen bedoel ik eigenlijk: schrikbarend veel mensen) het verschil tussen leven en niet meer willen leven. Natuurlijk hoef je niet bij het eerste de beste dipje aan de prozac maar soms is het gewoon echt, echt nodig. En dan is het een uitkomst. Ik ben blij dat het bestaat, anders had ik sommige dierbaren misschien niet meer om me heen gehad.

En tot slot: waarom bemoeien zo veel mensen zich toch altijd met het gewicht van een ander? Mike Boddé is niet de slankste. Waarom moet hij zich daar steeds over verantwoorden? Dat merk ik ook in mijn omgeving. Iemand die ik ken is ook aangekomen door anti-depressiva en die krijgt altijd "grappige" opmerkingen over zijn buik. Nou mensen: dat is dus NIET grappig. Gewoon eens ophouden daarmee. Ik vermoed dat Mike Boddé er ook wel eens moe van wordt. Ook hij is helemaal prima zoals hij is!

[Renate]

Zou dat bemoeien met het gewicht van een ander misschien ook iets te maken kunnen hebben met het feit dat er nogal veel aandacht is voor obesitas en de problemen die dit voor de gezondheidszorg zou kunnen opleveren?
We denken misschien wel eens te veel dat alles maakbaar is en dat we alles zelf in de hand hebben.

Een depressie is natuurlijk wel iets anders dan eens een keer somber of neerslachtig zijn. Daar heb ik zelf ook wel eens last van Ik ben gewoon niet altijd vrolijk en heb last van mezelf, wensend dat ik dood was, of op z'n minst nooit geboren, maar ik ben niet depressief. Ik kan hooguit zeggen dat 2 van de drie pijlers, die in het boek genoemd worden, aan m'n leven ontbreken.

Het boek van Mike Boddé is overigens absoluut niet te vergelijken met de boeken van Myrthe van der Meer. De laatste schrijft veel meer over het leven in de psychiatrie terwijl Mike Boddé eigenlijk meer over z'n eigen leven schrijft, vaak met heel humoristische passages, waarin zelfs het in de rij staan bij de kassa wordt beschreven alsof het een soort wedstrijd is.

Hier vertelt hij het een en ander en zingt hij ook het lied 'Wak', waarvan de tekst in het boek staat.
https://www.youtube.com/watch?v=lCRsKPwKsxU
En hier heb ik de bewuste tekst gevonden:
http://shitonya.punt.nl/content/2012/05/wak-mike-bodde

[Annemarie]

Dat zou goed kunnen hoor, Renate. Maar zo zwart-wit als het in de media wordt gesteld, is het natuurlijk altijd niet. Daarnaast bemoeien mensen zich gewoon graag overal mee.

Ik schrik wel van het feit dat je soms zulke nare gedachtes hebt. Let wel op dat het bij korte gedachtes blijft en dat het niet gaat overheersen. Als dat wel gebeurt, moet je echt bij de huisarts aan de bel trekken.

Niet altijd vrolijk zijn hoort erbij. Wat ik wel eens heb gehoord van mensen die depressief zijn, is dat zij zich eigenlijk niet kunnen voorstellen dat ze zich ooit weer vrolijk zullen voelen. Heel naar lijkt me dat.

Ook de boeken van Myrthe van der Meer staan op mijn (inmiddels kilometerslange leeslijstje). Als ik op de recensies afga, denk ik dat ik dit het boek van Mike Boddé het eerste zou willen lezen.

[Renate]

Dat bedoel ik in feite. De media spreken over een epidemie van obesitas en voor de massa lijkt dat dan voor alle dikke mensen te gelden. Het is ook wel makkelijk om in hokjes te denken en het eigen schuld denken zit inmiddels ook een beetje in het systeem van de mensen.

[Annemarie]

Ja, dat verwoord je mooi zo. En tegenwoordig (mede door de sociale media) is het kennelijk ook de bedoeling dat we overal een mening over hebben en die met iedereen delen. Soms is het beter om niets te zeggen.(Dettie zit nu te lachen omdat ik een enorme kletskont ben.)

[Dettie]

haha ja, en we hebben ook nog het thema stilte deze maand! *grijns*

Dettie

[Annemarie]

Het was een zware maand voor mij. Gelukkig is het morgen eindelijk voorbij.

[Willeke]

Zeer indrukwekkend boek dit. Ook al omdat het om een publiek figuur gaat en je dus denkt hem te "kennen".
Dan kan je je de wanhoop en depressie en de zwartheid waar hij over schrijft nauwelijks voorstellen. En dat gebeurd natuurlijk vaak bij depressie. mensen hebben vaak geen idee wat een lijden dat is.

[Renate]

Op sociale media deel ik sowieso al niets.