Noem me Calimero; of Carmen zo je wilt
Diana Tjin

Carmen heeft een idée fixe: haar vader is op vierenvijftigjarige leeftijd - plus twee maanden - gestorven, zomaar plotseling. En Carmen is er van overtuigd dat haar hetzelfde zal overkomen.
Ze heeft het er met niemand over.
Ook niet met haar man, met wie ze al jaren meereist als ze in de gelegenheid is. Joop is journalist en reist veel voor zijn werk.
Carmen zelf heeft ook al meerdere boeken geschreven, maar er is geen uitgever die met haar in zee wil. Ze begrijpt niet zo goed waarom niet. Wat mankeert er aan haar teksten?

Als Joop en Carmen aankomen op de plek waar ze  een paar dagen zullen blijven, in Italië, treffen ze een paniekerige gastvrouw. Hun appartement is klaar maar de overige verblijven waar toch ook al snel de gasten voor zullen arriveren, zijn een chaos. En werklui? Dat is een ramp. Maar geen zorg voor haar gasten, zegt ze.

Carmen is van plan om op deze plek inspiratie op te doen voor die laatste roman, dus ze observeert de mensen met wie ze te maken krijgt. Dat zijn bepaald kleurrijke figuren. Nee, het zijn niet de gasten, maar de mensen die Katie, hun gastvrouw, gaan helpen om de woningen in orde te maken, waar Carmen zich bij aan zal sluiten. Dat had ze nooit gedacht, dat ze zou gaan werken in de tuin, of mee zou helpen sjouwen!

Intussen hoort ze de verhalen aan, die inderdaad niet alledaags zijn en die ze goed zou kunnen verwerken in een roman.
Die verhalen van de anderen worden niet altijd even goed geïntegreerd in het geheel, dat op deze manier een kaderroman lijkt.
Carmen blijft wel de omlijsting. Ze komt niet naar voren als een sterk karakter, maar lijkt wel te groeien in de loop van haar verblijf daar. Zodat ze misschien ook met haar eigen demonen af kan rekenen.

Misschien is het wat schrijvers doen: de mensen met wie ze te maken hebben in hokjes zetten, maar de personages worden nogal stereotiep neergezet. En dat terwijl ze zelf daar juist last van heeft. Ligt het misschien aan haar eigen houding?

‘Waarom kunnen ze niet eens een keer op haar voorwaarden met haar omgaan? Is dat nou zo moeilijk? Haar gewoon waarderen om wie ze is, tweede generatie, gekleurd en vrouw en toch hoogopgeleid met een baan waarmee ze een goed salaris verdient, iemand die keurig op tijd haar vast lasten betaalt, niet aan belastingontduiking doet, zich aan alle geldende wetten houdt, geen misdaden pleegt, zelfs nog nooit een verkeersboete heeft gekregen. Waarom is dat zo ingewikkeld?’

Haar debuut, Het geheim van mevrouw Grünwald, blijft de beste roman van Diana Tjin.

Diana Tjin (Amsterdam. 1961). Ze heeft Klassieke Talen gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en is werkzaam als Erfgoed catalografe bij de Universiteitsbibliotheek.

ISBN 9789493214804 | Paperback | 286 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | oktober 2022

© Marjo, 1 oktober 2023

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER