Thema april/mei/juni/juli/augustus 2017 - Leestafel let op de kleintjes (kleine uitgeverijen)

[Dettie]

Citaat van de dag

Doof zijn is vervelend; niet kunnen communiceren is een tragedie.

Lou Ann Walker (Geb. 1952)
Amerikaans taalkundige

[Dettie]

Cobra in vogelvlucht
Willemijn Stokvis

De kunstenaarsgroep Cobra (1948-1951) is de belangrijkste avant-garde- beweging van het Europa van na de Tweede Wereldoorlog. De oprichters waren afkomstig uit Denemarken, België en Nederland. Met hun directe en spontane manier van schilderen, hun eigenzinnige theorieën en vele uitingsvormen, inspireerden de leden, onder wie Asger Jorn, Pierre Alechinsky, Constant, Corneille en Karel Appel, vele andere kunstenaars. Voor Cobra stond het experiment voorop. Net als kinderen werkten de kunstenaars zonder vooropgezet plan en met veel fantasie en kleur.


Ze lieten zich tijdens het creatieproces inspireren door mythen, kindertekeningen, volkskunst, de prehistorie, oosterse kalligrafie, primitieve kunst en kunst van geesteszieken. Ook werkten zij samen op één doek, één papier of op één muur, en combineerden schrift en beeld op een vrije manier. Cobra is uitermate betekenisvol geweest voor zowel het Nederlandse als het internationale kunstklimaat.


Willemijn Stokvis, Cobra-deskundige en auteur van vele publicaties over de groep, schetst in Cobra in vogelvlucht helder en bondig niet alleen de geschiedenis van de beweging, maar ook de verhouding van deze Europese beweging tot het internationale gebeuren in de kunst. Het unieke beeldmateriaal waarmee dit boek daarnaast is verlucht maakt het tot een kleinood voor iedere liefhebber van moderne kunst.


ISBN: 9789491411311 | Hardcover | 128 pagina's | Uitgeverij Samsara | januari 2016

[Dettie]

Citaat van de dag

Soms ga ik tot het uiterste en denk ik, ja, dit is het eigenlijk helemaal. Maar de volgende dag besef je dat je kunstschilder bent, je kleedt je weer aan, je gaat weer naar je atelier en dan kan je niet zeggen: ik heb het bereikt, dus ga je weer door en dan moet je een reactie maken op het vorige.

Eugene Brands
Nederlandse Cobra kunstenaar

[Dettie]

Lief dagboek, beste kameraad
Cissy van Marxveldt in Engeland
Bezorgd en ingeleid door Monica Soeting


Toen Cissy van Marxveldt, achttien jaar oud, voor enige tijd naar Engeland ging, hield zij een dagboek bij. De eerste aantekening dateert van juli 1908.

‘Het dagboekje dat zij als 18-jarige bijhield, is buitengewoon ontroerend,’ aldus Van Marxveldts kleindochter en naamgenote Setske Jansen-Beek.
‘Door over haar schouders mee te lezen werd ik deelgenoot van de zielenroerselen, gevoelens en twijfels van een naïef, romantisch meisje in wie ik veel herkende. Toen mijn grootmoeder in de zomer van 1908 aan haar dagboek begon, wist zij nog niet dat deze bladzijden het fundament zouden worden voor een schrijverschap dat ontelbaar veel meisjes en jonge vrouwen plezier bezorgde. Wel heeft mijn grootmoeder na de oorlog uit de mond van Otto Frank mogen vernemen hoe Joop ter Heul Anne Frank inspireerde tot het bijhouden van wat misschien wel het beroemdste dagboek ter wereld is geworden.’

‘In dit dagboek zien we een schrijverschap ontluiken dat zulke onvergetelijke boeken als de H.B.S.-tijd van Joop ter Heul en Zomerzotheid opleverde’, aldus Monica Soeting. Zij promoveerde op leven en werk van Cissy van Marxveldt, bezorgde de tekst van het dagboek en schreef er een inleiding bij.

ISBN: 9789082177176 | Hardcover | 120 pagina's | Uitgeverij Schaep 14 | 23 januari 2017

[Dettie]

Citaat van de dag

Fijne dagen houden dagboeken kort

Walter Scott (1771-1832)
Schots dichter en schrijver

[Renate]

Dat weet ik niet.

Fijne dagen kunnen ook voor lange stukken dagboek zorgen bij mij.

[Dettie]

Ja bij mij ook Renate, daarom plaatste ik dit citaat ook, omdat ik het wel een frappante uitspraak vond.

Dettie

[Renate]

Op zich zit er natuurlijk ook wel iets in de uitspraak. Over verdriet en ellende kun je uiteindelijk meer vertellen, dan over vreugde.
Ik bedoel maar: "Alles gaat goed en het leven loopt perfect." is maar een hele korte zin, maar over: "Ik voel me rot." valt zoveel meer te vertellen.
Fijne dagen leveren soms veel dagboekstof op, door alles wat er gebeurt en wat ik doe. Slechte dagen leveren veel stof op, omdat je in dat geval meer schrijft over wat er zich in je hoofd afspeelt.

[Marjo]

Hadden jullie ook zo gereageerd als het over romans ging?

[Renate]

Nou, een roman over gelukkige mensen, bij wie alles in het leven op rolletjes loopt, is volgens mij ook wel snel uit. Daar valt niet zo veel over te vertellen.

[Marjo]

Raar. Je kan er wel over schrijven, maar niet lezen?

[Renate]

Ja, waarom niet? Je kunt er wel over schrijven, maar ik vermoed dat het voor de lezer erg oninteressant wordt.

[Dettie]

Een boek vol vrolijkheid en fijne dagen lijkt me heerlijk. Ik vind al die ellende in boeken soms erg vervelend.
Waarom is ellende wél interessant en een gelukkig leven niet? Je hebt allerlei manieren van gelukkig leven. De een is gelukkig tussen de bloemen, de ander als er kinderen om hun heen zijn, weer anderen zijn gelukkig als ze kunnen leren, wat is er raar aan of oninteressant aan om daarover te lezen vraag ik me altijd af. Maar dan is het niet literair of te oppervlakkig of weet ik veel. Een hoop ellende is vaak wél literair.
Is het zo dat liever ellende gelezen wordt omdat je dan kunt denken, gelukkig heb ik dat allemaal niet? Roepen verhalen over gelukkig leven jaloersheid op? en worden ze daarom niet gewaardeerd. Is lezen over een gelukkig leven, dan zo oppervlakkig? zoals beweerd wordt. Ik denk dat het nog een hele kunst is om gelukkig te leven. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan... zoiets.

Dettie

[Dettie]

Pierre de doolhofdetective
Op zoek naar de gestolen doolhofsteen
Hiro Kamigaki & IC4DESIGN


Pierre de Doolhofdetective heeft een nieuwe zaak.
Mr. X heeft de magische doolhofsteen gestolen, waarmee hij heel Operastad in één groot doolhof kan veranderen. Kun jij Pierre en zijn assistente Carmen de weg wijzen door de doolhoven zodat ze Mr. X kunnen tegenhouden voor het te laat is?

Dit prachtig geïllustreerde boek bevat 15 over dubbele pagina’s afgedrukte kleurenafbeeldingen van ingewikkelde, magische doolhoven. Treed binnen in een fantastische wereld van ondergrondse steden, heteluchtballons, boomkruindorpen en spookhuizen. Zoek de weg in elk doolhof, speur naar aanwijzingen en los onderweg steeds weer nieuwe raadsels op.
Uren puzzelplezier voor doolhofdetectives van 8 jaar en ouder! Op een aparte antwoordpagina achter in het boek zijn de juiste routes en alle andere oplossingen te vinden.


Recensie
Help! De Doolhofsteen is gestolen door Mr. X, de meesterdief, en alleen Pierre, de Doolhofdetective kan deze complexe zaak oplossen. Vijftien dubbele doolhofpagina’s lang gaat de reis via hete luchtballonnen naar het raadselachtige dorp in het bos, via een drukke haven, de mijnspoorlijn en de geheimzinnige markt naar de laatste grote doolhof, waar de speurder, als een echte Doolhofspecialist, de Doolhofsteen kan vinden.
Het onderweg vinden van verborgen voorwerpen en het oplossen van allerlei zoekopdrachten zorgen er voor dat de reis nog langer duurt en nog meer vraagt van het speurvermogen van de kijklezer.

Een Japans collectief van illustratoren heeft in dit groot formaat zoekboek zo’n veelheid van beelden, tekeningen, en speuropdrachten ‘verstopt’, dat je af en toe niet weet waar je moet beginnen met kijken… Gelukkig kent iedere pagina een start en een eind - nog fijner is de ‘De Gazet van Operastad’ achterin het boek, waarin alle juiste routes te vinden zijn als je er echt niet uit komt. Prachtige uitgave voor de echte specialisten onder de speurders die niet van opgeven weten! Vanaf ca. 8 jaar.
Hannelore Rubie

Zie ook het inkijkexemplaar


ISBN: 9789068686753 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Toth| mei 2015

[Renate]

Het hangt er een beetje van af. Een boek kan wel vrolijk zijn, maar er moet toch wel iets gebeuren, om het verhaal een beetje de moeite waard te maken. Als het allemaal al te mooi wordt, dan word ik er hooguit depressief van. Een leven dat vrolijk doorkabbelt is niet echt interessant om over te lezen. Het hoeft niet allemaal ellende te zijn, maar er moet toch wel wat gebeuren.
Een vakantie waarbij je alleen maar in de zon ligt, blijft je ook niet bij, maar de vakanties waarbij je te maken had met een overstroming van het hotel, of iets dergelijks, blijft toch meer memorabel.

[Marjo]

'wat is er raar aan of oninteressant aan om daarover te lezen vraag ik me altijd af. Maar dan is het niet literair of te oppervlakkig of weet ik veel. Een hoop ellende is vaak wél literair.'

Ik hoop niet dat ellende een criterium is voor literair. Het gaat toch om stijl, en niet om het verhaal?
Je kan hele mooie boeken schrijven zonder ellende. Er moet wel een plot zijn, een mysterie, een groots idee, en dan in een mooie stijl. Dat noem ik wel literair. Voorbeelden? tja, niet direct.

[Renate]

Tja, dat weet ik ook niet, maar er moet toch een zeker contrast in een boek zitten. Kijk bijvoorbeeld naar 'Een man genaamd Ove'. Op zich is het best een vrolijk boek, maar het gaat toch ook over het leven met een verlies. Voor mij gaat het bij een boek uiteindelijk toch wel om het verhaal. De stijl is ook belangrijk, maar een boek dat alleen maar mooi geschreven is, maar verder nergens over gaat, hoef ik persoonlijk niet te lezen.

[Dettie]

Ik bedoel te zeggen dat bijvoorbeeld Godfried Bomans die vaak wél vrolijk schreef niet de erkenning kreeg die hij verdiende. Hij schreef mooie dingen maar die hadden vaak (niet altijd) een opgewekt 'geluid'.

Het gaat toch om stijl, en niet om het verhaal? schrijft Marjo

Daar geloof ik niet zo in. De stijl is zeker belangrijk, maar het verhaal ook, als een boek nergens over gaat kan de stijl nog zo prachtig zijn maar dan is het evengoed niets. De combinatie stijl én verhaal moet goed zijn.
Als er weinig gebeurt in een verhaal dan wordt het vaak saai gevonden terwijl het toch erkend is als literatuur, als de stijl prachtig is maar het verhaal weinig voorstelt dan haken mensen evengoed af ondanks de prachtige zinnen, knappe constructie en dergelijke. Ik denk dat stijl en verhaal niet los gezien kunnen worden.

Maar de inhoud mag van mij best wel eens positiever, een leven kan ook leuk zijn en dat komt zelden voor in literaire boeken. Situaties zijn meestal zwaar en moeilijk en er volgt een hoop geworstel. Is ook prachtig maar een goed/literair boek over een gelukkig leven schrijven, lijkt me veel meer een uitdaging dan over al die kommer en kwel.

Dettie

[Dettie]

Ha Renate en ik schrijven bijna hetzelfde!

Dettie

[Marjo]

Jullie impliceren dat als er geen ellende, of kommer en kwel, in een verhaal zit dat het dan 'nergens over gaat'?
Misschien moeten we eerst een definitie hebben van wat problemen zijn!?

Ik moet denken aan dat boek over die man die rijk is en zonder geld gaat leven (Rijk en geen geld) Ik vind dat geen boek over problemen, maar het is wel een prima boek. Misschien geen Literatuur, maar wel literatuur.
Zo zijn er toch wel meer?
Literatuur is een afspiegeling van de tijdgeest, maar -vind ik - ook een kwestie van smaak. Ik vind het vreselijk moeilijk om een werk al of niet literair te noemen. Die 'man genaamd Ove' is het niet volgens de algemene inzichten (van wie die dan ook af komen).
Ik vind ook dat je een verhaal niet los kan zien van de stijl als het gaat om goed (literair), maar ik vind niet per definitie dat er dan grote problemen beschreven moèten worden, dus ik sluit me aan bij jouw stelling Dettie dat het best vrolijker mag worden.
En natuurlijk hoeft niet alles op rolletjes te lopen, het gaat er om dat de personages positief in het leven staan. En dan dus of op een goede manier leren leven of een oplossing vinden.
(Persoonlijk vind ik Bomans qua stijl niet goed genoeg om Literair genoemd te worden. Hij schrijft te gewoontjes.)

'Mevrouw Verona daalt de heuvel af'. Wat vind je daar van?
Gaat over rouw, maar is toch geen kommer en kwel?

[Renate]

Daar ben ik het wel mee eens. Het hoeft niet allemaal kommer en kwel te zijn, maar er moet toch wel wat gebeuren. Een boek met alleen maar kommer en kwel hoeft voor mij ook niet echt. Maar wat literatuur is en wat niet, daar houd ik me maar niet mee bezig. Vroeger leerde ik dat iets literatuur was, als het na 50 jaar nog steeds gelezen werd, maar dat kun je over boeken die nu worden geschreven nooit zeggen. Dan weet je dus uiteindelijk pas over 50 jaar of iets daadwerkelijk literatuur is. En dan nog valt er misschien nog wel iets op af te dingen.

[Marjo]

Echte literatuur is volgens de meningen van de kenners (ikke niet) tijdloos, dus ja, dat is helemaal waar wat je zegt.
Toch denk ik best wel dat wij het een beetje kunnen inschatten.

[Renate]

Ik vind dat moeilijk hoor. Ik lees wat ik plezierig vind om te lezen en of het literatuur is, dat mogen de kenners dan uitmaken. Ik ga niet iets lezen, omdat het literatuur is en het dus per definitie hoger gewaardeerd dient te worden. Ik hoef ook geen Bouquetreeks verhalen, of aanverwante dertien in een dozijn boekjes, zoals Barbara Cartland, maar voor de rest maakt het mij niet uit. Ik lees uiteindelijk voor m'n plezier. En dat kan dan net zo goed Thomas Mann als Appie Baantjer zijn.

[Marjo]

Ja natuurlijk! Dat doe ik ook. Maar zo af en toe steekt die discussie toch weer de kop op.
Het begon nu met dagboeken...

[Dettie]

Jullie impliceren dat als er geen ellende, of kommer en kwel, in een verhaal zit dat het dan 'nergens over gaat'?
Misschien moeten we eerst een definitie hebben van wat problemen zijn!?

Nee, dat impliceer ik niet. Juist niet. (waar heb ik dat geschreven?) Ik zeg alleen dat lichtere verhalen, positieve verhalen dus, vaak niet als literatuur gezien worden terwijl het wel heel goede boeken kunnen zijn. Een auteur die een positief verhaal schrijft, moet als het ware er een schepje bovenop doen om zijn boek als literatuur gewaardeerd te zien.

'Mevrouw Verona daalt de heuvel af'. Wat vind je daar van?

Daar schreef ik er over op het forum

Dit boek is tot nu het beste fictieboek dat ik van Verhulst gelezen heb. Maar... echt heel erg goed vind ik het ook niet. Ik stoor me aan de poëtische zinnen, ze houden het verhaal op. Af en toe schrijft hij zulke 'mooie' taal dat je denkt waar is hij nu eigenlijk mee bezig, met een verhaal vertellen of mooie taal creëren? Mooie taal en het verhaal moeten naadloos aansluiten en dat doet het hier niet. [...]
Het verhaal zelf stelt niet veel voor, is mijn persoonlijke mening, net als hierboven al geschreven wordt, komen de personages niet echt uit de verf. Je hebt geen beelden bij mevrouw Verona of meneer Pottenbakker. Ja ze daalt de heuvel af om niet meer terug te komen maar eigenlijk raakt dit je niet, het wordt erg afstandelijk verteld. Het geeft een aardig inzicht in de gewoontes van het dorp maar dat is het dan ook. Je weet dat mevrouw Verona een knappe vrouw was om te zien en veel mannen hoopten op een avontuurtje/relatie met haar. Maar mevrouw Verona is trouw tot in de dood, Pottenbakker was haar grote liefde. Dat is eigenlijk in het kort het hele verhaal.[...]

Dus enthousiast was ik niet.

Over literatuur...
Vaak merk je wel aan de manier van schrijven en hoe een onderwerp behandeld wordt, dat het een goede auteur is. Zoals bijv. Erik Menkveld, je voelde onmiddellijk wat deze schrijver in zijn mars had en een grote schrijver was. Helaas hebben we het verdere verloop van een carriere niet meer mee mogen maken.
Ik lees trouwens ook voor mijn plezier maar ook om dingen mogelijk op een andere manier te bekijken, sommige romans kunnen dat bereiken. En dat mis ik in de romannetjes, daar leer je weinig van. Misschien is dat anders bekijken wel de kern van literatuur. Geen idee.

Maar ik vind niet per definitie dat er dan grote problemen beschreven moèten worden, dus ik sluit me aan bij jouw stelling Dettie dat het best vrolijker mag worden. En natuurlijk hoeft niet alles op rolletjes te lopen, het gaat er om dat de personages positief in het leven staan. En dan dus of op een goede manier leren leven of een oplossing vinden.

Ja precies! Dát bedoel ik! Literatuur kan soms zo loodzwaar zijn en ik zou zo graag eens een boek lezen wat én goed geschreven is én waar je een positief gevoel aan overhoudt. Dat moet toch kunnen lijkt me.

Dettie
die het lekker vindt weer eens een discussie.