Dit debuut is verrassend goed geschreven. Het is spannend, smeuïg en ook een tikje "over the top". Als echte thrillerlezer ben ik heel wat gewend maar dit boek is toch echt teveel van het goede voor mij. Over sommige onderwerpen wil ik gewoonweg niks lezen.
Lees mijn recensie hier: http://www.thrillers-leestafel.info/dirk-van-den-eede
Dirk Van den Eede - Twee keer sterven
-
DirkvandenEede
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 23 dec 2013, 10:27
Re: Dirk van den Eede - Twee keer sterven
Annemarie (Leestafel.info) over mijn debuut ‘Twee keer sterven’:
“Dirk van den Eede kan schrijven. Hij weet de sfeer van de situatie en de omgeving mooi te beschrijven. Ook zit er vaart, diepgang en spanning in het verhaal evenals de nodige intriges.”
Fijn, denk ik, weer een mooie recensie, maar…
“Toch ben ik niet enthousiast over dit boek en dat heeft te maken met het jongetje Amdi Conka. Amdi is een zigeunerjongetje van twaalf jaar en hij verricht tegen betaling seksuele handelingen bij mannen. In plaats dat Amdi vol mededogen wordt neergezet, wordt hij op een bepaald moment afgeschilderd als gespuis. Er staat één bepaalde zin in het boek die mij zó met afschuw vervulde dat ik slechts met grote moeite verder kon lezen. Eigenlijk wilde ik niet meer. (…) Vanwege Amdi kan ik het boek niet aanbevelen.”
Eén bepaalde zin? Ik vroeg per mail aan Annemarie waarover zij was gestruikeld. Uit haar antwoord:
“Persoonlijk vond ik het heel naar om te lezen dat het jongetje ingezet zou worden voor het maken van een belastend filmpje. Gelukkig ging het niet door en werden verdere details mij bespaard. Later schrijf je dat het jongetje met een klant in een auto verdwijnt. Daar gruwde ik van en je liet weinig aan de verbeelding over. En toen kwam er een zin waarin je schrijft dat het jongetje iets glinsterends van zijn mond afveegt. En die zin vond ik echt afschuwelijk om te lezen. Toen had ik er genoeg van. Ook schrijf je in die zin iets van dat “het joch” of “het jong” dat deed, alsof het jongetje uitschot is in plaats van een slachtoffer. Een kind dat werkzaam is in de seksindustrie is natuurlijk altijd een slachtoffer. Het enige wat ik over kinderprostitutie wil lezen is dat mensen die zich daarmee inlaten worden opgepakt.”
Natuurlijk is zo’n kind altijd een slachtoffer, daarin hebt u overschot van gelijk. Opent u geen kranten of tijdschriften meer, mevrouw? In de wereld gaat het er immers niet altijd netjes aan toe. Kijk ook een beetje uit waar u naartoe surft, klik niet op deze link:
http://www.elsevier.nl/Buitenland/nieuw ... -1392985W/
In dat artikel staat dat het Coördinatiecentrum Mensenhandel schat dat 40 tot 80 procent van de slachtoffers van mensenhandel in Nederland een Roma-achtergrond heeft. Het gaat ook over hoe kinderen worden ingezet om geld te verdienen. Vermijd ook deze pagina:
http://donviona.blogspot.be/2010/09/gen ... -over.html
Mijn boek speelt zich af in Gent; op deze site getuigen mensen die daar wonen over zaken die u zullen ontstemmen. Wat ik u ten stelligste afraad, is praten met Gentse straathoekwerkers, wat ik wel heb gedaan.
http://www.gent.be/straathoekwerk
“Twee keer sterven” is een thriller, geen sociologische studie, maar ik wil de realiteit onder ogen zien.
Mevrouw, de omschrijving het jong komt uit de koker van een ander personage, Victor. Dat hij zo vulgair oordeelt, zegt veel over hém. Ik hoef u die schrijftechniek, indirect characterization, niet uit te leggen, een recensent kent die. C. Vandenbroucke van NBD Biblion over ‘Twee keer sterven’: “Deze sterke debuutroman heeft alles: een sterke plot, bestaande uit drie evenwaardige nevenintriges, maar vooral ijzersterke, menselijke personages die verraden worden door hun gevoelens. De lezer wordt meegesleept in het verhaal en krijgt zowel empathie als afkeer voor de hoofdpersonages.” Pvanhees over mijn boek op http://www.crimezone.nl
“De personages zijn niet zus of zo, maar zus én zo, soms sympathiek, dan weer ergerlijk – zoals mensen in het gewone leven. Precies omdat ze zo goed zijn uitgewerkt, ga je meeleven.”
Mevrouw, dat u opkomt voor Amdi, ik vind dat prima. Ik wil geen personages in mijn boeken maar mensen. Doel bereikt? Waarom bent u, ondanks uw walg, toch blijven lezen?
Dit staat op de back cover van mijn boek:
Kritisch en afstandelijk lezen, dat moet een uitgever doen. Dat lukte me niet met “Twee keer sterven”, wat een debuut. Zo meeslepend.
Wim Urgel, uitgever.
Ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen, mevrouw, als u dit schrijft: “Ik heb de zin heel bewust niet in de recensie vermeld omdat ik weet dat het de vaste lezers van Leestafel ook zal schokken.”
Lezers zijn geletterde mensen, best in staat om zelf hun mening vormen. En iemand die, zoals ik, de pretentie heeft te schrijven, moet tegen een stootje kunnen. Dus hier komt de bewuste zin:
Het jong veegt met zijn mouw iets glinsterends van zijn lippen, trekt vervolgens aan een zelfgerolde sigaret en spuugt op de grond.
Lezer, wat vindt u van die zin? Ben ik te ver gegaan? Staan er in ‘Twee keer sterven’ nog walgwekkende zinnen of passages? Of, stel je voor, mooie?
Laten we eindigen in schoonheid. As a writer, you should not judge, you should understand – Hemingway.
Dirk Van den Eede.
“Dirk van den Eede kan schrijven. Hij weet de sfeer van de situatie en de omgeving mooi te beschrijven. Ook zit er vaart, diepgang en spanning in het verhaal evenals de nodige intriges.”
Fijn, denk ik, weer een mooie recensie, maar…
“Toch ben ik niet enthousiast over dit boek en dat heeft te maken met het jongetje Amdi Conka. Amdi is een zigeunerjongetje van twaalf jaar en hij verricht tegen betaling seksuele handelingen bij mannen. In plaats dat Amdi vol mededogen wordt neergezet, wordt hij op een bepaald moment afgeschilderd als gespuis. Er staat één bepaalde zin in het boek die mij zó met afschuw vervulde dat ik slechts met grote moeite verder kon lezen. Eigenlijk wilde ik niet meer. (…) Vanwege Amdi kan ik het boek niet aanbevelen.”
Eén bepaalde zin? Ik vroeg per mail aan Annemarie waarover zij was gestruikeld. Uit haar antwoord:
“Persoonlijk vond ik het heel naar om te lezen dat het jongetje ingezet zou worden voor het maken van een belastend filmpje. Gelukkig ging het niet door en werden verdere details mij bespaard. Later schrijf je dat het jongetje met een klant in een auto verdwijnt. Daar gruwde ik van en je liet weinig aan de verbeelding over. En toen kwam er een zin waarin je schrijft dat het jongetje iets glinsterends van zijn mond afveegt. En die zin vond ik echt afschuwelijk om te lezen. Toen had ik er genoeg van. Ook schrijf je in die zin iets van dat “het joch” of “het jong” dat deed, alsof het jongetje uitschot is in plaats van een slachtoffer. Een kind dat werkzaam is in de seksindustrie is natuurlijk altijd een slachtoffer. Het enige wat ik over kinderprostitutie wil lezen is dat mensen die zich daarmee inlaten worden opgepakt.”
Natuurlijk is zo’n kind altijd een slachtoffer, daarin hebt u overschot van gelijk. Opent u geen kranten of tijdschriften meer, mevrouw? In de wereld gaat het er immers niet altijd netjes aan toe. Kijk ook een beetje uit waar u naartoe surft, klik niet op deze link:
http://www.elsevier.nl/Buitenland/nieuw ... -1392985W/
In dat artikel staat dat het Coördinatiecentrum Mensenhandel schat dat 40 tot 80 procent van de slachtoffers van mensenhandel in Nederland een Roma-achtergrond heeft. Het gaat ook over hoe kinderen worden ingezet om geld te verdienen. Vermijd ook deze pagina:
http://donviona.blogspot.be/2010/09/gen ... -over.html
Mijn boek speelt zich af in Gent; op deze site getuigen mensen die daar wonen over zaken die u zullen ontstemmen. Wat ik u ten stelligste afraad, is praten met Gentse straathoekwerkers, wat ik wel heb gedaan.
http://www.gent.be/straathoekwerk
“Twee keer sterven” is een thriller, geen sociologische studie, maar ik wil de realiteit onder ogen zien.
Mevrouw, de omschrijving het jong komt uit de koker van een ander personage, Victor. Dat hij zo vulgair oordeelt, zegt veel over hém. Ik hoef u die schrijftechniek, indirect characterization, niet uit te leggen, een recensent kent die. C. Vandenbroucke van NBD Biblion over ‘Twee keer sterven’: “Deze sterke debuutroman heeft alles: een sterke plot, bestaande uit drie evenwaardige nevenintriges, maar vooral ijzersterke, menselijke personages die verraden worden door hun gevoelens. De lezer wordt meegesleept in het verhaal en krijgt zowel empathie als afkeer voor de hoofdpersonages.” Pvanhees over mijn boek op http://www.crimezone.nl
“De personages zijn niet zus of zo, maar zus én zo, soms sympathiek, dan weer ergerlijk – zoals mensen in het gewone leven. Precies omdat ze zo goed zijn uitgewerkt, ga je meeleven.”
Mevrouw, dat u opkomt voor Amdi, ik vind dat prima. Ik wil geen personages in mijn boeken maar mensen. Doel bereikt? Waarom bent u, ondanks uw walg, toch blijven lezen?
Dit staat op de back cover van mijn boek:
Kritisch en afstandelijk lezen, dat moet een uitgever doen. Dat lukte me niet met “Twee keer sterven”, wat een debuut. Zo meeslepend.
Wim Urgel, uitgever.
Ik twijfel niet aan uw goede bedoelingen, mevrouw, als u dit schrijft: “Ik heb de zin heel bewust niet in de recensie vermeld omdat ik weet dat het de vaste lezers van Leestafel ook zal schokken.”
Lezers zijn geletterde mensen, best in staat om zelf hun mening vormen. En iemand die, zoals ik, de pretentie heeft te schrijven, moet tegen een stootje kunnen. Dus hier komt de bewuste zin:
Het jong veegt met zijn mouw iets glinsterends van zijn lippen, trekt vervolgens aan een zelfgerolde sigaret en spuugt op de grond.
Lezer, wat vindt u van die zin? Ben ik te ver gegaan? Staan er in ‘Twee keer sterven’ nog walgwekkende zinnen of passages? Of, stel je voor, mooie?
Laten we eindigen in schoonheid. As a writer, you should not judge, you should understand – Hemingway.
Dirk Van den Eede.
Re: Dirk van den Eede - Twee keer sterven
Met 1 zin kan een boek niet staan of vallen. Het spreekt in Annemaries voordeel dat ze uitkomt voor wat ze voelt, "Twee Keer Sterven" is fictie, spijtig genoeg wordt fictie uit de harde realiteit gehaald. Ik kijk vaker naar misdaadseries/films dan naar andere waarbij ik me soms afvraag waarom ik dat doe. Zolang je je maar bewust bent van het feit dat je in die fictie opgaat zonder de werkelijkheid om je heen te vergeten, zit het goed. In dit boek gaat niets te ver, het is ook niet plat en ook het personage Victor is niet door en door slecht, dat maakt het boek zo goed, het gaat om de nuances. En daar is de schrijver zeer goed in gelukt. Het is niet zwart of wit maar grijs, kunnen we de grijze zone aan?
Lucette
Lucette