Nou, dat einde is misschien ook wel onafwendbaar voor mij, die altijd een fan was, maar nu zwaar ontgoocheld is achtergebleven.
Ik maak niet eens een verslag, heb tweehonderd van de 550 pagina's gelezen, en ben toen zeer diagonaal verder gegaan.
Ik wist wel dat het een 'ander' boek was, maar ik was dus zoals velen gevallen voor Lynley en Havers, en ook voor hun wereld. Daardoor stond George al op een achterstand natuurlijk, want dan moet je wel heel goed zijn om dat de lezer te laten vergeten. Ze is er niet in geslaagd, totaal niet. Wat me vooral ergerde is de uitleg bij alle daden van alle personen. Deed ze dat in haar andere boeken ook?
Ik ben helemaal niet vies van een beetje psychologie maar hier gaat het me te ver.
Het feit dat je ook nog steeds bij een andere figuur betrokken wordt, zorgt ook dat alles zo afstandelijk blijft.
Ik kijk al een stuk minder uit naar haar volgende boek, en zal het zeker ook niet meer zonder meer aanschaffen, zoals ik tot nu toe wel deed.
Elisabeth George: Een onafwendbaar einde
Toch dit boek geprobeerd en wat dacht je wat? Ik vond het een prachtboek en heb er enorm van genoten. Je weet van tevoren hoe dit boek afloopt (als je tenminste het voorgaande deel van de serie hebt gelezen), maar toch bleef het boek me tot de laatste bladzijde boeien. Ik vind juist dat Elizabeth George als geen ander ingewikkelde familieverhoudingen kan beschrijven en ze heeft voor mij heel aannemelijk gemaakt hoe deze 12-jarige jongen tot zijn daad is gekomen. Ik vond het eigenlijk wel prettig dat dit verhaal helemaal de ruimte kreeg en dat er nu eens geen gedoe omheen was van al die politie-inspecteurs en dat ik nu eens niet hoefde nadenken wie de dader zou kunnen zijn. En op het laatst bleek het toch nog anders in elkaar te zitten dan ik dacht. Wat mij betreft mag Elizabeth George vaker van deze boeken schrijven.
-
Renate
Re: Elisabeth George: Een onafwendbaar einde
Ik vond het een geweldig boek, al kostte het me soms wat moeite om door te gaan. Iedere keer legde ik het weer weg, niet omdat ik het boek slecht vond, maar omdat ik veel sympathie voor de hoofdfiguren had en ik eigenlijk al min of meer wist dat het allemaal heel slecht af zou lopen. Ik had dat ook toen ik Gebroken van Daniel Clay las. Het is alsof je naar een treinramp zit te kijken. Je weet dat het fout zal gaan, maar je kan niets doen om de trein te stoppen. Ik zou tegen de hoofdpersonen willen roepen dat ze uit moeten kijken en tegelijk weet je dat je eigenlijk niets kan veranderen. Dat is vaak het probleem met pesterijen. Praat het gepeste kind met z'n ouders, dan zal hij het uiteindelijk zelf weer moeten bezuren als de pestkoppen ter verantwoording worden geroepen.