http://www.benjaminlacombe.com

Zie ook de recensie van De tuin van de feeën

Ondine
Benjamin Lacombe

‘Volgens de Germaanse mythologie is een Ondine een waternimf of watergeest, ofwel de geest die water tot water maakt. Ondines worden aangetroffen in watervallen en bospoelen. Ze hebben een prachtige stem of lokroep, die soms gehoord wordt boven het geluid van het water uit. Het motief van de sterfelijkheid wanneer Ondines een kind baren, is een motief dat vele romantici en tragedies in de kunst, muziek en literatuur inspireerde.’

Natuurlijk ontstaat er dan een liefdesverhaal met de nodige tragiek.
Als Ridder Hans door het woud trekt en onderdak vindt bij een oud koppel, ontmoet hij daar de mooie Ondine. De jaloerse concurrent is in dit geval Ursula.
Als Hans de belangstelling voor Ondine verliest en meer en meer in de klauwen van Ursula komt, verdwijnt Ondine in het water. De wet van de watergeesten dwingt haar wraak te nemen.

Het is in dit boek van Benjamin Lacombe niet zozeer het verhaal dat het moet doen. Op zich is het een mooi en boeiend verhaal, maar het is zo sterk verhalend en beschouwend geschreven dat ik betwijfel of jongeren dit kunnen waarderen.
Blijven over de mooie illustraties. Die zijn inderdaad prachtig, mysterieus en kleurrijk.
Zelfs al zijn de volwassenen uit het verhaal erg kinderlijk getekend, deze paginagrote afbeeldingen blijven mooi om naar te kijken. Een enkele keer ligt er een doorzichtige pagina over, waardoor het sprookjesachtige effect versterkt wordt.
Als je dit boek met een jonger kind gaat bekijken, dan zou ik aanbevelen het verhaal uit je hoofd te vertellen en samen te kijken naar de mooie tekeningen!

ISBN 9789026988646 | hardcover |144 pagina's| Clavis | februari 2002

© Marjo, 28 juli 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ondine
Benjamin Lacombe

Een sprookje met een droevig eind, gebaseerd op de mythe over Ondine.

Het begint allemaal met de knappe ridder Heer Hans van Ringstetten. Hij is verdwaald in het Zwarte Woud en klopt aan bij het huisje van de oude Ulrich en Eugenie om de weg te vragen. De vriendelijke oude mensen bieden hem eten en een slaapplek aan. In het huisje woont ook Ondine, de geadopteerde dochter van de twee oudjes. De ridder wordt onmiddellijk verliefd op het beelschone meisje. De ridder blijft een tijdje in het huisje omdat hij niet weg wil bij Ondine. Het stel komt elke dag nader tot elkaar en Ondine zegt ja als hij haar ten huwelijk vraagt. 
Op hun trouwdag vertelt Ondine dat zij een waternimf is, ze is geboren zonder geweten en spijt. Ze krijgt alleen een menselijke ziel als ze erin slaagt bemint te worden door een man. Nu heeft ze die ziel en ze zal sterven als Hans haar verlaat of bedriegt. Hans houdt zoveel van Ondine dat hij haar belooft dat nooit te zullen doen.
Het jonggehuwde stel vertrekt naar het kasteel van Hans, gelegen aan de oevers van de Donau. Onderweg ontmoeten ze een schim, een watergeest, het is een van Ondines ouders, en zij moet kiezen tussen haar vader en Hans. Ze kiest voor Hans en de schim wenst hen veel geluk en waarschuwt Hans haar trouw te blijven.

De hele stad is vol bewondering voor Hans' lieftallige bruid. Ook de beeldschone Ursula hoort van Hans' terugkeer. Zij had hem uitgedaagd om naar het betoverde woud te gaan en een geschenk voor haar mee te nemen als bewijs dat hij daar daadwerkelijk geweest was. Hans vond Ursala erg hoogmoedig maar een ridder weigert nooit een uitdaging dus ging hij op pad, met het gevolg dat hij Ondine tegenkwam en haar huwde.
Ursula vindt het vreselijk, zij had Hans graag als man willen hebben. Maar het is Ursula die Ondine de weg wijst in het hofleven en ze doet dat liefdevol. Hans, Ondine en Ursula vormen zelfs een hecht stel en hebben het goed.

Op een dag ontmoet Ondine weer de watergeest en hij vertelt haar iets waar ze erg blij om is. Ze heeft een enorme verrassing voor Ursula...  Ursula is geadopteerd en nu blijkt dat de oude Ulrich en Eugenie haar echte ouders te zijn, zij dachten dat Ursula verdronken was. Maar Ursula is helemaal niet blij met zulke armoedige ouders, zij voelde zich als een vis in het water bij haar adoptiefouders, die een machtige hertog en hertogin zijn. Gelukkig komt Ursula tot inkeer en de innige vriendschap wordt hersteld, denkt Ondine...

Ze vertelt de waarheid over zichzelf aan Ursula en vanaf die tijd drijft deze een wig tussen Hans en Ondine. Diep in haar hart wil ze Hans nog steeds en nu ze de waarheid rond Ondine weet ze zal hem krijgen ook! Omdat het slechter gaat tussen Hans en Ondine zijn er steeds meer watergeesten te zien bij de fontein. "Onze ruzies trekken hen aan en ze zijn ongerust over mij en ons samenzijn." vertelt Ondine als Hans daar een opmerking over maakt. Ursula strooit echter steeds verder haar gif uit. Ze vindt dat Ondine, dat waterwezen, niet bij een mens hoort, en langzamerhand krijgt ze Hans in haar greep en uiteindelijk vervloekt Hans de dag dat hij Ondine ontmoet heeft.  Het resultaat is dat Ondine verdwijnt in de golven...
Ursula heeft haar zin, of toch niet?

Dit trieste maar niet loodzware verhaal is in fraaie bewoordingen verteld, maar wat het boek zo fantastisch maakt zijn de afbeeldingen. Die zijn sprookjesachtig mooi. Ondine heeft schitterend lang rood haar en is met recht een waterwezen. Ze is bijna doorschijnend maar beeldschoon. Ursula is eveneens prachtig maar op een heel andere manier. Alles ademt een onwezelijke maar mooie sfeer uit.
Het is niet te vertellen, de afbeeldingen moet je zien en dat kan gelukkig deels op het blog van de schrijver, zie en geniet http://benjaminlacombe.hautetfort.com

ISBN 97890 44819519 Hardcover 40 pagina's Uitgeverij Clavis  februari 2013
Leeftijd vanaf ca 14 jaar

© Dettie, 7 april 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER