Vertel de waarheid
Laurie Halse Anderson

‘Hij doet een stap mijn kant uit en steekt zijn donut omhoog. ‘Wil je een hap?’ vraagt hij.
Het konijntje slaat op hol, laat haastige sporen in de sneeuw achter. Ontsnap ontsnap ontsnap. Waarom rende ik eerder niet zo toen ik nog een pratend meisje uit één stuk was?’

Melinda, dertien jaar,  gaat naar college. Een nieuwe periode in haar leven, dis erg belangrijk is voor alle pubers, start voor haar helemaal fout. Ze is niet alleen een buitenbeentje, ze is een outcast.
Waarom ze het gedaan heeft, wordt pas later duidelijk, maar ze staat bekend als verraadster. Als afsluiting van haar basisschooljaren is ze voor de vakantie naar een feest geweest waar iets ergs gebeurd moet zijn. Ze heeft zelfs de politie gebeld, die een einde kwam maken aan een feest waar veel minderjarigen bijeen waren, en die dronken niet alleen cola.  Drank onder de achttien is verboden in de Verenigde Staten. (Daar ben ik meteen bij het feit dat de vertaalster er voor gekozen heeft alle typisch Amerikaanse dingen, zoals de cijferlijsten, te laten staan zoals ze oorspronkelijk opgeschreven zijn. Er is hier ook geen andere keuze mogelijk.)
Melinda besluit niets te zeggen, niet te reageren op alle pesterijtjes. Ze vindt een werkkast, waar ze een compleet eigen kamertje van maakt, met haar eigen tekeningen en een deken.
Aan het thuisfront heeft ze niets, ze is enig kind, van ouders die elkaar zelfs niet lijken te mogen, en die zeker geen zin hebben in een stugge, zwijgende puber.
Vroegere vriendinnen negeren haar ook, de enige die met haar om wil gaan is een meisje dat verhuisd is naar deze buurt, Heather. Maar die is vast van plan er iets van te maken, en ze wil koste wat kost deel uitmaken van een van de groepen die op deze school zijn: ze kiest voor de Martha’s. Dat had ook een van deze kunnen zijn: de Sportievelingen, de Kakkers, de Cheerleaders, (die ‘punten krijgen voor hun rondingen’) het Uitschot, de Gothics, de Papierversnipperaars (?), de Toneelspelers en nog meer. Melinda hoort nergens bij, er is niemand die naast haar wil zitten. Ze bijt haar lippen kapot, in plaats van een woord te uiten. Dat kost haar ook de sympathie van enkele leraren, maar ze geeft er niet om. Lijkt het.
Alleen bij tekenen, bij meneer Vrijman, op een eigen manier een buitenbeentje in de school, voelt ze zich prettig. Tekenen, dat kan ze. Deze leraar voelt ook aan dat er iets met haar is, en dat blijkt haar redding.
Melinda weet dat ze moet vertellen, ze moet de waarheid vertellen, anders gaat ze er aan onderdoor.

'Ik moet alleen maar lang genoeg volhouden om mijn nieuwe huid te laten hechten. Meneer Vrijman denkt dat ik mijn gevoelens moet vinden. Hoe zou ik ze niét kunnen vinden? Ze verslinden me levend als een verzwering van gedachten, schaamte en fouten. Ik knijp mijn ogen dicht. Een spijkerbroek die past, dat is een goed begin. Ik moet wegblijven uit het hok, naar alle lessen gaan. Ik zal mezelf normaliseren. De rest vergeten.'

Dit is een prachtige ontwikkelingsroman, geschreven op een licht ironische toon, met ondanks het zware onderwerp genoeg humor. Het wordt nergens overdreven sentimenteel - en dat is knap voor een Amerikaanse schrijfster. Mooie beschrijvingen, treffende karakterschetsjes, een prachtig debuut, waarmee Laurie Halse Anderson verschillende prijzen won. Het wordt genoemd als een van de belangrijkste Young adulttitels van de afgelopen jaren. Een daarvan is het zeker!

ISBN 9789048811601| 224 pagina’s |Hardcover |Dutch Media uitgevers | oktober 2011
Leeftijd: vanaf 15 jaar

© Marjo, 27 november 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HiER!