Kraaien tellen
Lucas de Waard
De stem van zijn vader was iel. Tobias begreep dat het om de stem van een boodschapper ging. Een boodschapper met nieuws dat Tobias niet wilde horen. De woorden kwamen toch. Direct en zonder omhaal. “Krista is gevallen.”
Krista’s valpartij vond plaats in Praag. Ze was van het balkon van het hotel waar ze verbleef gevallen. Uit het briefje dat ze achterliet werd duidelijk dat het om een geplande val ging. Het was geen ongeluk. Krista was bewust de dood tegemoet gevallen. Met een grote stap in het luchtledige was ze bij Tobias weggegaan. Zijn trouwe bondgenoot had hem alleen op de wereld achtergelaten.
Tobias gaat zo snel mogelijk weer aan het werk. Op de veegwagen voelt hij zich immers het meest op zijn gemak. Al jaren veegt hij dag in dag uit de straten van de stad schoon en terwijl het vuil tussen de borstels door in het binnenste van de veegmachine verdwijnt, lossen de muizenissen in zijn hoofd op.
De dood van Krista is echter meer dan een muizenis. Hoe harder Tobias zijn best doet niet aan haar te denken, hoe meer ze zich aan hem opdringt. Ze duikt zelfs als een soort geestverschijning op. Ook willen mensen steeds met hem praten. Hem steunen. Tobias heeft daar geen behoefte aan. Wie kan hem steunen nu zijn steun en toeverlaat er niet meer is? Ook zijn ouders blijven maar toenadering zoeken. Tobias wil het niet. Hij wil vegen en verder niets.
Krista en Tobias waren twee handen op een buik. Samen sloegen ze zich door hun kindertijd heen. Hun moeder was een verbitterde, nare vrouw die het gezin regelmatig dagenlang verliet om haar geluk elders te beproeven. Nog altijd vergoelijkt hun vader haar egoïstische gedag. Nu blijven ze maar op contact aandringen. Er wordt zelfs al over het vieren van Sinterklaas gesproken, alsof de wereld nog gewoon ronddraait. Voor Tobias staat de wereld stil. Wat moet hij zonder Krista? Waarom heeft ze hem in de steek gelaten? Misschien had hij wel met haar meegewild.
Tobias zoekt zijn heil in seks. De jonge Cayenne staat hem ruwe, gewelddadige seks toe. Iets anders wil Tobias niet. Liefdevolle seks schept een band. Het roept gevoelens op die Tobias juist wil vermijden. Tobias wil pijn voelen, pijn toebrengen. De pijn in zijn binnenste wil echter maar niet verdwijnen. Hij begaat een fout. Een onvergeeflijke fout. Zelfs de veegwagen schenkt hem niet langer rust. De wereld staat stil en iedereen haalt hem in. Tobias rent zo hard hij kan maar hij komt niet meer vooruit.
Met zijn eerste roman De kamers trok Lucas de Waard mijn aandacht al maar met Kraaien tellen heeft hij mij volledig van zijn kunnen overtuigd. Tobias is een briljant gekozen personage. Hij is een intelligente eenling die totaal geen interesse in een succesvolle carrière en geld heeft. Hij heeft zelfs zijn studie afgebroken om voor de rust van de veegwagen te kiezen. Rust en overzicht, dat is alles wat hij wil. Hij vindt het heerlijk om ’s avonds huiswaarts te keren met het geruststellende gevoel dat het vuil onder controle is.
Kraaien tellen gaat over de ingewikkelde dingen in het leven. Familie kan je een gevoel van geborgenheid maar ook van vervreemding en eenzaamheid geven. Verlies kan opluchting maar ook wanhoop verschaffen en seks kan iets moois maar ook iets lelijks zijn. Iedereen moet een manier vinden om zich in het leven staande te houden. De een is er wat beter in dan de ander en Tobias blinkt er helaas niet echt in uit.
Denk niet dat Kraaien tellen een zwaar verhaal is. Lucas de Waard heeft een heerlijk gevoel voor humor waardoor een tragikomisch verhaal is ontstaan waarin alle verhaalelementen uitstekend met elkaar in balans zijn. Zo denken mensen aan wie hij vertelt dat hij “andermans zooi opruimt” niet meteen dat hij veegwagenbestuurder is. Kraaien tellen is diepgaand, choquerend en luchtig tegelijk. Met deze zeer geslaagde roman maakt Lucas de Waard allesbehalve subtiel duidelijk dat niemand nog om hem heen kan.
ISBN 9789044538175 | hardcover| 251 pagina's | Uitgeverij De Geus | september 2017
© Annemarie, 16 september 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
De kamers
Lucas de Waard
Met een welgemikte trap tegen een voetbal heeft Aram de Smet zijn carrière bij de televisie om zeep geholpen. De plagerige insteek van het programma leek aanvankelijk een succes. Ook met het achtjarige knulletje dat bijzonder goed kon keepen, zou de draak gestoken worden. Aram zou hem op een snoeiharde bal trakteren. Het talentvolle keepertje zou dan op televisie allesbehalve vaardig overkomen. Deze vreemde vorm van humor deed het goed bij het publiek.
Het liep allemaal iets anders dan gepland. De bal werd inderdaad niet gestopt. Per ongeluk trapte Aram de bal keihard tegen het hoofd van het jonge talent waardoor het kind een nekwervel brak. Het was meteen gedaan met de ontluikende voetbalcarrière van het jochie en ook Arams carrière bij de televisie was voorbij. Uiteraard werd het filmpje een ware hit op de sociale media. Aram werd het mikpunt van spot. Zijn nieuwe publiek was meedogenloos.
Gelukkig lijkt zijn vrouw Liz het geen probleem te vinden dat hij lusteloos op de bank hangt en zakken chips verslindt. Aram weet dat hij zijn leven weer op moet pakken maar het valt hem zwaar. Een groot gevoel van moedeloosheid is als een nevel op hem neergedaald. Op straat kijkt iedereen naar hem. Eindelijk is hij beroemd, alleen niet op de manier die hij voor ogen had. Zijn fanmail bestaat uit enveloppen met muizenvallen, dode ratten of hondenpoep. Niet iedereen heeft het slecht met hem voor, maar met vriendelijke mensen weet Aram zich al helemaal geen raad.
Terwijl Aram moed verzamelt om de voordeur van een nieuwe laag verf te voorzien, wordt Liz volledig door haar werk opgeslokt. Er is een meisje verdwenen. De veertienjarige Pandora de Jager is zoek. Wanneer Aram stiekem een kijkje in het dossier van de vermissingszaak neemt, schrik hij. In het dossier staat een naam die hij maar al te goed kent. Is zijn oude vriend Bo een verdachte? Aram heeft de afgelopen jaren zo min mogelijk aan Bo proberen te denken. Vroeger waren ze onafscheidelijk, tot Aram zijn beste vriendje in de steek liet.
Bo op zijn beurt heeft vaak aan Aram gedacht. Aram is de enige die zijn geheim weet. Bo kan de gedachtes van andere mensen horen. Hij was nog maar een kind toen het voor het eerst gebeurde. Ineens dook er een stem in zijn hoofd op. Sindsdien klinkt er een kakafonie van stemmen. Bo hoort de meest schaamteloze gedachten van nietsvermoedende mensen in zijn omgeving. Hij weet alles over iedereen. Alleen de gedachten van Aram hebben zich nooit aan hem geopenbaard. Bo weet ook niet waarom. Hij weet ook niet waarom juist hij deze gave heeft.
De naam in het dossier laat Aram niet meer los. Hij heeft nooit geloofd dat Bo de gedachtes van andere mensen kan horen. Aram is van mening dat de stemmen door de geest van Bo worden gecreëerd. Hij hoopt dat Bo hulp voor zijn probleem heeft gezocht. Is het toeval dat de labiele Bo in de buurt van Pandora is gezien? Aram deelt zijn zorgen met Liz maar die neemt hem niet serieus. Er zit niets anders op dan Bo zelf te gaan zoeken. Aram heeft immers heel wat goed te maken.
De kamers is het romandebuut van Lucas de Waard. Hij sleepte er een nominatie voor De Schaduwprijs mee in de wacht en dat is niet verwonderlijk. Deze auteur hanteert een scherpe maar tegelijkertijd invoelende pen. Zijn schrijverstalent komt niet alleen uit zijn schrijfstijl naar voren maar ook de manier waarop hij het onderwerp heeft aangepakt, trekt de aandacht. Het verhaal is spannend en diepgaand. Wat is er met Pandora gebeurd? Heeft Bo werkelijk iets met haar verdwijning te maken?
Lucas de Waard tekent in dit verhaal een uitgebreid psychologisch profiel van zowel Bo als Aram op. Bo heeft dringend hulp nodig maar hoe zit het eigenlijk met Aram? Redt hij het nog wel in het leven? De kamers intrigeert van begin tot eind. Ik kon dit boek niet meer wegleggen. Het moest in één ruk uit.
ISBN 9789044534733 | paperback | 285 pagina's| De Geus | maart 2015
© Annemarie, 11 juni 2016
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
De kamers
Lucas de Waard
Het gaat niet zo best met Aram. Na een ongelukkig voorval is hij ontslagen. Omdat hij een bekend televisiepresentator was, is het erg vervelend om onder de mensen te komen: iedereen weet wat er gebeurd is...
Hij raakt depressief waardoor ook zijn vrouw, een succesvol rechercheur, hem verlaat. Daar zit hij dan. Een sombere man, zonder doel in zijn leven.
Dan ziet hij in een van de dossiers van zijn ex de naam van een oude jeugdvriend. Bo. Een onverwerkte gebeurtenis uit zijn jeugd begint hem dwars te zitten. Bo was zijn beste vriend, zijn enige vriend, totdat hij vreemd begon te doen. Hij was altijd al een buitenstaander, maar op het moment dat hij duidelijk maakte dat de gedachten van anderen in zijn hoofd terecht kwamen, werd hij nog meer gepest door hun klasgenootjes. En Aram keerde zich af, liep weg. De vriendschap was over. Jaren later deed Bo nog een keer een poging om contact te leggen, en ook toen reageerde Aram niet.
Het heeft hem altijd dwars gezeten, maar hij duwde het weg, ver weg in een van de kamers in zijn hoofd. Zo zou het meisje Pandora het uitgelegd hebben. Zij is het meisje dat verdwenen is, de zaak waar Bo’s naam bij viel. Geen verdachte, zegt zijn ex, en ‘bemoei je er niet mee’. Maar dat gaat Aram dus wél doen. Hij heeft iets goed te maken, en als Bo in de problemen zit...
Een andere verhaallijn laat de lezer toe in de wereld van Bo, een man nu, waarvan men zou zeggen dat er niets van terecht is gekomen. Hij hoort nog steeds stemmen.
En de derde verhaallijn brengt ons bij Pandora, het meisje dat niet kan praten. Het meisje dat verdwenen is.
‘Ikzelf ben ook niets, dacht Pandora terwijl ze verder ging met splinters zoeken. Ik ben alleen nog maar mijn gedachten. Een pakketje ideeën, gevoelens, beelden en herinneringen. Ze vond een kromme spijker. (--) Misschien is mijn lichaam er alleen maar omdat je er nu eenmaal een hebben moet. Omdat je zonder niet bestaan kunt. Dat is de reden van mijn armen en benen, en van mijn hoofd. Ze moeten me van de ene plek naar de andere plek brengen, en ze moeten me eten geven. En drinken. In leven houden. En dat is het. Ik ben een meisje dat alleen maar gedachten is.‘
Op de omslag staat dat het een roman is. Het verhaal leest evenwel als een thriller. Laten we het maar een misdaadroman noemen.
Het is een debuut, en smaakt naar meer. Het is goed geschreven, heeft een goede opbouw, en zet je aan het denken. Het idee van de kamers in je hoofd is niet nieuw, maar blijft interessant. Je kan er vele kanten mee uit, en dat doet de Waard dan ook.
Lucas de Waard (1984) is theaterschrijver, columnist en prozaïst. In 2009 studeerde hij af aan de schrijversopleiding Writing for Performance te Utrecht. Sindsdien schreef hij o.a. voor Theaterfestival Boulevard, GI:EL (3FM), Colline theaterproducties, De Wintertuin, Janke Dekker producties en het Zuidelijk Toneel.
ISBN 9789044534733 | Paperback |285 pagina's| Uitgeverij de Geus | maart 2015
© Marjo, 20 september 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER
