Sue Welford: Ik alleen (14+)

[Marjo]

Ik alleen

Ik was hier niet echt stuk van.
Welford zou volgens een nawoord boeken schrijven waarin jonge mensen iets in hun omgeving ontdekken waardoor ze gefascineerd raken en niet rusten tot ze de waarheid achterhaald hebben, of het probleem hebben opgelost. Dit doet ze om jonge mensen er op te wijzen dat je je leven in eigen hand hebt. Lofwaardig streven. Of ze daar ook in slaagt in dit boek, ik vraag het me af. Ik ben natuurlijk geen jong mens, en lees met andere ogen.

Cass is een verstandig jong meisje, 16 jaar oud, enig kind met ouders die haar stimuleren en begrijpen. Dat hebben ze hard nodig als Cass zich op een feestje helemaal laat gaan en zwanger blijkt. Wat nu? Natuurlijk is het het verstandigst om een abortus te plegen, niet alleen moet Cass haar leven nog helemaal op poten zetten, ook haar moeder kijkt er naar uit om eindelijk eens voor zichzelf te kunnen gaan leven. Geen (klein)kind gewenst dus.
Maar Cass heeft er erg veel moeite mee, het is moord denkt ze. Ze voelt zich in de steek gelaten door haar ouders, die niet eens vragen wat ze zelf zou willen, maar aandringen op de abortus. Als ze op een dag, helemaal in de war, van school spijbelt komt ze James tegen. Die kent ze van school, waar hij met een aantal anderen de school onveilig maakt, regelmatig geschorst wordt en de schrik van het schoolplein vormt. Hij heeft meestal vieze vette haren en draagt altijd een trainingspak, niet het soort jongen waar Cass met om zou willen gaan.
En juist James ontpopt zich als de grote helper, hij lijkt haar te begrijpen, en samen brengen ze de dag door op het strand. De abortus vindt natuurlijk plaats, en dan is James ineens verdwenen.
Weggelopen.
Cass denkt dat ze weet waar ze hem kan vinden, en niet alleen dat: ze gaat ook daadwerkelijk op zoek.
Als ik zeg dat ik dit boek in een uurtje heb uitgelezen, dan zegt dat al genoeg denk ik. Er is geen diepgang, geen echte karakterschetsen. Te voorspelbaar ook. Vind ik.

© Marjo