Tjerk Noordraven

De Lava Zoo
Monster Zoo Deel 3
Tjerk Noordraven

Nog steeds is er geen medicijn gevonden voor de vader van Jindra. Hij is deels verlamd maar kan gelukkig wel praten nu.
Jindra bezoekt zijn vader iedere dag, zodat zijn moeder - die niets weet van de MonsterZoo! - denkt dat hij zowat verslaafd is aan gamen, zo weinig is hij thuis. Gelukkig maakt ze zich er niet druk om, ze is te verliefd op haar nieuwe echtgenoot en heeft haar handen vol aan Jindra’s halfbroertje en halfzusjes.
Zo heeft hij in ieder geval tijd om voor de monsters te zorgen. Speciale aandacht heeft hij voor Vuurbal, het draakje dat hij graag tam wil maken. Of Vuurbal dat ook wil, dat kunnen we betwijfelen als we die avonturen lezen.

Jindra baalt wel als zijn moeder min of meer eist dat hij meegaat met haar en Benny (de stiefvader) op hun uitgestelde (huwelijks)reis naar Mexico. Eenmaal daar snapt hij ook niet waarom hij mee moest. Ze laten hem aan zijn lot over. En als hij probeert een dagje rustig aan het zwembad te vertoeven wordt hij weggepest door een stel meiden.

Dan krijgt hij een telefoontje. Hoewel hij schrikt van het verhaal dat hij te horen krijgt: als Yanis, de monsterwaker van Cyprus, hem vraagt om hulp, is het niet zo gek dat hij er op ingaat. Wat is het probleem: het eten voor de monsters dat twee keer per week afgeleverd wordt bij de LavaZoo is niet opgehaald. Als die monsters al vier dagen geen eten hebben gehad, dan is daar iets aan de hand. Yanis kan ook geen contact leggen met de monsterwaker van de LavaZoo.
Wil Jindra gaan kijken? Natuurlijk doet hij dat. Had hij het ook gedaan als hij geweten had wat hem te wachten stond?

Het wordt levensgevaarlijk! Niet alleen voor hem, ook voor het meisje dat hij tegenkomt in de Zoo. Zij vertelt dat haar vader op jacht is naar een monster en dat ze geen contact met hem krijgt. Er is een levensgevaarlijk monster ontsnapt. Het meisje, Zora, blijkt zelf ook een bedreiging voor Jindra!
Gelukkig is Siggy er nog, de waker van de Zoo in Denemarken, die we kennen van een eerder avontuur. Zij is een hele goede vriendin geworden en komt natuurlijk helpen.

De jongelui maken een plan, dat bepaald niet waterdicht is. Het is dan ook superspannend of het zal lukken alles weer op orde te krijgen in de Lava Zoo.
En die Ernesto, waar blijft die toch?

Aan het einde van het verhaal is er sprake van een medicijn voor Jindra’s vader. Er zal zeker nog een deel 4 komen?

Opnieuw superspannend verhaal over weer heel nieuwe monsters, die levensecht afgebeeld worden door Jacqueline van Rhijn, sommige lijken wel dinosauriërs.
En wie het Boek van Wonderlijke Wezens die werkelijk bestaan kent, ziet dat er toch nog monsters zijn die daar niet in voorkomen: bijvoorbeeld de Cherufe, de Chorti, de Ihaivulu, ook bepaald geen lieverdjes!

Het boek heeft delen met daarin weer hoofdstukken. Gevarieerde typografie en duidelijke bladspiegel. Geschikt voor jonge kinderen, maar dan wel met stalen zenuwen!

Tjerk Noordraven (1987) heeft intussen al aardig wat geschreven over monsters en andere bijzondere dieren. Hij staat bekend als die schrijver met die vleerhond op z’n schouder. Zijn hele huis staat vol met opgezette vleermuizen en vogelspinnen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Op trollenjacht
Monster Zoo deel 2
Tjerk Noordraven

Ook in dit tweede deel van Monsterzoo is Jindra nog druk met het vervangen van zijn vader die in het ziekenhuis ligt na een slangenbeet.

Jindra verzorgt de MonsterZoo. De wàt?
Ok, even een opfrisser voor wie deel een vergeten is (onmogelijk!) of niet gelezen heeft (huh? Gauw doen hoor!): er wonen monsters in deze bijzondere en dus geheime dierentuin.

‘Normaal zijn de monsters ’s avonds best wel rustig, omdat ze nog liggen uit te buiken van de grote stukken vlees die ik hun aan het einde van de middag heb gevoerd. Maar als een van hen opstuift en begint te brullen, volgt de rest meteen.
RRRAAAAW! Gromt de GRIFFIOEN, terwijl hij uit zijn nest op de hoge rots omlaag suist en – BAM!- met zijn leeuwenklauwen tegen de tralies bonkt.
WOOOOOOEEEEEESHHHHHHH!
Een grote walm van vuur vlamt uit de bek van de ORANJE DRAAK, vlak over mijn hoofd heen.
Op hetzelfde moment spert de SAGARIS luid SSSSISSEND zijn bekken open. Zijn drie lange gespleten tongenflitsen tussen de tralies door, recht op me af.’

Dat is bijna duidelijk. Je mist hier nog de speciale lettertypes en de tekeningen van Jacqueline van Rijn. Maar het is al eng genoeg toch!

Jindra moet alles alleen doen, maar gelukkig is er een bewoner van de Zoo die hem helpt. Silas, de centaur weet een heleboel. Ook kan hij vertellen wat Jindra het beste kan meenemen als hij op jacht gaat. Dat hoort niet tot de dagelijkse bezigheden, maar een hulpkreet van een mooie jongedame, die kan Jindra niet weerstaan. Hij wist overigens niet eens dat er meer MonsterZoos waren!
In Denemarken is er dus een, beheerd door Siggy. En die is opgetrommeld om in Noorwegen trollen die voor overlast zorgen te gaan vangen.
Jindra kan zich niet laten kennen, maar trollen? En die vangen? Hij heeft geen idee!
Spannend dus! En met veel humor.

Jacqueline van Rhijn 'vrolijkt' de tekst mooi op met haar monstertekeningen die over de pagina's zwerven.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Voedertijd
Monster Zoo Deel 1
Tjerk Noordraven

De vader van de achtjarige Jindra Heuvelmans werkt als hoofdoppasser in een dierentuin.
Vijf jaar later ontdekt hij waarom zijn vader hem zulke vreemde dingen liet doen. Ooit legde hij een gevaarlijke slang op zijn bed, Jindra heeft er nog nachtmerries van! Hij moest die slang onschadelijk maken. Gelukkig lukte dat in het echt wel, maar zijn moeder was woest toen ze dit ontdekte. Dan wist ze nog niet eens dat zijn vader hem aan het strand enorme kuilen liet graven in plaats van dat ze gingen zwemmen. Of dat hij zijn hand in een bak met piranha’s moest steken.
Maar de slang betekende wel dat zijn ouders gingen scheiden.

Dat is nu dus vijf jaar geleden, en hij ziet zijn vader niet zo vaak meer. Maar op een dag komt een bekende hem op school halen. Het is Liss, een oppasser in dezelfde dierentuin. Ze heeft slecht nieuws. Zijn vader ligt in het ziekenhuis. Hij is gebeten door een slang of zo, er zit een enorme tand in zijn arm.
Die kunnen ze er niet uithalen, zijn vader is te veel verzwakt. En het gaat slecht met hem. Hij lijkt volledig van de wereld.
Als Jindra hem aanspreekt, doet hij echter zijn ogen open en zegt:

‘Jindra, luister goed. Dit is heel belangrijk. Er is een antiserum. Maar alleen jij kan dat halen.’

Wat zijn vader hem vervolgens vertelt kan Jindra nauwelijks geloven. Onder de dierentuin zit een geheime ruimte, waar draken en monsters gehuisvest zijn. Zijn vader is er Monsterwaker. In die ruimte kan Jindra ook het antiserum vinden dat nodig is voor zijn vader.
En tot zijn verbijstering is Jindra dan al heel snel de opvolger van zijn vader, Monsterwaker no 84. Want er moet wel voor de monsters gezorgd worden! Hongerige dieren zijn immers nog gevaarlijker!
Maar moet Jindra dat helemaal alleen doen? En als er indringers komen, staat hij er dan ook alleen voor?

Gezien het verhaal is het feit dat het hoofdpersonage 12 jaar is wel logisch maar het verhaal is geschreven voor jongere kinderen. Als die maar tegen het griezelgehalte kunnen! De monsters worden beschreven en getekend als Jindra in het verhaal voor de eerste keer door het verblijf loopt. Daar valt het allemaal nog wel mee, maar het avontuur dat Jindra beleeft als hij ze moet voeren, en later, als er indringers zijn, is heel gevaarlijk, en ook eng. Monsters hebben nu eenmaal grote scherpe tanden en… ze lusten wel een jongetje.
Brrr, als de hoofdpersoon zelf al nachtmerries heeft?

Hopelijk valt dat allemaal mee. De vormgeving van het verhaal is aangepast aan een jongere doelgroep: er wordt gewerkt met lijstjes, grotere letters en ruimte tussen de regels. Jacqueline Rhijn heeft er leuke tekeningen bij gemaakt (maar ook hele enge).

Tjerk Noordraven (Nijmegen, 1987) is een Nederlandse kinderboekenschrijver. In 2017 debuteerde hij met Het nieuwe spookhuis voor kinderen van 9 jaar en ouder. Het is het eerste boek uit de serie De engste serie ooit. In totaal krijgt de serie acht delen.
Leuk: in het openbaar draagt hij altijd een opgezette vleerhond op zijn schouder!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het schedelrijk
Deel 4 uit de serie De Engste Serie Ooit
Tjerk Noordraven

Wie de serie gevolgd heeft – wel aan te raden om alles goed te kunnen volgen – heeft wel een vermoeden wie die man is die op het laatste moment een kist meegeeft aan de kapitein van een schip. Zeker als hij zelf in die kist gaat liggen.
Het schip meert af langs de Seine in Parijs, waar alle bemanningsleden door die enge man de stad in worden gestuurd met een opdracht…

Volgens de wetten van Transsylvanië moet iedere oudste zoon in zijn dienst treden. Dragos was een oudste zoon en wist dat ook hij aan de beurt zou komen. Op zijn elfde werd hij inderdaad gebeten. Dragos was voortaan een vampier… Maar voor hij ingelijfd kon worden in de hofhouding van Graaf Dracula, werd de kist waarin hij lag meegenomen door een spookhuiseigenaar. Hij moest dienen als attractie, net als enkele lotgenoten: Eus, de faun; Prins Toet, de mummie en een hellehond met drie koppen, kortweg Hond genoemd.

Vanaf de dag dat zij met z’n vieren uit het spookhuis gered werden door Nera, een gewoon meisje, zijn ze onafscheidelijk geweest. Dragos wilde naar Transsylvanië om te zien hoe zijn ouders het stelden. Dat was niet zo best: ze zaten in de gevangenis! Natuurlijk probeerde hij hen te redden, met de hulp van zijn vrienden. Het griezelige avontuur dat volgde leidde er toe dat hij zich de eeuwige woede van Graaf Dracula op zijn hals haalde.

Nu hij in Parijs is, houdt de graaf zich schuil in een onderaards gangenstelsel waar eeuwenoude schedels en botten liggen (NB: In Parijs bevinden zich inderdaad uitgestrekte catacomben. Een deel ervan is een toeristische attractie. Je kan er de beenderen van miljoenen Parijzenaren bekijken)
Heer Dracula is druk bezig een vampierleger te vormen.
De vijf vrienden weten hem te vinden – niet zonder slag of stoot overigens – om dan te ontdekken dat het doodeng is daar onder de grond. Ze krijgen te maken met vampierratten, vampiersoldaten en ook hellehonden. Even was Hond blij: soortgenoten! Maar helaas gehoorzamen zij Graaf Dracula, en hebben ze helemaal geen behoefte aan een nieuwe vriend. Het is dus nog gevaarlijker dan levensgevaarlijk in die onderaardse gangen! En ze weten ook de weg niet.

‘Opeens verschuift er onder haar voet een steen.
Met een smak schiet ze onderuit. Haar zaklamp klettert uit haar handen.
In vliegende vaart schuift ze over de harde rotsbodem omlaag, suist een fractie van een seconde door de lucht en landt dan met een klap op iets hards.
Het is geen stenen bodem of rots waar ze op landt, het zijn een soort losse staven, die verschuiven zodra ze zich beweegt. Haar linkerhand vindt houvast op een rond, hard iets.
Kreunend drukt ze haar lichaam overeind.
De zaklamp ligt rechts van haar, met het schijnsel op de rotswand gericht. Zonder op te staan, strekt ze haar arm uit, grijpt de zaklamp en schijnt om zich heen.
Ze gilt van schrik.’

Waarom gilt Nera? Ziet ze Graaf Dracula, of iets wat nog enger is? Zal de graaf hen te pakken met zijn sterke leger?
Het lijkt schier onmogelijk om te ontsnappen…

Ook nu geldt: dit verhaal is niet voor watjes! Het is echt een doodeng en griezelig verhaal, de fantasie van Tjerk Noordraven gaat aan de haal met allerlei monsters en andere griezelige elementen.
Mocht je in Parijs komen, laat die catacomben maar even links liggen, en kijk uit in de duisternis. Overdag ben je wel veilig, vampiers houden absoluut niet van licht!

Zoals in de eerdere boeken is ook hier een zwarte rand aan de randen van de pagina, is er veel witruimte en zijn de dialogen to the point. Met de korte hoofdstukken die eindigen met cliffhangers, is het opnieuw een flitsend verhaal. En de omslag: echt heel mooi werk van Esther Malaparte!

Vergeet niet de website van Tjerk Noordraven te bezoeken: https://www.tjerknoordraven.com

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De horrorhoeve
Deel 3 uit de serie De Engste Serie Ooit
illustraties Esther Malaparte
Tjerk Noordraven

Eigenlijk kun je De Horrorhoeve niet los lezen van de eerste twee delen, dus je zult de personages wel kennen. Toch doen we maar een voorstelrondje:

Degene die een twijfelachtige hoofdrol heeft in dit derde deel is Dragos de elfjarige vampierjongen. Hij kan niet tegen licht, zoals vampiers dat per definitie niet kunnen. Zijn vrienden zijn Prins Toet, de supersterke mummie, die juist geniet van de warmte van de zon en Eus, een faun met geitenpoten. Wat het nut daarvan is, vraag je? Geen idee. Maar Eus kan wel hypnotiseren met muziek! Dan is er Nera, een gewoon tienjarig meisje, maar dat moet je maar niet tegen haar zeggen. Want zij kan handlezen en heeft een bijzondere oma. En... niet te vergeten: hun trouwe metgezel de hellehond met drie koppen!

De vrienden bevinden zich na de ijzingwekkende reis met de Transsylvanië expres in Transsylvanië, dat geterroriseerd wordt door graaf Dracula en zijn onderdanen. Daar moet een eind aan komen, vinden ze, en als dit verhaal begint, bevindt Dragos zich in de gevangenistoren van kasteel Poenari waar graaf Dracula woont.
Ze hebben van tevoren wel een plan gemaakt, maar het wordt erg moeilijk voor Dragos als hij in het kasteel een oude vriend ontmoet, die hem de verlokkingen van het vampierschap laat zien. Hm, het is meer proeven.
Nera, Eus en Prins Toet die Dragos komen helpen, worden buiten de burcht opgemerkt, en aangevallen. Zij weten een schuilplaats te vinden in een verlaten hoeve. Je snapt het al: dat is de horrorhoeve en die doet zijn naam eer aan…

‘”AAAH!’ krijst de vampier.
Razendsnel springt hij van Nera af en duikt een donkere hoek in.
Angstig drukt hij zich tegen de muur, zo ver mogelijk van het licht af.
In de straal zonlicht krabbelt Nera overeind. Even blijft ze verdwaasd zitten, met haar blik op het dakraam.
Dan staat ze op.
Wankelend loopt ze door de plas dierenbloed naar Eus. Haar kleren zijn doorweekt, haar natte haren plakken aan haar gezicht.
Zwijgend bevrijdt ze Eus uit zijn ketens.
Als Eus weer op zijn poten staat, kijken ze elkaar met grote ogen aan.
Even kan geen van beiden ook maar een woord uitbrengen.
‘Kom,’ zegt Eus dan. ‘Wegwezen.’

Spannend hè! Heb je enig idee wat hier gebeurd kan zijn?

Maar: denk goed na voor je begint te lezen: dit verhaal is zo superspannend dat je door wil lezen. Maar er zijn veel bloederige, akelige scenes, want vampiers houden nu eenmaal geen rekening met watjes!
Dit is een serie die bedoeld is om je te laten griezelen, van begin tot einde. Maar het gaat ook over vriendschap, over de strijd tegen het kwaad, waarbij samenwerking heel belangrijk is.

Behalve dat het boek er prachtig uitziet, is de bladspiegel heel duidelijk. Veel witruimte, korte zinnen (voor de spanning!) Er zijn veel dialogen, en de hoofdstukken zijn kort.

Tjerk Noordraven (1987) heeft naast zijn boeken ook een website, waar van alles te vinden is. http://engsteserieooit.nl

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt De Transsylvanië Express
Deel 2 uit de serie De Engste Serie Ooit
illustraties Esther Malaparte

‘Waarschuwing! Dit boek veroorzaakt nachtmerries!’

Het is een raar gezelschap, zoals ze daar kamperen aan de rand van een meertje: Dragos de vampierjongen, die niet tegen licht kan; Prins Toet, de mummie, die juist geniet van de warmte van de zon; Eus, de faun die als hij zijn geitenpoten verstopt er uit ziet als een gewone jongen, en Nera, dat echt een gewoon meisje is. Maar zij heeft wel het bijzondere boek bij zich dat ze van haar grootmoeder kreeg. En dan hebben zij in hun gezelschap ook nog de hellehond met zijn drie koppen.

Maar nu ze ontsnapt zijn uit het circus, wat moeten ze nu doen? Dragos weet eigenlijk wel wat hij wil, maar dat kan hij de anderen niet aandoen. Hij wil namelijk terug naar Transsylvanië, waar zijn ouders ongetwijfeld in handen zijn gevallen van Graaf Dracula. Maar als hij dacht dat hij alleen kon gaan, vergist hij zich toch. Nera heeft namelijk iets gezien in de glazen bol van haar oma, en de anderen? En de anderen laten hun vriend ook niet in de steek!
Met z’n vijven stappen ze op de trein, de Transsylvanië Express, waar een schok hen wacht als het donker wordt. Ze moeten zien te ontsnappen, wat vreselijk gevaarlijk is. De trein raast op volle snelheid langs een diepe afgrond!

Er volgen spannende momenten. Ze raken elkaar kwijt, worden achtervolgd en moeten de strijd aangaan met een bende vampieren. En dan heb ik het nog niet over die enge ratten, of die dierentuin, normaal een gezellig oord, maar nu? Gelukkig zijn er ook mensen – en andere wezens – die aan de kant van onze vrienden staan. En tja, Dragos, die zorgt voor een grote verrassing. Dan moet er logischerwijs nog een volgend deel volgen en dat wordt gelukkig ook aangekondigd.

Vier ‘kinderen’, die zo verschillend zijn van elkaar, in gezelschap van die hond die er niet bepaald vriendelijk uitziet, maar hen wel beschermt, het is een vreemd gezelschap. Maar ze blijken vrienden door dik en dun, en daar gaat het maar om. Hun eigenschappen vullen elkaar aan, waar de een in gevaar komt, weet de ander een oplossing, en dit zijn elementen die je in menig kinderboek terugvindt. Maar bij Tjerk Noordraven gebeurt alles tegen de achtergrond, of eigenlijk te midden van heel akelige wezens, zoals vampiers.

Je kunt dit boek beter niet vlak voor het slapengaan lezen, want brr… het is af en toe echt eng!

Het boek is ook mooi vormgegeven, een mooie omslag en spannend binnenwerk met ratten en vleermuizen onder en boven op de pagina’s getekend.

‘Als de tijd komt, zul je weten wat je moet doen. Tot die tijd is het belangrijk dat je moed blijft houden. Als ik vijftig jaar geleden de hoop had opgegeven, had ik hier nu niet met je staan praten. Ik heb het beste gemaakt van de situatie waarin ik zat. Dat kun jij ook doen. En wie weet waar dat allemaal toe kan leiden.’

Tjerk Noordraven (1987) heeft de spijker op zijn kop geslagen met deze nieuwe serie. Want kinderen die genoten hebben van de serie over Dolfje, zijn toe aan iets als dit. Het valt aan te raden het eerste boek eerst te lezen, maar je kan dit verhaal prima volgen als dat niet het geval mocht zijn.

ISBN 9789048842780| Hardcover | 208 pagina's | Moon | januari 2018
Leeftijd vanaf 9 jaar

Lees meer...

Pagina 1 van 2

<< Start < Vorige 1 2 Volgende > Einde >>

jeugd 6-9 jaar

Tjerk Noordraven

Lees meer...