Gabriela Garcia

Van vrouwen en zout
Gabriela Garcia

Gabriela Garcia begon haar boek, volgens een interview in Parool, "als een aantal losse verhalen tot ze zichzelf de vrijheid durfde geven die steeds verder te vervlechten. “Ik wist van meet af aan dat ik geen lineair verhaal wilde vertellen, mijn boek is gefragmenteerd, zoals ook herinneringen dat zijn. Zo begon ik de verschillende verhaallijnen te koppelen en kon ik ook de andere clashes laten zien, zoals die tussen moeders en dochters.” "

In een interview met Hebban.nl zegt ze: 'Het verhaal chronologisch vertellen wilde ik bijvoorbeeld niet. Ik wist niet goed welke structuur ik wel wilde gebruiken, maar ik besloot om niet te definiëren waar ik mee bezig was en mezelf daarmee toestemming te geven om te experimenteren.'

En dat gefragmenteer en geëxperimenteer is wat het boek voor mij erg lastig leesbaar maakte.

Het boek begint wel heel intrigerend met Maria Isabel, levend in het Cuba van 1866 en als enige vrouw werkend in een sigarenfabriek. Een man, Antonio, leest de sigarendraaiende werknemers in de fabriek voor. En dàt is wat het werk toch plezierig maakt. Maar de onafhankelijkheidsstrijd tegen Spanje, laait steeds meer op en bereikt ook Camagüey de stad waar Maria Isabel werkt.

Maar dan springen we over naar Miami in 2014 en maken we kennis met Jeanette, een voormalig aan verdovende middelen verslaafde vrouw die zich nu met moeite staande weet te houden. Zij observeert buren en weet dat een buurvrouw een kind heeft dat steeds naar de oppas gebracht wordt. Maar op een dag wordt de buurvrouw door de politie uit huis gehaald en komt het buurmeisje 's avonds bij een leeg huis aan. Jeanette ontfermt zich over het kind maar in haar eigen onzekerheid en strijd weet ze nauwelijks wat ze met het meisje aan moet. Ze levert het kind later ook aan de politie uit.
We springen vervolgens over naar die buurvrouw, geplaatst in een gevangenis in Texas, die vertelt wat zij daar zoal meemaakt.

Aanvankelijk dacht ik dat met deze hoofdstukken de vrouwelijke hoofdpersonages geïntroduceerd werden en het verhaal rond deze vrouwen verder uitgewerkt en met elkaar verweven zou worden. In feite gebeurt dat ook maar er komen nog meer vrouwen bij. Carmen de moeder van Jeanette, oma Dolores enz.
Vervolgens krijgen we, inderdaad in fragmenten, over hun vrouwenlevens en daden te lezen. Dat kan prettig zijn, maar de fragmenten over de personages liggen te ver uit elkaar en zijn vaak nogal raadselachtig waardoor je de greep op het verhaal kwijtraakt. Er is ook niemand die zich echt uitspreekt, het is veelal raden wat zij bedoelen met hun handelingen en uitspraken.

Er blijkt ook een geheim te zijn dat ontraadseld moet worden, maar hoewel het geheim onthuld wordt, is hierin ook samenhang ver te zoeken. Het een haakt niet in op het ander, het blijven fragmenten.

Mogelijk moet ik het boek nog een keer lezen om toch meer grip op het verhaal te krijgen, maar echt een drang om dat te doen, voel ik niet. Daarvoor viel het me te zwaar om het boek uit te lezen, maar zeg nooit nooit...

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief G

Gabriela Garcia