Brian Conaghan

Cardboard Cowboys Lenny Lambert & Bruce
Brian Conaghan

De dertienjarige Lenny is niet gelukkig. Vanwege zijn postuur, dat aan de forse kant is, wordt hij gepest op school.

‘Beeld je in dat je gevangenzit in een wereld met alles wat je haat. Stel je voor hoe je je daar voelt. Dan weet je hoe het voor mij op school is.’

Als hij het weer eens beu is blijft hij weg van school en gaat op ‘zijn’ bankje zitten aan de rand van het kanaal. Op een dag heeft hij daar weer even gezeten en drinkt een blikje Irn-Bru leeg. Als het leeg is, gooit hij het met alle kracht weg: even afreageren. Net als de verpakking van de chips en het pasteitje dat hij op heeft zitten eten.
En dan komt er een man op hem af.
Een man met een verwilderde baard, een rode pomponmuts en lompe laarzen. Waar komt die ineens vandaan?

‘Wat zou je zeggen als ik jouw huis als een stortbelt gebruikte?’

Huh? Wat bedoelt die man?
Lenny loopt weg, naar school, waar hij ondanks dat hij er uren niet was, niet eens gemist lijkt te zijn.
Het is best wel moedig van hem dat hij terug gaat naar de plek waar hij die malloot aantrof.

En dan ontstaat er een vriendschap: de dertienjarige dikke jongen en de oudere zwerver Bruce vinden elkaar. Beiden zijn alleen en worden uitgekotst door de maatschappij. Of zo voelt het tenminste.
Lenny heeft eigenlijk liefhebbende ouders, maar die laten dat niet echt merken. Erger: ze lijken nauwelijks te weten waar de jongen mee bezig is. Waar hij zo over in zit.
Lenny vraagt zijn moeder of hij, net als zij zo vaak doet, ook een brief mag schrijven aan zijn broer, maar ze verbiedt dat.
Ja, er is een oudere broer, Frankie, maar die woont niet thuis. Waar dan wel, en waarom dat zo is, wordt pas laat duidelijk. Vanaf het begin worden er eigenlijk alleen maar vragen opgeworpen, die niet beantwoord worden. Over de jongen en zijn gezin dus maar ook over Bruce: waarom woont die in een kartonnen huis?

De vriendschap leidt tot een roadtrip, met verrassende gevolgen. Via terugblikken wordt duidelijk wat er gebeurd is, wat de jongen dwars zit. En wat de oudere man dwarszit.
Ze delen een liefde voor muziek, en de jongen is best kunstzinnig: hij tekent en maakt haiku’s.
De vormgeving is goed gekozen: op de omslag zie je allerlei voorwerpen die een rol spelen in het boek: de gitaar, de muts, de handboeien.
De taal is mooi en vindingrijk (voor een deel ligt dat ook aan de vertaler).
Erg mooi!

‘Hij neemt me in de urine’

‘Gesis in haar ogen’

‘ O, voorbibs…’

‘Soms kan ik geen touw aan de wereld vastknopen.’

‘Het is lastig om de schoonheid van de bomen toe te laten als je jezelf spuuglelijk voelt.’

Brian Conaghan (1971, Coatbridge, Verenigd Koninkrijk) is een Schotse auteur, maar woont in Dublin.
In 2013 werd een eerder boek in het Nederlands uitgegeven als De jongen die het liet regenen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 13-15 jaar

Brian Conaghan