Halfweg.
Geplaatst: 09 mei 2006, 11:13
YES ! Halfweg hemel, hel, en aarde !
We zijn in de helft van de Divina Commedia.
De onderste helft, de meest donkere helft is voorbij, gelezen, en gewogen.
Natuurlijk, zoals bij een kathedraal – dat middeleeuwse stenen hemelbesteigerend visioen -
ontgaan er ons in dit middeleeuwse literaire helledelvende en vagevurige visioen voortdurend zoveel details, en steeds andere details, bij elk wending, bij elk bezoek.
Daarom is het niet zo erg , Mar-wisi-jootje en Bernatrice, als jullie in het limbo dat kleine gedenkteken achteloos voorbij gingen,
op de plaats waar Orfeus zich naar de gil van Eurydike heeft gekeerd.
Of dat jullie de weerhaak niet zagen met het stukje windel dat Lazarus verloor toen hij plots werd teruggeroepen naar het leven.
Of de half in de helgrond verzonken mijlpaal die de grens tussen het onherstelbare en het onvergeeflijke duidt.
Het is ook niet zo erg als je straks de weerschijn mist van de sterrenhemel in de Lethe, de rivier die baadt in verloren geheimen zoals het blauw der kathedralenvensters en alle andere kleuren en schakeringen van menselijke onschuld.
Duik er dan, zoals beloofd, maar in, Marjo.
Berna-trice niet, jij moet toch tenminste je naam-en faamgenote eens in hemelse lijve ontmoet hebben, niet ?
We zijn in de helft van de Divina Commedia.
De onderste helft, de meest donkere helft is voorbij, gelezen, en gewogen.
Natuurlijk, zoals bij een kathedraal – dat middeleeuwse stenen hemelbesteigerend visioen -
ontgaan er ons in dit middeleeuwse literaire helledelvende en vagevurige visioen voortdurend zoveel details, en steeds andere details, bij elk wending, bij elk bezoek.
Daarom is het niet zo erg , Mar-wisi-jootje en Bernatrice, als jullie in het limbo dat kleine gedenkteken achteloos voorbij gingen,
op de plaats waar Orfeus zich naar de gil van Eurydike heeft gekeerd.
Of dat jullie de weerhaak niet zagen met het stukje windel dat Lazarus verloor toen hij plots werd teruggeroepen naar het leven.
Of de half in de helgrond verzonken mijlpaal die de grens tussen het onherstelbare en het onvergeeflijke duidt.
Het is ook niet zo erg als je straks de weerschijn mist van de sterrenhemel in de Lethe, de rivier die baadt in verloren geheimen zoals het blauw der kathedralenvensters en alle andere kleuren en schakeringen van menselijke onschuld.
Duik er dan, zoals beloofd, maar in, Marjo.
Berna-trice niet, jij moet toch tenminste je naam-en faamgenote eens in hemelse lijve ontmoet hebben, niet ?