Het huis met het blauwe dak
1. Juliette & Max-serie
Margareth Hillebrandt
De zeventigjarige Juliette zit een beetje weg te kwijnen in haar luxe penthouse. Haar partner is overleden, ze mist de reuring die hij als kunstenaar met zich meebracht.
Als haar oog op een advertentie valt, waarin men een verzorgingshuis aanprijst, gaat ze er kijken. Wat ze zag was een mooie ronde ruimte, waar het zonlicht vrolijk naar binnen scheen. Er was een bar, een koffieruimte en een grote ovale leestafel. Mooie schilderijen aan de muur, het leek er een chique boel. Precies wat ze zocht.
Maar, die dag waren de bewoners een dagje op stap, en nu ze dan alle schepen achter zich verbrand heeft en de zorgvilla binnenstapt als nieuwe bewoner schrikt ze zich het apezuur: de bewoners stralen bepaald geen levendigheid uit, het zijn allemaal oude mensen die duidelijk van alles mankeren. Ze had het kunnen weten, ook zij had immers een zorgindicatie nodig gehad om er te mogen wonen.
Dat heeft ze geregeld, ze zou niet goed kunnen lopen en heeft dan ook een rollator bij zich. Ze loopt nog als een kievit natuurlijk…
Ze heeft spijt als haren op het hoofd. Wat heeft ze gedaan?
En dan ontmoet ze een andere bewoner, die er al zo lang woont dat hij ook geen indicatie nodig had. Max is bepaald niet van gelijke stand, maar Juliette en hij kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Als Juliette gewaagde plannetjes bedenkt, doet Max vrolijk mee.
Juliette kan goed toneelspelen, dat was haar beroep, maar toch valt ze net bij die ene persoon bij wie dat nièt had moeten gebeuren door de mand.
En dan herinnert Juliette zich haar oude droom, die ze heeft laten varen omdat het lastig uitvoerbaar zou zijn. Maar wie weet kan het nu toch?
Een bij wijlen hilarisch verhaal, met grappige scenes, en grappige observaties:
Als Max vertelt over zijn achtergrond in een armoedige situatie in Den Haag en hij vertelt over het grote gezin:
‘Bij zes vond zijn moeder het welletjes en omdat het in dit tijd nog niet gebruikelijk was om er ‘een knoop in te leggen’ zoals zijn moeder sterilisatie noemde, heeft ze zijn vader de toegang tot de poort ontzegd. Hij (=Max) had dat een keer opgevangen toen de buurvrouw weer eens tegen zijn moeder klaagde dat er niet nog een kind bij moest komen. Ze kon de drukte in haar huiskamer niet meer behappen tijdens de uitzendingen van Pipo de Clown.’
Maar er is ook een serieuze ondertoon:
‘Weet je Max. Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hulpeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.’
Margareth Hillebrandt (Lisse) volgde een vakopleiding. Ze begon als bedrijfsleidster, maar volgde al snel haar hart en maakte de overstap naar het theaterleven. Later gaf ze Nederlandse les in een asielzoekerscentrum, daarna werd ze studieadviseur voor HBO opleidingen, en vervolgens secretaresse van de raad van bestuur van een groot ziekenhuis.
Ook werkte ze nog in de ouderenzorg als projectmedewerker voor een aantal grote innovatieve projecten. Het is duidelijk waar ze haar inspiratie vandaan heelt!
Een extraatje: dat huis met het blauwe dak bestaat! Het staat langs de N44 tussen Wassenaar en Den Haag
ISBN 9789083520315 | Paperback | 306 pagina's | Uitgeverij Neckar | maart 2025
© Marjo, 1 juli 2025
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
