http://www.mario-van-brakel.nl

Het zwijgen van de vossen
Mario van Brakel

Maarten woont bij zijn oom en tante, die hij Peter en Ottoline noemt. Waarom hij daar woont wordt zo’n beetje tussen de regels door duidelijk: zijn ouders zijn er niet meer.
Maar wat er gebeurd is? Maarten, nu veertien jaar oud, heeft ook in een kliniek gezeten. Waarom?
Hij heeft last van hoofdpijn, maar of dat de reden is dat hij niet naar school gaat?
Wat betekent dat kinderrijmpje (‘Hinkeldepinkel daar komen wij aan wij hebben geen kousen of schoenen meer aan’) dat hij maar niet uit zijn hoofd krijgt?

Geheimzinnigheid aan alle kanten, maar wat de lezer niet weet, weet Maarten, de ik-verteller, ook niet.
Bij het huis aan de rand van het bos ontmoet Maarten Anna, een meisje dat ook geheimen blijkt te hebben. Het klikt tussen de twee, ze herkennen een beschadiging in de ander en accepteren elkaars raadselachtigheid. Samen zwerven ze door het bos, Anna weet de weg. Ze weet een plek om te schuilen, zij weet waarom er kippenbouten in een vossenhol liggen. Zij weet ook wie Maarten bedoelt als hij het heeft over een spook dat hij zag. En ze weet zoveel meer over dieren en planten.
Naarmate ze langer met elkaar optrekken, worden de dingen duidelijker. Pijnlijk duidelijk wordt het geheim van Anna als ze Maarten uitnodigt voor het feest bij haar thuis.
Het is beter om in de natuur rond te dwalen. Maar daar dwaalt nog iemand rond! Iemand die ‘drie rode schichten’ bij zich heeft.

Dit is een prachtig verhaal met filosofische elementen. Jonge lezers kunnen dat evenwel rustig laten voor wat het is en genieten van een avontuur. Geen avontuur met veel spannende actie, maar toch, er gebeurt genoeg. De jongeren zwerven door het bos, ontmoeten mensen en maken van alles mee. Dat ze intussen ook zichzelf en elkaar leren kennen, dat krijg je vanzelf mee. Het is natuurlijk mooier als je wel begrijpt wat er gebeurt, maar dan moet je wel een goede lezer zijn. Ook de rol van de natuur valt pas op als je er op let.

‘Het dunne laagje sneeuw knisperde en kraakte onder onze voeten en ik voelde me op een vreemde manier gelukkig. Wat het was, viel niet uit te leggen, maar het had te maken met de heldere vrieskou, met Anna die de baby had vastgehouden, de gedekte tafel met mensen eromheen, de witberijpte bomen. Zelfs Anna’s muts van schapenbont ontroerde me ineens. Als ze mijn hand zou hebben gepakt, zou het me van geluk hebben geduizeld. En er was nog iets anders, iets dat buiten mij om leek te gebeuren. De bomen, de lucht, alles leek te versmelten tot één levend iets. Het was tegelijk heel gewoon en heel toverachtig. '

Mario van Brakel (1961, Tholen) heeft de Brabantse Jeugdliteratuurprijs 2011 gewonnen voor zijn roman ‘Het zwijgen van de vossen’.

ISBN 9789044811582 | paperback | 139 pagina’s | Uitgeverij Clavis| oktober 2009
Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 29 mei  2014

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER