Mijn land, mijn bloed
Eline Rosenhart

Eline Rosenhart heeft met haar boek Mijn land, mijn bloed het Israëlisch-Palestijns conflict vanuit verschillende invalshoeken op een veelzijdige manier weten weer te geven. Het conflict is er één met verschillende grijstinten, zo omschrijft ze in haar voorwoord. Er is een contrast tussen ideologische standpunten en de realiteit van iedere dag. Met de drie hoofdpersonen heeft Eline Rosenhart deze ideologische standpunten en alle worstelingen die erbij horen een gezicht gegeven.
Zo is er de Palestijnse Wael, die zijn broer en zijn vriend in dit schrijnende conflict verliest. De schrijfster weet de beklemmende sfeer en de uitzichtloze omstandigheden van de Palestijnse situatie goed te omschrijven.

Ook is er een rol voor de Nederlandse Nienke, die als vrijwilligster de sociale verdeeldheid in de Israëlische maatschappij ontdekt en een relatie krijgt met een Israëli. Wat betekent het om Jood te zijn en wat doet dat met je christen-zijn? Hoe geef je dit vorm? Hoe ga je om met de angst voor aanslagen?
Daarnaast is er de Israëlische Yahav, die worstelt met haar verleden en hoe zij eigenlijk in het conflict moet staan.

Het boek is niet altijd even makkelijk te lezen. Er vinden veel gedachtesprongen in plaats die ik persoonlijk als lezer niet altijd kon volgen. Vaak worden die gedachten schuingedrukt weergegeven en zijn het citaten van andere personen.

Je streeft er altijd naar om de horizon aan te raken. Maar je zult er nooit komen. Jouw bootje zal in de zee zinken.
En Dor had gelijk gehad. Destijds had ze het niet begrepen waarom die opmerking haar zo’n pijn had gedaan. Al die tijd zag ze het als een belediging dat een vredesakkoord niet hetgeen was waarnaar ze zocht. Als er een akkoord was gekomen, zou ze er blindelings voorbij zijn gevaren. En al die tijd was haar boot lek. Al die tijd had ze ergens geweten dat ze zou zinken op zee.

Welke personen de opmerking gemaakt hebben en waarom zo’n citaat in gedachten komt, is niet altijd duidelijk. Soms staat de naam van de persoon die het gezegd heeft erbij en als je het boek bijna uit hebt, wordt het wel iets duidelijker, maar over het geheel zorgde het er bij mij als lezer voor dat het verhaal minder vaart had.
Een rode lijn door het boek zijn de geloofsworstelingen die de drie hoofdpersonen hebben. Zoals bijvoorbeeld de worsteling van Yahav:

Jonathan zei iets over bloed dat hem schoonwaste. Ze had nooit begrepen waar hij het over had. Het klonk destijds nogal luguber. Maar misschien was bloed wel het enige middel om bloed weg te wassen. Ze had geprobeerd haar leven te geven voor een doel, in ruil voor dat andere leven dat ze had genomen. Het was nooit genoeg geweest. Ze had eigenlijk altijd geweten dat er een bloedprijs was die betaald moest worden. En misschien was de enige prijs die hoog genoeg was, het bloed van die ene man zonder schuld – de man die de voeten van zijn discipelen waste.

Kortom, een boek dat de sfeer rondom het Israëlisch-Palestijns conflict goed weet te vangen, maar wel een scherpe en geconcentreerde lezer vereist.

ISBN 978 90 297 3233 8| NUR 301 | Paperback| 352 pagina’s | Uitgeverij KokBoekencentrum | april 2022

© Els ten Voorde, 1 september 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER