Christine Bols - Vrouwen van Corvallis

[Annemarie]

Soms kan schokkend ook iets te schokkend zijn. Het eerste hoofdstuk van dit boek is walgelijk. De rest is gelukkig wel goed te doen.

Lees meer: http://www.thrillers-leestafel.info/christine-bols/

[Marjo]

Je maakt het niet echt aantrekkelijk...

[Annemarie]

Nee, ik kan er niets aan doen maar ik zou een boek met zo'n begin niet snel aan iemand geven of naar iemand toesturen. Het is echt even schrikken. En dat voor een dame met kinderen en kleinkinderen. De rest van het boek is op zich heel aardig hoor. Het leest verder wel prettig weg.

[Dettie]

Ik begrijp eigenlijk ook nooit waarom zoiets gruwelijks ook nog eens in detail verteld moet worden.
Het feit op zich is al erg genoeg. Een verhaal kan makkelijk zonder die details.

Dettie

[Marjo]

Dat zullen wij nooit begrijpen denk ik, maar het schijnt te moeten in deze tijd.

[Joanazinha]

Het nodigt in ieder geval niet uit om dit boek op de lijst van 'wil ik ooit nog lezen' te zetten...

[Annemarie]

Tegenwoordig is het volgens mij "in" om flink te choqueren. Ik kan ook heel wat hebben hoor maar dit was me te veel. Het is jammer omdat het eerste hoofdstuk een heel verkeerd beeld van het boek geeft. De rest van het boek zit best heel aardig in elkaar en is vlot geschreven.

[Dettie]

Ook al is het 'in' het blijft vreemd dat mensen zulke dingen schrijven, wat voor mens ben je dan vraag ik me altijd af als je de meest gruwelijke dingen schrijft om andere mensen zogenaamd te 'vermaken'. Het heeft niets met 'watje zijn' te maken maar een goede schrijver kan heel spannende boeken schrijven waarbij je een heel goed beeld krijgt wat er gebeurd is, zonder specifieke gruwelijkheden.

Dettie

[Annemarie]

Hoe deze mevrouw in staat is geweest om zoiets op te schrijven snap ik ook echt niet. Ging het haarzelf niet te ver? Van mij mag een thriller heftig zijn en er mogen zeker gruwelijkheden beschreven worden. Maar een uitgebreide, gedetailleerde beschrijving van incest daar pas ik voor. Hoe heeft ze dit zo kunnen bedenken? Dit had ook wat suggestiever gekund. Met bepaalde hints had de lezer het ook wel begrepen.

[Annemarie]

Hier staat waarom ze gekozen heeft voor een Amerikaanse setting: http://www.suikerkrant.be/interview/209 ... stine-bols

[ChristineB]

Hallo allemaal. Ik heb me net geregistreerd op dit forum omdat ik van mijn uitgever Kramat (inderdaad, ik ben de auteur) de recensie van mijn boek doorgestuurd kreeg.
Ik vind het spijtig dat op het forum enkel over het eerste (vrij korte) hoofdstuk gepraat wordt, waardoor de rest van het boek in het niets verdwijnt en dus niet uitnodigt om te lezen.
Annemie heeft het in haar recensie inderdaad hierover, wat begrijpelijk is, maar ze vond de rest van het boek wel vlot en toegankelijk geschreven.
Het is niet de bedoeling dat ik me ga uitputten in verontschuldigingen voor deze passage. Ik heb bewust voor deze aanpak gekozen en ben er mij ook volledig van bewust dat sommigen het boek zullen wegleggen en anderen het zullen lezen. Ik kan enkel maar hopen dat de laatste categorie in de meerderheid zal zijn.

[Dettie]

Hallo Christine,
Het is inderdaad zo dat Annemarie schrijft dat de rest van het boek wel vlot en toegankelijk is en ze benadrukt dat ook nog een keer hier op het forum.
Verontschuldigen is natuurlijk helemaal niet nodig, iemand schrijft wat hij of zij wil schrijven. Maar ik ben wel altijd benieuwd waarom een schrijver expliciet en tot in detail heel akelige dingen vertelt. Is het om nóg duidelijker te maken dat iets heel erg is of is het een vorm van fantasie die de auteur aanstaat? Ook vraag ik me dan af worden ze er zelf niet helemaal akelig van?
Ik lees soms dingen waarvan m'n maag omdraait en vraag me dan in alle oprechtheid af waarom dat zo beschreven wordt. Een moord bijv. is een moord, moet er dan in detail bij hoe het lijk erbij lag met alle vreselijke verwondingen of verhalen over hoe de vogels bezig zijn geweest met de dode etc. Waarom kan die moord niet zonder al die weerzinwekkende details. Ik begrijp het écht niet.
Dus eigenlijk vind ik het wel jammer dat je niet in wil gaan op de discussie die hier gevoerd wordt. Ik zou zo graag willen weten waarom iemand juist wél alle gruwelijkheden benoemt, wat de achterliggende motivatie daarvan is.

Dettie

[ChristineB]

Hallo Dettie,
Ik ben absoluut bereid in te gaan op de discussie hier, alleen wilde ik even benadrukken dat ik het spijtig vind dat alleen het eerste hoofdstuk besproken wordt.
Je vraag is terecht: hoe komt iemand erbij deze dingen in detail te beschrijven? Ik had het inderdaad ook anders kunnen doen, hints geven en rond de hete brij draaien, maar deze aanpak is veel directer en waarschijnlijk ook meer choquerend. Dat is de enige motivatie. Ik wil de lezer met een schok meteen in het verhaal gooien. Het is zeker geen vorm van fantasie die me aanstaat, want ik had het er zelf, geloof het of niet, ook best moeilijk mee.
Wat ik dan weer minder begrijp is dat jullie je afvragen hoe een vrouw met drie kleinkinderen dit kan schrijven? Of je nu man of vrouw bent, wat je leest is toch even choquerend, nee?

[Dettie]

Wat ik dan weer minder begrijp is dat jullie je afvragen hoe een vrouw met drie kleinkinderen dit kan schrijven? Of je nu man of vrouw bent, wat je leest is toch even choquerend, nee?

Ja daar ben ik het helemaal mee eens. J.M. Coetzee heeft in zijn boek Elizabeth Costello een verhaal geschreven over de vraag of een beul die werkte in een kamp tijdens de Tweede Wereldoorlog wel moet beschrijven wat hij gedaan heeft. Is het idee alleen al niet erg genoeg, moet daar dan ook nog in detail over verteld worden, zullen de nabestaanden dan niet nóg meer leed hebben. Heel interessante vraag natuurlijk.
Deze vraag heb ik eigenlijk altijd, waarom zoveel vertellen, de suggestie alleen is toch al meer dan genoeg? En de suggestie kan toch net zo choquerend zijn?
Het gekke is dat ik persoonlijk meer moeite heb met fictieve verhalen dan met non-fictie. Bij mij blijft bij fictie steeds de vraag omhoog komen waarom die gruwelijke daden nog eens extra belichten? Waarom doet iemand dat? Deze dingen zijn in werkelijkheid al gruwelijk genoeg.
Is het dat de schrijver bang is dat het verhaal niet begrepen wordt als de akelige details niet verteld worden? Of gaat het puur om het choqueren? Rond de hete brij heen draaien hoeft niet maar kan een verhaal zonder de gruwelijke details niet even direct zijn?

Dettie

[ChristineB]

Jouw voorbeeld over de beul roept inderdaad interessante vragen op:suggestie of gruwelijk verhaal.
Moest ik nu het hele verhaal op deze manier geschreven hebben, zou ik je volkomen gelijik geven. Ik heb bewust gekozen om het heel kort te houden, alleen is het misschien spijtig dat het in het begin van het boek staat, zodat lezers blijkbaar niet geneigd zijn verder te lezen. Aan de andere kant moest het in het begin om een inzicht te krijgen in de redenen waarom deze jongeman uitgroeit tot een seriemoordenaar. Maar waar in het boek het staat, is natuurlijk niet het probleem waarover hier gepraat wordt.
Ik ben niet bang dat het verhaal niet zou begrepen worden als de akelige details niet verteld worden. Het choqueren is inderdaad een belangrijk gegeven. Sommige mensen die het boek hebben gelezen, zowel mannen als vrouwen, maakten er geen punt van. Het gebeurt in andere boeken ook, hoewel sommigen die dan misschien ook ver van zich hebben weggegooid en een mooi verhaal hebben gemist.
Ik heb even getwijfeld om je dit te vertellen, maar ik doe het toch: mijn uitgever vond dat deze scène er zeker moest inblijven, hoewel ik ze eruit wilde gooien. Feit blijft dat ik het ooit geschreven ben, of het nu in het boek is terecht gekomen of niet.
Dit is vermoedelijk een punt waar je eindeloos over kan discussiëren, en waar je voor- en tegenstanders zal hebben, die in mijn opinie allebei gelijk hebben.

[Annemarie]

Wat ik dan weer minder begrijp is dat jullie je afvragen hoe een vrouw met drie kleinkinderen dit kan schrijven? Of je nu man of vrouw bent, wat je leest is toch even choquerend, nee?

Dag Christine,

Wat leuk dat je de moeite neemt om te reageren op ons forum! Wat betreft het bovenstaande: Daar heb je ook gelijk in. Ik bedoelde er eigenlijk mee dat ik me afvraag hoe je dat kunt. Ik vind het al naar om te lezen, het moet nog veel ingrijpender zijn om zoiets op te schrijven. Hoe doe je dat als schrijver? Schakel je je gevoel dan helemaal uit of verplaats je je volledig in het personage? Word je er niet helemaal naar van?

Van mij mag een thriller zeker gruwelijkheden bevatten hoor. Een moord bijvoorbeeld is nu eenmaal gruwelijk en het slachtoffer ziet er vrijwel nooit erg florissant uit. Jouw beschrijvingen van de slachtoffers en de modus operandi van de moordenaar vind ik goed gedaan. Natuurlijk kunnen dit soort beschrijvingen weggelaten worden maar dan wordt het al snel een detective/politie-roman en geen thriller.

Annemarie

[Dettie]

Het choqueren is inderdaad een belangrijk gegeven. Sommige mensen die het boek hebben gelezen, zowel mannen als vrouwen, maakten er geen punt van. Het gebeurt in andere boeken ook, hoewel sommigen die dan misschien ook ver van zich hebben weggegooid en een mooi verhaal hebben gemist.
[...]
Dit is vermoedelijk een punt waar je eindeloos over kan discussiëren, en waar je voor- en tegenstanders zal hebben, die in mijn opinie allebei gelijk hebben.

Dankjewel voor het antwoord Christine.
Het is inderdaad een discussie waar je moeilijk uit komt. Alles heeft zijn voor en zijn tegen.
Annemarie zegt bijvoorbeeld in het echt is het ook gruwelijk dus waarom niet ook in het boek en dat is natuurlijk ook zo.
Ik heb meer moeite met het gegeven dat iemand gruwelijke dingen opschrijft en vraag me dan af waarom, wat is het plezier om dat in al zijn details op te schrijven? Jij zegt ik vond het ook moeilijk om te doen. Waarom doe je het dan, vraag ik me dan af? (Ik moet erbij zeggen dat ik nooit thrillers lees omdat ik ze bijna altijd te gruwelijk vind.)
Dit is geen aanval op jouw verhaal maar dat vraag ik me in het algemeen af, wat voor plezier beleeft een schrijver daaraan? Alleen maar om het choqueren kan ik me nauwelijks voorstellen gezien de vele thrillers die in de winkels liggen. Eigenlijk heb ik dus dezelfde vragen als Annemarie.

Dettie

[ChristineB]

Toen ik het de eerste keer opschreef, dacht ik bij mezelf: nee, dit gaat te ver, maar ik liet het wel staan en ging verder met mijn verhaal. Mijn manier van schrijven is, telkens ik de volgende dag verder schrijf, herlees ik wat ik tot dan toe heb geschreven, dus ook elke keer weer het begin, waardoor je het misschien op den duur iets meer als 'toch niet zo gruwelijk' gaat beschouwen. Je kan dan inderdaad zeggen: waarom het er niet uitlaten, maar voor mij was het een essentieel onderdeel van het boek. Het is niet zo dat ik er plezier aan beleef en zeker niet dat het een fantasie is, integendeel, ik heb gelukkig nooit met incest te maken gehad. Aan de rest van het boek heb ik wel plezier beleefd, nl. het uitwerken van het plot, het opbouwen van de personages enz.
Het is niet zo dat een schrijver plezier beleeft aan elke zin die hij opschrijft, tenminste dat heb ik van andere schrijvers gehoord. Sommige dingen zijn nodig om in een verhaal te geraken en het vaart te geven. Hoe het dan wordt opgeschreven is uiteraard een andere zaak.....

[Annemarie]

Bedankt Christine dat je ons een inzicht in jouw manier van schrijven hebt gegeven. Heel boeiend. Ik kan me wel voorstellen dat een schokkend stukje steeds minder schokkend is naarmate je het vaker overleest. Hoewel ik het nog steeds te heftig vind, snap ik wel dat je op deze manier duidelijk hebt willen maken hoe de dader zo verdorven is geworden. Zou je er bij je volgende boek eventueel weer voor kiezen om op zo'n schokkende manier te beginnen? Ik vind het ook wel mooi als je als lezer al wel weet waar de moordenaar toe in staat is (bijvoorbeeld dat hij zijn moeder heeft gedood) en dat je er dan later stukje bij beetje achterkomt waarom hij dit heeft gedaan. Ik heb echter het vermoeden dat het expliciete bij jou hoort. En bij een minder heftig onderwerp als incest vind ik dat ook helemaal niet erg.

En Dettie...tja, waarom ik zo van thrillers hou, geen idee. Met mij zijn er gelukkig heel veel mensen die hier van houden zodat ik me niet een of andere griezel hoef te voelen . Ik vind het interessant om mensen te analyseren. Hoe zitten mensen in elkaar die zulke dingen doen? Waar komt dat door? Soms is er een oorzaak, soms ook niet. Ik vind dat boeiend. En moet dat dan zo bloederig beschreven worden? Misschien niet, maar ik hou wel van een beetje griezelen. Het versterkt ook de spanning. Van horror-films hou ik niet. En ook niet van films als Saw. Het verhaal moet goed in elkaar zitten. Ik hou het meest van een psychologische thriller.

[ChristineB]

Mijn tweede boek is minder schokkend, hoewel het ook gruwelijke taferelen bevat, maar met een minder geladen onderwerp. Het expliciete hoort inderdaad bij mijn schrijfstijl, maar deze keer werk ik met flash-backs tussen de verschillende hoofdstukken. Ik kan enkel maar hopen dat de tweede beter onthaald wordt
Dank jullie wel om me de kans te geven toch enige klaarheid te verschaffen in mijn schrijfstijl. Ik respecteer elke opinie en ik zie dat jullie dat ook doen.