Leestafel forum

Mats heeft dyslexie en maakt daardoor veel taalfouten. Twee klasgenootjes van hem, Adreas en Daan pesten hem hier erg mee. Ze wachten hem soms ook buiten op en dan blijft het niet alleen bij pesten maar proberen ze Mats ook pijn te doen.
Ook juf Flamboria doet niets aan de problemen die Mats ondervindt door de dyslexie, erger nog ze pest Mats en maakt altijd heel nare opmerkingen over zijn schrijfwerk.

Lees verder http://www.leestafel.info/nadja-van-sever

Dettie

Wel jammer eigenlijk dat Mats niet gewoon geaccepteerd wordt zoals hij is.

Ik heb het boekje nu ook gelezen.
Het kind accepteren zoals hij is, dat kan niet Annemarie. Niet in deze maatschappij. Wat er vroeger van zulke kinderen terecht kwam, het zou wel eens heel vervelend geweest kunnen zijn voor de volwassene die zich -denk ik- steeds weer moet bewijzen. Taalfouten maken is dom, zo wordt het altijd gezien, ook als je er niets aan kunt doen.
Ik vind dat je een dyslectisch kind moet helpen te veranderen in een kind dat vrijwel geen fouten meer maakt. Is toch veel beter?

Lees meer (over het boek): http://www.leestafel.info/nadja-van-sever

Marjo schreef: Ik vind dat je een dyslectisch kind moet helpen te veranderen in een kind dat vrijwel geen fouten meer maakt. Is toch veel beter?

Dat ligt eraan. Als het ten koste gaat van de eigenwaarde van het kind dan niet. Wat als het kind gewoon niet beter kan? Moet je zo'n kind dan eindeloos pushen waardoor het zelfvertrouwen van een kind alleen maar keldert? Stimuleren en motiveren vind ik dan wel weer een goed plan. Eruit halen wat erin zit maar niet tegen elke prijs.

Niet tegen elke prijs, nee natuurlijk niet, Maar ik meen dat er vandaag de dag heel veel hulpmiddelen zijn om met dyslexie om te gaan, en dan vind ik dat je een kind dat moet leren. Hij/zij heeft er profijt van..

Ik vind dat je een dyslectisch kind moet helpen te veranderen in een kind dat vrijwel geen fouten meer maakt. Is toch veel beter?

Dat is moeilijker dan je denkt. Ik ken dyslectische mensen en die kunnen gewoon niet beter, ze zien het écht niet. Maar dat wil niet zeggen dat ze dan niet verder kunnen komen. Een ervan heeft een universitaire studie politiek gevolgd en is ook geslaagd of hoe je dat noemt. Maar diegene moest wel aangeven dat hij dyslectisch was, het schrijven was gewoon een ramp. Dat ging gewoon niet, en hij had echt van alles geprobeerd omdat het inderdaad vaak als dom gezien wordt als je veel taalfouten maakt.
Hij riep overal gelijk dat hij dyslectisch was en dan was het verder ook zelden een punt.

Maar als een kind dyslectisch is dan is het wel belangrijk dat je dat onderkent als ouder en een kind helpt en stimuleert en vooral een kind laten weten dat het niet dom is!
Ouders willen vaak niet weten dat hun kind iets 'mankeert' en blijven maar zeggen dat het kind beter zijn/haar best moet doen en dat is pas echt erg. Net wat Annemarie zegt, niet tegen elke prijs, maar wel kijken wat wel en niet lukt.

Dettie

Er is in dit boek sprake van een ' blauw plastic ding' waardoor letters ' rustiger' worden. Dat bedoel ik: er zijn hulpmiddelen toch?
Ik weet niet of het te verhelpen is, betwijfel het, maar er zijn hulpmiddelen.
Het is een kwestie van de gulden middenweg: laat een kind in zijn waarde, maar help zo veel mogelijk.

Ja precies! In zijn waarde laten en helpen. Dat bedoelde ik ook.

dettie

En ik ook!