Ilse Krabben

Springlevend
Illustraties: Hedie Meischke
Tekst: Ilse Krabben

Op internet staat te lezen: 'Je innerlijk kind is een combinatie van hoe je op aarde kwam, samen met de ervaringen in de eerste zes, zeven jaar van je leven. Dit zijn namelijk de jaren dat je de meeste vaardigheden ontwikkelt. Als alles goed gaat, leer je in die periode te vertrouwen, je leert omgaan met grenzen, je leert omgaan met teleurstellingen etc.'
Deze jaren zijn dus vormend voor de rest van je leven.

Helaas gaat er ook veel mis in die periode. De zuiverheid van een kind gaat vaak verloren door de normen en waarden die van buitenaf worden opgelegd. Een kind uit aanvankelijk al zijn gevoelens. Als het verdrietig is, huilt het. Als het blij is, lacht het. En boosheid en angst zijn ook normale gevoelens. Maar veel van dit gevoel wordt al snel als niet gewenst ervaren. De uitleg waarom een bepaald gedrag liever niet gezien wordt, ontbreekt vaak waardoor er verwarring ontstaat. Een kind begrijpt niet waarom het bijvoorbeeld niet mag huilen of boos mag zijn. Als er teveel van dit soort gevoelens de kop in gerukt worden dan wordt uiteindelijk het gevoel uitgeschakeld, want het kind 'mag deze niet hebben'. Gevoelens worden onderdrukt met alle gevolgen van dien.

Dit boek geeft kinderen (en volwassenen) de gelegenheid weer terug te keren naar hun zuivere, innerlijk kind. Door middel van het stellen van vragen zoals vaak alleen kinderen die kunnen stellen, gaat de schrijfster in op de grote levensvragen die zij hebben. En door antwoord te geven op deze vragen kan een kind leren weer terug bij zijn oorspronkelijke gevoel te komen. Bovendien leert het kind dat deze vragen niet gek zijn maar juist goed. Ze brengen het kind weer in contact met hun gevoel.

Op zich is dit een prachtig uitgangspunt, alleen vraag ik me af of de taal die gebruikt wordt door kinderen begrepen wordt. Maar misschien onderschat ik kinderen wel.

Binnen in jou ligt het hele universum, vertelt Ilse Krabben o.a. Maar zullen kinderen dit snappen?
Zullen ze de uitleg begrijpen waarom iemand soms onaardig is? Het antwoord is dat onaardige mensen zelf pijn hebben. Of hun gedrag geeft weer hoe ze zelf behandeld werden als kind. Je kunt dan weglopen en op een kalme plek naar binnen kijken en naar jezelf en de ander glimlachen. Omdat je een ruzie hebt vermeden, en je jezelf en de ander hebt beschermd.
Ook staat ergens: 'Voel hoe moeder Aarde je steunt en voedt op haar manier.'
Het zelf moet zoveel doen
Ik vraag me af of dit niet te abstract voor kinderen is.

De vragen zijn inderdaad levensvragen, ze doen er toe en zijn interessant. Deze vragen kun je altijd stellen als kind maar ook aan kinderen stellen. Het antwoord zal per kind verschillen, maar kinderen zullen wel leren onder woorden te brengen wat ze voelen en dat is erg belangrijk. Het boek vormt zeker een aanleiding tot het terugkeren naar de essentie van het leven.Ook geeft het aan wat de gevoelens eventueel kunnen zijn.

Toch ben ik bang dat het boek niet door alle kinderen - en hun ouders - begrepen zal worden. Het zal vooral aanslaan bij mensen die al bezig zijn met de spirituele kant van het leven, zij kennen de begrippen die in dit boek gehanteerd worden, zij begrijpen wat er bijvoorbeeld met het zelf bedoeld wordt. Maar door mensen die zich niet bezig houden met deze materie en innerlijke heling zal niet alles begrepen worden. De toch wel abstracte taal zal niet altijd makkelijk zijn voor onervaren mensen.

Op zich is het boek een uitstekend idee, en het is belangrijk dat kinderen leren dat wat zij denken en voelen goed is, dat zij en hun gedachten ertoe doen. Toch ben ik bang dat de gebruikte woordkeuze niet altijd goed over zal komen.

Achterin het boek staat een brief van het kind gericht aan de ouders waarin een pleidooi gehouden wordt om niet alle eigen, volwassen, gevoelens over te dragen op het kind maar eerst een zelfonderzoek te doen om te kijken waarom je wel of niet wil dat een kind iets doet. Er staat onder andere te lezen:
'Verberg alsjeblieft de moeilijke kanten van het leven niet voor mij omdat ik een kind ben.' Probeer jouw ideeën over wie ik zou moeten zijn niet op mij te projecteren, zie mij voor wie ik ben. Projecteer je zorgen en angsten niet op mij. Wees niet bang om kwetsbaar te zijn in mijn bijzijn.'
En nog veel meer wijze woorden die de ouders leren om het kind in zijn unieke eigenheid te laten ontwikkelen.
Eigenlijk vind ik die brief het allermooiste van het boek.

Beluister ook het interview met Ilse Krabben over dit boek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Non-fictie jeugd

Ilse Krabben