De wolkenbibliotheek
Stephan Audeguy

Laat ik beginnen met een korte inhoud. Er zijn twee personages die een soort kader vormen voor een aantal verhalen, soms kort, soms lang. De belangrijkste persoon is Akira Kumo, een Japanse modeontwerper, woonachtig in Parijs. Hij heeft een bijzondere verzameling boeken over meteorologische onderwerpen, en zoekt iemand die alles komt catalogiseren. Dat is het tweede personage, Virginie Latour. Zij komt niet echt uit de verf in dit boek, maar de laatste zin, die ik hier rustig kan verklappen is: ' Virginie Latour denkt dat ze haar eigen leven gaat leiden. Maar dat is een ander verhaal'  Van origine bibliothecaresse neemt ze nu rol van secretaresse van Kumo op zich, ze biedt een luisterend oor voor al zijn verhalen, schrijft wat haar gevraagd wordt en beleeft af en toe zelf ook nog wat.
Van Kumo komt de lezer wat meer te weten. Hij heeft een deel van zijn jeugd -dat te maken heeft met de bom op Hiroshima- verdrongen, maar nu hij ouder wordt, komen de herinneringen terug. Hij ontdekt waar zijn passie voor wolken vandaan komt, als ook waar het hem zal voeren. De verhalen die hij vertelt zijn soms gebaseerd op de werkelijkheid. Er is werkelijk een Luke Howard geweest die de wolken classificeerde, in een systeem dat nog heel lang, tot de komst van de computer, dienst heeft gedaan. De wolkenschilder daarentegen is fictief, al was er wel een wolkenschilder in diezelfde tijd.

Het verhaal van Richard Abercrombie, ook fictief, vormt de hoofdmoot. Hij is een meteoroloog eind negentiende eeuw, die na een teleurstellende ervaring met een collega een wereldreis gaat maken, en ineens op een heel ander pad belandt. Maar zijn insteek blijft wetenschappelijk, en hij vindt ook dat er een connectie is met wolken. Hij beschrijft alles in een legendarisch -want ongezien- gebleven document, het Abercrombie-protocol, dat altijd verborgen is gebleven, maar nu door Virginie Latour opgekocht kan worden. Op verzoek van Kumo schrijft zij de biografie van Abercrombie.

Tja, en dan... wat vind ik van dit boek. De eerste helft boeide erg. Lezen over die wetenschappers, hun meteorologische bevindingen, en vooral te vernemen hoe het voorspellen van het weer geleidelijk aan steeds meer invloed kreeg op het dagelijks leven, waarbij dan ook duidelijk wordt hoe het verkeerd gebruikt kan worden, zoals alle uitvindingen, dat was erg boeiend. Napoleon bijvoorbeeld leefde in een tijd dat het belang van het weer voorspellen duidelijk werd, maar hij was hoogmoedig, en wilde niet luisteren. Zo hadden de Russen geen enkele moeite met een overwinning. En dat ene Lewis Richardson een anemo-hygrometer uitvond, die informatie gaf over de wind en de luchtvochtigheidsgraad, zodat de Britten de gifgassen in de eerste wereldoorlog beter konden verspreiden... Het verhaal over de uitbarsting van de Krakatau, en de jaren- misschien wel eeuwenlange invloed die dat had op het weer, allemaal erg interessant.
Maar dat protocol, dat vooral over vrouwelijke geslachtsorganen blijkt te gaan, wat moet ik daar nou mee? Wat wil Audeguy daarmee?

Het is een boek dat nogal afstandelijk en zakelijk geschreven is, dat vaak boeiende, soms verbijsterende inzichten geeft, maar als roman niet veel te bieden heeft. Toch, ik heb het met veel plezier gelezen.

ISBN 978 90 5936 049 5 Hardcover 287 pagina's | Cossee, Uitgeverij | februari 2007
Originele titel 'La théorie des nuages' Vertaald door Froukje Stofstra

© Marjo, januari 2010

Lees de reacties op het Leestafelforum en/of reageer, klik HIER