Leestafel forum

Renate schreef:Zijn vrouw? Bedoel je Rosie? Die vind ik ook niet onsympathiek.

Gene vind ik echter een echte zak. Althans in sommige opzichten.

Volgens m'n vader heb ik met Don gemeen dat de dingen persé op mijn manier moeten gebeuren.

Oh sorry ik zit twee boeken door elkaar te halen. Nee Don is zeker niet onsympathiek en Rosie al helemaal niet. Don is toch autistisch? Ook al ontkent hij dat, maar hij heeft wel autistische trekjes. Ik vond het twee heel kwetsbare mensen. Don moest wel alles zo precies regelen anders kon hij niet functioneren. Rosie brengt hem ook helemaal in de war en dat wordt erg leuk verteld. (en dat hij het nog leuk vindt ook eigenlijk!)
Die zoektocht naar de vader is ook leuk.

dettie

Misschien heb ik ook wel wat autistische trekjes. Ik heb me nooit laten testen, omdat ik daar het nut niet van inzag, hoewel iemand van een re-integratiebedrijf wel meende dat ik wat autistisch had. In m'n jeugd is de diagnose in ieder geval nooit gesteld, hoewel m'n ouders heel lang met me naar RIAGS en GGZ's zijn geweest. Ik heb wel een soort diagnose gehad, maar daar kan ik niets over terugvinden.

Ik lag de afgelopen dagen toch plat, dus ik heb dit boek in twee dagen uitgelezen en met ontzettend veel plezier. Ik kom er ngo op terug.

Je het is echt een leuk boek hè.

Dettie

Het kwam misschien ook mede door de omstandigheden, ziek in bed en twee dagen alle tijd om door te lezen en niet al te zware kost, maar ik was echt helemaal gegrepen door dit boek. Ik vond het een heerlijk ‘feel-food-boek”, wat ook nog wat te zeggen had en met inhoud heel toegankelijk is voor een groot publiek.
Een onvervalste liefdesgeschiedenis, maar uit zeer originele hoek en als bonus gaf het een inkijkje in het hoofd van iemand met autistische trekken. Waarbij vooral het onvermogen om emoties van anderen te interpreten me erg raakte. Don verzint daar schema’s en technieken voor, al komt hij erachter dat hem dat uiteindelijk het beste lukt als hij die loslaat, maar het onvermogen van iets wat bij ons toch min of meer vanzelf gaat, zette me danig aan het denken.
Ik ben er van overtuigd dat boeken als dit bijdragen aan het inleven in iemand anders zijn of haar hoofd. Als je een beetje kunt begrijpen kunt hoe iemand denkt, of wat zijn onvermogen is, is het veel makkelijker om begrip te hebben.

Natuurlijk dreigt altijd het gevaar van stigmatisering, of de gedachte dat alle autisten zo zijn, maar volgens mij viel dat in dit boek wel mee. Don is geen “Rainman”, zijn karakter wordt van veel kanten belicht.
Ik had trouwens de indruk dat er alsmaar gehint werd dat Don zelf Asperger had, met name omdat er meerdere malen in die context gesuggereerd werd dat grote wetenschappers vaak zelf hun eigen gebrek niet zien en ook omdat hij volgens mij aardig aan alle criteria voldoet.

Ik ben het boek opnieuw aan het lezen en geniet ook weer. Ik moet zo lachen om die lijst van voorwaarden waaraan de aanstaande van Don moet voldoen!
In zijn onvermogen om emoties te herkennen is hij ook erg ontroerend vind ik. En soms ook enorm praktisch!

Dettie

Ja zo grappig, soms dacht ik, wij niet-autisten kunnen nog wel iets van zijn directheid leren

Ja precies, het heeft ook wel iets, het is in elk geval erg overzichtelijk.

Dettie

Ik ben nu aan het vervolg bezig. Don heeft zich momenteel aardig in de nesten weten te werken, omdat Rosie zwanger is en ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

O leuk, ben benieuwd.

Ja dat vervolg heb ik ook gelezen, ik zeg even niets, lees eerst maar...

Dettie

Ik lees het wel. Het zal allemaal wel weer goed komen, maar ik denk dat er eerst nog wel meer problemen zullen ontstaan. Ik vrees dat Rosie een beetje genoeg gaat krijgen van de goedbedoelde zorgen van Don, de aanwezigheid van Gene en het appartement rond de bierkelder van de drummer.

Ik zeg niets

Dettie

Je hoeft ook niets te zeggen.

Laten we zeggen dat ik bepaalde verwachtingen heb, op basis van het soort boek. Dat geeft allemaal niet, want het verhaal bevalt me wel.

Heel grappig als hij wordt opgepakt door de politie, omdat men meent dat hij pedofiel is. Vervelender is dat hij met een maatschappelijk werkster wordt geconfronteerd, die hij eerder bij een etentje ontmoet heeft, iets dat niet helemaal naar wens verliep, door zijn herkenbare rationele gedrag.

En momenteel ben ik in het derde boek bezig. Dat bevalt me ook goed. Eigenlijk zou ik de 3 boeken na elkaar moeten lezen, om weer te weten wie wie is, hoewel dat nu ook weer niet zo belangrijk is. Het is in ieder geval weer genieten. Don die probeert z'n 11-jarige zoon wat extra vaardigheden bij te brengen, zodat hij zich wat beter staande kan houden in het schoolleven. Hudson, z'n zoon, lijkt wel op Don, maar er zijn toch ook wel duidelijke verschillen.