Een soort Vonk

Een soort Vonk
Elle McNicoll

Addie is niet zoals de andere kinderen in haar klas. In de pauze gaat ze het liefst naar de bibliotheek, daar is het lekker stil en meneer Allison is altijd aardig. Hij is gelukkig een heel ander persoon dan mevrouw Murphy, haar nieuwe juf, die alleen maar schreeuwt en lelijk tegen haar doet. Ze heeft vandaag zelfs haar mooie verhaal verscheurd omdat ze het te lelijk geschreven had. 'Die lakse hanenpoten wil ik niet meer zien,' had ze geschreeuwd. En ze had er nog wel zo haar best op gedaan!

Thuis is er gelukkig Keedie, haar oudere zus, die net als zij is en precies snapt wat Addie bedoelt als ze het over stimmen en maskeren heeft. Aan haar kan ze wel haar verhaal over mevrouw Murphy kwijt. Keedie begrijpt hoe erg het is wat zij gezegd heeft, Keedie is namelijk ook autistisch. Juf Murphy wil niets van al dat 'gedoe' weten, Addie moet zich maar aanpassen, net als Keedie vroeger. Maar Keedie was uit ander hout gesneden dan Addie en liet zich niet uit het veld slaan door de hatelijke opmerkingen van mevrouw Murphy. Ze gaf haar steeds lik op stuk. Is mevrouw Murphy daarom zo akelig tegen Addie?
Audrey, het nieuwe vriendinnetje van Addie, neemt het steeds voor Addie op. Zij vindt Addie niet raar, integendeel ze is blij met haar slimme, originele vriendin.

En dan vertelt mevrouw Murphy over de heksenjacht die vroeger in hun streek plaatsvond. De heksen waren ook anders, maar werden vervolgd én gedood. Dit druist zo in tegen het rechtvaardigheidsgevoel van Addie dat ze besluit een monument op te richten voor deze vrouwen want zij waren gewoon wie ze waren, net als zij!
Maar zo makkelijk gaat dat niet, de mensen uit de gemeenteraad zitten niet zo te wachten op een meisje die een akelige geschiedenis wil oprakelen. Alles bij elkaar, de pesterij van mevrouw Murphy, de reacties en treiterijen van de kinderen in de klas op het gedrag van Addie, de tegenwerking van de dorpelingen en de gemeenteraad drijven alles op de spits. Een 'ontploffing' kan niet uitblijven...

Het bovenstaande geeft in het kort de inhoud weer van dit ontroerende verhaal. Maar het is niet zomaar een verhaal over een meisje dat autistisch is - Je bent autistisch, je hebt geen autisme - zegt Addie steeds, het is vooral een verhaal over strijd leveren, moed hebben en vol blijven houden ondanks allerlei tegenwerking van verschillende kanten. Elle McNicoll weet waar ze over schrijft want ze schrijft uit ervaring.
Kortom, een fantastisch boek met veel diepgang.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar