Sonya Hartnett

Het Elfenkind

Matilda is een oude vrouw. Op een dag, als ze thuis komt, zit er een beetje haveloze jongen in haar kamer. Ze is verrast maar niet verontrust. Ze geeft hem thee en koek en de jongen stelt haar vragen. Daardoor vertelt ze hem haar levensverhaal.

In een sprookjesachtig verhaal lees je hoe Matilda (Maddy) opgroeit bij haar tamelijk afstandelijke ouders. Maddy is ergens een beetje bang voor ze...

"Hoewel ze wist dat ze slechts een klein onderdeeltje uitmaakte van hun drukke leven, wist ze ook dat ze veel van haar hielden als ze onder de omstandigehden voor haar op konden brengen. Maddy had haar tekortkomingen, en aan tafel was ze zich daar altijd scherp van bewust. Ze was geen pop, waar mama mee kon knuffelen en spelen; kleren en feestjes brachten haar in verwarring. Ze was geen jongen, die in de schaduw van de ijzeren man kon staan en die kon leren net zo angstaanjagend te zijn als hij. Maddy was in feite een kind waar je gemakkelijk overheen keek, aarzelend en terughoudend in haar contact met anderen, onopvallend als een muisje. Ze was snel gekwetst, en ze liet zich gemakkelijk om de tuin leiden en ontmoedigen. Maar als ze op zichzelf was aangewezen, was ze vindingrijk, zelfstandig en schrander voor haar leeftijd."

Maddy leefde in haar eigen wereldje, ze maakte moeilijk contact, schrok als de meisjes van de kostschool haar aanspraken. Die vonden haar een beetje vreemd en arrogant, maar dat laatste komt door Maddy's verlegenheid. Maddy wist dat ze goed was zoals ze was en dat anders zijn zeldzaam is. Het maakte haar wel een beetje eenzaam. Het liefst was ze alleen thuis. Ze speelde dan op het strand en in het bos en liet haar fantasie zijn gang gaan. Ze praat veel met haar grote vriend de nargun (een gedrocht dat in een grot woont) die haar raad geeft.

Nadat ze de kostschool doorlopen heeft neemt haar vader haar mee op wereldreis om antwoord te krijgen op zijn vraag 'Wat is het mooiste ter wereld'. De werkexpeditie zoals haar vader de reis noemt, duurt twee jaar. Maddy leert een heel andere kant van haar vader kennen. Hij voert haar mee naar musea, woestijnen, botanische tuinen, ze beklimmen bergen, staren door miscroscopen, bezoeken ondergrondse grotten, oerwouden, ze zagen koraalriffen en watervallen maar ook al ziet ze zoveel moois, een antwoord geven kan ze niet. Maar eenmaal thuis ziet ze een jongen op het strand met een pelikaan in zijn armen. Ze ziet hoe hij praat met de vogels en ze is gefascineerd door deze vrije jongen, die overal en nergens woont. Hij is voor haar het mooiste.

Ze wordt smoorverliefd op hem en hij op haar. Voor haar geeft hij zijn vrije leven op en ze gaan in een huisje in een bos wonen. Hij doet alles voor haar, maar Maddy ziet zijn onrust en zijn staren naar de lucht. Ze ziet dat hij niet kan wennen aan dit leven. Als ze zwanger raakt lijkt even het geluk weer te keren maar ze verliest de kleine 'elf'. Het mocht niet zo zijn dat ze samen een kind kregen. Maddy is diep bedroefd en Feather helpt haar zover hij kan maar op een dag is hij weg.
Wanhopig vaart Maddy de wereldzeeën over, ze wil weten waarom hij weg is. Ze praat met dieren, ze doorstaat de vreselijkste stormen en ziet monsters met elkaar vechten. Eindelijk vindt ze, met behulp van de westenwind, Feather op het door hemzelf gekozen 'Eiland van Stilte', het is het eiland van vergetelheid. Eindelijk begrijpt Maddy dat het definitief over is. Zijn leven is de hare niet. Zij wil leven, zich dingen herinneren, doorgaan...
Pas op de allerlaatse bladzijde kom je er achter wie de jongen is.

In erg mooie, poëtische taal vertelt Sonya Hartlett dit sprookje. Tenminste je kan het als sprookje beschouwen en denkelijk zien vijftienjarigen het ook zo. Lees je dit prachtige verhaal als volwassene, dan zie je de symboliek van alle vormen van liefde in dit verhaal.
De vader die enorm van zijn dochter houdt en haar veel mee wil geven.

'Nu je schooltijd achter de rug is, wordt het tijd dat je het een en ander gaat leren. We kunnen niet hebben dat je rondloopt met een theedoek in je hoofd in plaats van hersenen.'

Die onvoorwaardelijke liefde van de vader. Zijn werk en alles laat hij vallen om haar wegwijs te maken in het leven. Hijzelf hoeft eigenlijk niet op zoek, voor hem is Maddy het mooiste.
Feather die probeert te zijn wat van hem verwacht wordt. Maddy die alles aan hem geeft wat in haar vermogen ligt. Je ziet dat je niemand kunt dwingen te veranderen tegen zijn natuur in. De zoektocht van Maddy, ze wil de liefde terugvinden die er was, ze wil niet aanvaarden dat hij weg is, het over is. De stormen en demonen op zee geven het verdriet en de strijd om te leven mét het verlies weer. Het afscheid nemen van de elf en die grote liefde. De gekoesterde herinneringen, de 'souvenirs' in het huis van de vrouw verwijzen naar het aanvaarden en nu met liefde kunnen terugkijken, inclusief de tijd met Feather. Een prachtig verhaal waarvan het me niet zou verbazen als het een klassieker wordt.

P.S. Maddy vertelt over dieren die ze ziet tijden haar zeereis, zoals Kraken en een Coelacanth HIER kun je zien hoe die er uitzien.

Reageren? Klik hier!

Het Elfenkind

"Op een nevelige, zilverige middag zag een oude dame, nadat ze haar hond had uitgelaten, een jongen in de gebloemde leunstoel in haar huiskamer zitten. De jongen was niet uitgenodigd, dus de oude vrouw was verrast hem te zien."

Als de vrouw de jongen een kopje thee schenkt en hem haar levensverhaal begint te vertellen, krijg je al een idee wie die jongen is. Maar de vrouw weet het niet, en het wordt ook niet verteld. Tot op de laatste bladzijde.
Ze vertelt over haar jeugd, als dochter van een moeder die alleen maar interesse had voor materiële dingen, en die wilde dat haar dochter een rijke man zou trouwen. Haar vader zorgde er voor dat die luxe in stand gehouden werd, maar gelukkig had hij ook oog voor de meer spirituele kant: geluk was toch ook wel heel belangrijk. Maddy moet al het moois dat er in de wereld te zien en beleven is, met haar eigen ogen bekijken en meemaken, en hij neemt haar mee op reis.
Weer thuis probeert Maddy haar moeder te ontlopen en al zwervend over het strand ziet Maddy op een dag een jongen, Feather (gelukkig niet vertaald deze naam). In de ogen van haar moeder is hij alleen maar een ongewassen zwerver zonder geld of bezittingen. Haar vader vindt deze man eigenlijk ook niets, maar hij kan nog wel begrijpen wat Maddy in hem ziet. Dus krijgen ze een huisje.
Je kan het aan zien komen: het werkt niet. Feather is een vrijgevochten jongeman, en hij kwijnt weg in deze huisje-boompje-beestje-mentaliteit. Als Maddy een kind verwacht, hoop ze op verandering. Nu zal ze Feather wel houden toch?
Maar ze verliest het kind, en Feather verdwijnt. De vrijheid heeft hem geroepen.
Op zoek naar hem beleeft Maddy allerlei sprookjesachtige avonturen, om daarna een heel realistisch beroep te kiezen: arts zal ze worden. Oogarts.
En nu is ze oud en alleen met haar hondje...

Het is een verhaal vol symboliek, dat als het voor de jeugd bestemd is, toch nogal wat eisen aan hen stelt. Weten zij veel wie of wat een Nargun is, een Kraken of een Leviathan. En ook verwijzingen naar allerlei sprookjes, legendes en fabels zouden ze wel eens kunnen missen. Blijft over het verhaal van een oude vrouw aan het einde van haar leven. Is dat genoeg?
Ja, dat is genoeg. Het is een mooi verhaal, dat ook over allerlei vormen van liefde gaat. Over dromen over je toekomst, en over het aanvaarden van de realiteit. Zoals Maddy dat op het einde van het verhaal doet. Als haar hondje maar mee mag...

"en toen, op de ochtend van een verschrikkelijke dag, vond ze hem zonder schoenen en zonder overhemd aan de rand van het water, onverzorgd, als een wezen dat nog nooit een huis vanbinnen had gezien. Hij zag er net zo wild uit als op de dag dat ze hem voor het eerst ontmoette- Maddy dacht dat ze een bliksemschicht in zijn voetafdrukken zag oplichten. Maar het ergste was de troep meeuwen die met hem meetrippelde. De vogels stapten druk kwebbelend als een stel bedrijvige advocaten over het strand."

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Valstrik

De Willows wonen op een boerderij in Australië. Het gezin bestaat uit moeder die nauwelijks buiten komt en in haar eigen zweverige wereldje leeft. Vader doet amper iets, behalve drinken, schreeuwen en orders uitdelen. -Eén kind dat qua uiterlijk afwijkt van de rest wordt bovendien door hem geslagen.-
De vijf kinderen moeten al het werk doen.
De boerderij is haveloos, in huis is het een gigantische bende. De vloer zit vol gaten, aan het plafond en in de gordijnen hangen enorme spinnewebben, overal ligt afval enz. Er wordt gekookt door een van de kinderen, net wie er tijd en zin in heeft.
De kinderen vormen naar de buitenwereld één front. Ze spreken onderweg met niemand. Alles wordt alleen met elkaar besproken. Omdat ze van de opbrengst van de boerderij nauwelijks konden leven besloot vader een caravanpark te openen.
Ook dit park is een troosteloos geheel, geen van de gasten zien ze een tweede keer.
Maar dan komt kunstschilder Bow Fox, hij valt als een blok voor de dochter des huizes. Probeert haar aandacht te trekken maar dat lukt natuurlijk niet. Niemand buiten de familie wordt opgemerkt. Alleen Olivier, de jongste, is zachtaardig. Hij praat wel met Bow en deze weet op een slinkse manier een familiegeheim aan de jongen te ontfutselen. Onmiddellijk nadat hij het verteld heeft weet hij dat hij er fout aan gedaan heeft. Nadat hij aan zijn broers en zussen gezegd heeft dat hij het geheim verklapt heeft verzinnen zij een plan dat verstrekkende gevolgen zal hebben.

Een ongelofelijk goed maar beklemmend boek. Het uitzichtloze en de troosteloosheid druipt van de bladzijden af. Maar toch is het een verhaal dat je verder moet lezen, je wil steeds weten wat er gaat gebeuren. De wereldvreemde kinderen zijn al fascinerend maar juist door de akelig bijdehandte kunstschilder wordt het geheel nóg boeiender.
Geschikt voor jongeren vanaf 14 jaar staat er maar het zou zo als een boek voor volwassenen door kunnen gaan. Een aanrader!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Valstrik

Ergens in Australië woont de familie Willow op een vervallen boerderij. Ze houden het hoofd boven water door bij de boerderij een caravanpark te exploiteren.
Er zijn vijf kinderen, die de boel draaiende houden, door de orders van hun vader op te volgen. De vader zelf, Griffin, doet eigenlijk niets. De moeder is nog erger, die houdt niet eens de schijn op: zij zit de hele dag te zitten, komt niet buiten en wil alleen maar een theepot in haar handen houden.
Er zijn twee dochters: Michelle, het lievelingetje van Griffin, en Jennifer, het jongste kind. De drie broers zijn Edward, Jordan en Oliver. Alle kinderen voegen zich naar hun vaders wensen, ze hebben geen contacten buiten de boerderij en ook de 'gasten', die met hun caravan op hun land komen om vakantie te vieren, laten ze links liggen. Ze zijn een soort gevangenen van hun vader.
Er zijn veel onderhuidse spanningen, maar de enige die daar echt last van heeft is Jordan. Hij krijgt regelmatig slaag van Griffin, gewoon omdat hij anders is dan de andere kinderen. En die andere kinderen grijpen niet in, Jordan moet het verdragen.
Maar dan komt op een dag een jonge man met een aftandse caravan het terrein op gereden. Hij is anders dan de gezinnen die er normaliter staan, en vooral Oliver is geïntrigeerd. Maar Oliver is ook naïef, en de jonge schilder behalve nieuwsgierig, ook gewiekst.
Als de jongen het familiegeheim verklapt, is de beer los...
Een drama voltrekt zich.
Het einde komt als een bom, je verwacht wel dat het niet goed zal aflopen, maar de manier waarop, ongelofelijk...

Het hele verhaal is ongelooflijk, maar zo indringend geschreven dat je er helemaal in mee gaat. En dat terwijl de kern van het verhaal niet eens met woorden wordt aangeduid. Hartnett weet een sfeer te scheppen met weinig woorden. Gewone scènetjes zijn op zich nietszeggend, maar in de context van dit verhaal zijn ze de opmaat voor het noodlot. Prachtig boek.

jeugd 13-15 jaar

Sonya Hartnett