Een kleine kans
Mijn vader ging op weg naar een oorlog. Zijn tas was al gepakt, hij hoefde alleen nog maar gedag te zeggen.
Hij ging wel vaker naar een oorlog. Ieder jaar minstens één keer. Eigenlijk ga je de verkeerde kant op als je naar een oorlog gaat. Je moet er juist zo ver mogelijk vandaan blijven. Maar mijn vader was een dokter en in een oorlog hebben ze dokters nodig. Mijn vader vond het prettig om nodig te zijn.
Zo begint het verhaal dat Kiek vertelt over haar vader. En over zichzelf. Want ze heeft zo een raar gevoel over het vertrek van haar vader dat ze zich van alles begint in te beelden. Misschien gaat mijn vader wel dood, denkt ze. Maar haar moeder stelt haar gerust. Er zijn veel meer kinderen mét een vader dan kinderen zonder vader. Maar dan slaat Kiek aan het denken. Er zijn ook minder kinderen met een dode vader én een dode muis dan kinderen met alleen maar een dode vader. En er zijn nog minder kinderen met een dode vader én een dode muis én een dode hond. Daar moest ze dan maar gauw wat aan doen.
Maar dan slaat het noodlot toe. Kieks vader is vermist.
Kiek en haar moeder kunnen alleen maar wachten, wachten, wachten.
De invalshoek van dit verhaal is zo origineel gevonden en zo briljant uitgewerkt dat Marjolijn Hof alleen al daarom een grote pluim verdient. Een meisje op de overgang tussen kind en puber probeert het lot te manipuleren door de kans dat haar vader iets ernstigs overkomt zo klein mogelijk te maken. En net in dat kinderlijke denken mag je als lezer de hele tijd mee ronddwalen. Het is een bravourestuk dat Marjolijn Hof – ondertussen zelf een halve eeuw oud – erin geslaagd is zo in de gedachtewereld van een opgroeiend meisje te kruipen. Kiek is al oud genoeg om zich geen rad voor de ogen te laten draaien, maar nog jong genoeg om de problemen met een kinderlijke logica te benaderen. Maar stukje bij beetje komt ze erachter dat het echte leven toch ingewikkelder is dan dat. Ze leert een van de basisregels van het opgroeien: dat volwassen worden alleen maar kan als je jezelf toestaat af en toe keihard met de kop tegen de muur te mogen lopen.
Een heel boek lang word je in de spanning over het lot van Kieks vader meegevoerd. Het is moeilijk aan de verleiding te weerstaan de laatste pagina’s alvast te lezen. Toch is het boek nooit te zwaar. En dat heeft alles met Marjolijn Hofs schrijfstijl te maken: luchtig, met een literaire fijnheid, maar nooit grotesk. En waarbij een glimlach af en toe moeilijk te onderdrukken is.
Een kleine kans is een prachtig boek waarmee Marjolijn Hof de grote poort van de echte Jeugdliteratuur binnenstapt.
Winnaar van de Gouden Uil 2007
Hardcover | 85 Pagina's | Querido Kinderboek | 2006 ISBN10: 9045102382
© stefan, maart