Leestafel forum

Het is een goed boek, maar jammer: te langdradig. Het bestaat uit zes verhalen, waarbij de eerste vijf afgebroken worden en na het zesde (1,2,3,4,5,6,5,4,3,2,1) weer opgepakt. Een of twee verhalen minder, en je zou alles beter kunnen volgen. Toch: het heeft voor elk wat wils dit boek.

lees verder klik hier: http://www.leestafel.info/david-mitchell

marjo

Korte recensie
Wolkenatlas is een roman als een matroesjka-pop: van zes verhalen krijg je eerst alteen het begin te lezen en na het midden pas het einde. Als de roman de lezer ver in de toekomst heeft meegevoerd, sluit Mitchell een voor een zijn poppen weer in elkaar en worden alle verhalen tot hun einde gebracht met een vanzelfsprekendheid en een nieuwsgierig makende spanning die tot de laatste bladzijde aanhoudt.

Ja ja, wie zegt dat?? vanzelfsprekendheid? Nieuwsgierigmakende spanning? ik beken dat ik verhaal 1 en 2 nog niet uitgelezen heb...

Het staat bij de boekbeschrijving van de noord nederlandsche boekhandel.

Bernadet

Ik vind het een heel bijzonder boek. Ik heb nu 3 verhalen uit en vind het ongelooflijk dat dezelfde schrijver dit schrijft.
Ik lees ze wel helemaal achter elkaar, de constructie vind ik een beetje onzin met dat plotselinge stoppen halverwege. Maar voor de rest zijn de verhalen erg mooi tot nu toe.

Bernadet

Door die constructie wordt Mitchell geniaal genoemd..maar ik vond het de boel ophouden, al snap ik wel dat er een lijn in zit.

Platweg gezegd is het een verhalenbundel met een rode draad erdoor.
maar goede verhalen...

Bernadet

Ik heb Wolkenatlas net uit (nou ja uit) en het viel me achteraf toch tegen.

Het eerste verhaal 'het Polynesisch dagboek' vond ik wel erg mooi, goed gedaan ook om de kopjes in schoonschrift te drukken.
Brieven uit Zedelghem verraste me vooral door de gehaast stijl, alles werd snel, snel opgeschreven en een verrassend einde.
Het derde verhaal was min of meer een thriller waar erg veel in gepropt werd. Niet slecht trouwens.
Verhaal vier vond ik ronduit slecht en de rest heb ik gelaten voor wat het was, het werd behoorlijk science fiction-achtig en daar heb ik totaal niets mee.

Het hele boek komt op mij over als één grote stijloefening. Ik zal niet zeggen dat Mitchell die stijlen niet beheerst maar ik vond de overgangen te groot, het werd verwarrend.
Persoonlijk begrijp ik niet waarom deze constructie werd toegepast. Ook al worden de verhalen onderbroken, het blijft een verhalenbundel. Ik heb de verhalen dan ook achterelkaar gelezen en niet zoals het boek het 'voorschrijft'.
De juichende recensies verbazen mij. Is het door de constructie dat het zo de hemel in geprezen wordt? De constructie is inderdaad apart maar persoonlijk zie ik niet in waarom. Het zorgt er niet voor dat er puzzelstukken in elkaar vallen. Ik zie het als een onderbreking van een verhaal dat naderhand gewoon doorgaat. Er zijn een paar grapjes uitgehaald door in de verhalen kleine details van voorgaande verhalen toe te voegen maar eigenlijk draagt het niets bij...

Jammer, ik had me erg verheugd op dit boek maar gelukkig zijn er nog genoeg andere boeken....

bernadet
die geen verslag maakt van dit boek

Dat zegt ze zomaar..
Ik heb het laatste verhaal nooit echt meer uitgelezen, ik miste ook die rode draad. Maar er zitten wel in ieder verhaal dingen die dan weer terugslaan op een ander verhaal, of later terugkomen..
En ik moet zeggen dat ik in recensies ook nooit het precieze verband ben tegengekomen. Een hypeboek??

De rode draad is volgens mij dat Polynesisch dagboek, er wordt steeds een beetje naar verwezen, maar echt belangrijk is het niet in mijn ogen.

Dit boek gaat nu naar PetraO. Ben benieuwd wat zij ervan vindt.

bernadet

Ik heb het uit. Ik had de afgelopen periode weinig tijd om te lezen, dus ik heb er lang over gedaan. Mijn conclusie: een goed boek van een goede schrijver. De verhalen zijn allemaal meeslepend. Het thema is de neiging van de mens om te overheersen door andere groepen in een afzonderlijke categorie te plaatsen. Dit gegeven komt in alle verhalen terug: in het dagboek van de notaris worden zwarten onderdrukt door blanke kolonisten, in Somni-457 wordt een groep mensen gefabriceerd die al het vuile werk moeten opknappen en niets mogen leren, in het verhaal dat speelt in de tijd als de mensheid geheel in verval is geraakt komt een gewelddadige stam voor die alles en iedereen onderwerpt. Kenmerkend is ook dat de onderdrukten ofwel voor dom aangezien worden of bewust worden weggehouden van kennis. Dat is de rode draad.
Blijft de vraag over of de gekozen constructie echt noodzakelijk was. Ik denk van niet. Het onderbreken van de verhalen komt geforceerd over, omdat je niet echt de kennis uit het ene verhaal nodig hebt om het volgende te kunnen plaatsen. Ach, het is weer wat nieuws, denk ik dan. Maar lezenswaard is het boek zeker. Alleen, helemaal op het einde, had ik er eigenlijk wel genoeg van, dus misschien had het boek een bladzijde of 100 korter gekund.

Daar ben ik het helemaal mee eens: dat die vorm niet nodig was en dat het korter had gekund.

Het thema is de neiging van de mens om te overheersen door andere groepen in een afzonderlijke categorie te plaatsen...
Kenmerkend is ook dat de onderdrukten ofwel voor dom aangezien worden of bewust worden weggehouden van kennis

Voor zover ik me kan herinneren was dat bij de zelfmoordenaar toch niet zo? Het is gek de verhalen zijn niet echt blijven hangen terwijl ik de eerste 3 wel erg goed vond.

bernadet

De zelfmoordenaar? Die professor die Somni457 probeerde te redden? Pleegde die juist geen zelfmoord omdat hij die onderdrukking niet meer aan kon zien?

Ik vind Cloud Atlas het beste boek dat ik in tijden gelezen heb. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Dat één schrijver zoveel stijlen beheerst is toch heel indrukwekkend. Elke keer als ik aan een nieuw deel begon moest ik weer even wennen aan de sfeer, de hoofdpersonen, de taal, maar na twee of drie bladzijden zat ik alweer midden in het verhaal. Ik hou eigenlijk helemaal niet van politieke thrillers en van science fiction en toch heb ik ook deze delen van het boek ademloos uitgelezen. En dan al die kleine verwijzingen van het ene naar het andere verhaal, heel knap gedaan. Er zat ook veel humor in (vooral in het verhaal over Timothy Cavendish, de uitgever; daar heb ik vaak hardop om zitten lachen) en de verhalen over Sonmi ~451 en Zachry vond ik heel ontroerend. Voor wat betreft de onderliggende boodschap ben ik het geheel met PetraO eens: de onderdrukking van de ene groep mensen door de andere. Consumentisme is ook een thema en de macht van grote bedrijven. Het gaat ook over de opkomst en ondergang van de westerse beschaving en eindigt als we de wereld volledig om zeep hebben geholpen in barbarisme.

Ik vond de vorm die Mitchell gekozen heeft voor zijn boek wel leuk met al die in tweeën gehakte verhalen en die reis in de tijd van 1850 naar de verre toekomst en weer terug naar 1850. Het was gewoon één grote puzzel. Hij had de verhalen natuurlijk ook in zijn geheel achter elkaar kunnen zetten. Dan was het inderdaad een verhalenbundel geworden, maar ik denk dat ik dan toch veel minder verwijzingen had opgemerkt. In de tweede gedeelten van de verschillende verhalen zag ik de verbanden veel meer.

Je hebt gelijk wat de thema's betreft, maar toch kon het mij niet genoeg boeien. Ik heb dus de tweede helft van twee of drie verhalen niet meer gelezen. Jij klinkt zo enthousiast dat ik haast zou denken dat ik het toch nog eens moet proberen...maar ik heb mijn boek weggedaan.

Je hebt het mooi verwoord Sarah, ik ben het helemaal met je eens.

Hij had de verhalen natuurlijk ook in zijn geheel achter elkaar kunnen zetten. Dan was het inderdaad een verhalenbundel geworden,

Ik heb ze dus als één verhaal gelezen. Ben niet gestopt waar hij stopte maar gewoon gebladerd en verder gelezen. Ik vond wel knap dat hij alle stijlen beheerste maar vond alleen de eerste twee verhalen écht goed.

Bernadet

Ha ha wat grappig! Dat zal vast zijn bedoeling niet geweest zijn!
Maar wat de toegevoegde waarde is van deze vorm, verhalen in twee stukken, om andere verhalen heen,. ik weet het niet. Het is apart, dat wel.

Ik vond (de?) twee andere boeken die hij geschreven heeft fantastisch, dus ik zal uitkijken naar de wolkenatlas. Ik ben wel benieuwd of die vreemde volgorde voor mij werkt.

als ik het zo een beetje hoor is het net als de trieste tijgers van cabrera. Daar zijn het ook "gehakte" verhalen. Daarom lees ik door. Misschien komt alles nog eens tesamen?

Inge

Ik kreeg dit boek tot mijn verrassing. En ik kan niet anders zeggen..een bijzonder boek!
De eerste vier (en dus ook de laatste vier) verhalen heb ik verslonden. Met de middelste twee had ik wat meer moeite Omdat die stijl me veel minder ligt.
Maar toch..als je zo’n boek kunt schrijven waar alles aan elkaar hangt in zoveel verschillende genres, dan kunt je wel wat.
Heb het dan ook met heel veel plezier gelezen!

Wil

Voor mij een van de beste boeken die ik ooit gelezen heb. Elk verhaal is een pastiche van het soort roman dat in de periode waarin het zich afspeelt populair was en zo geeft Wolkenatlas een overzicht van de literatuur vanaf het ontstaan van het romangenre. Klinkt saai, maar de verhalen op zich zijn perfect gemodelleerd op de originelen, spannend, humoristisch, geweldig geschreven. Het mooiste van de vorm waarin Mitchell dit boek gegoten heeft (onvoorstelbaar origineel) is dat het begin van het boek zich precies in het midden bevindt. De korte zin die de hele waterval aan verhalen in gang zet is ook meteen het begin van alle literatuur, raad eens wat dat zinnetje is! Kortom een volstrekt uniek en niet na te bootsen boek, een unicum, een ode aan de vertelkunst en daar tegelijk een overzicht en een voorbeeld van. Hoe heeft Mitchell het in godsnaam voorelkaar gekregen?

Nou je bent erg enthousiast! Ik kan me helaas geen details meer herinneren, maar zoals je het beschrijft krijg ik zin het nog eens te lezen! En dat ene zinnetje, daar was ik natuurlijk nieuwsgierig naar. Dat zou op pagina 270 moeten zijn, maar ik kan het in mijn exemplaar niet vinden.....

Ik heb het boek 11 jaar geleden gelezen en weet er niet veel meer van om eerlijk te zijn, alleen de constructie weet ik nog. Het is in feite een verhalenbundel maar door het splitsen werd het apart. Wat ik enorm knap vond waren de stijlen die Mitchell voor elk verhaal toepaste. Hij beheerst echt elke stijl!
Dat zinnetje weet ik niet Stef7sa. Ik heb het boek ook niet meer, dus nakijken kan ik niet. Kun je het zinnetje aan ons verklappen?

Dettie