Het is inderdaad puur toeval. Het is dat jij dit meldt, want ik had nog geen nieuws over Mulisch gehoord.
Dettie
Thema oktober 2010 - Beroepen
Klokkenluider van Sint Jan
Antoine Bodar
Wie had gemeend dat Antoine Bodar in navolging van Victor Hugo's Quasimodo nog eens klokkenluider zou worden - van Sint Jan? Zijn Esmeralda is de heilige Kerk. Maar wie is zijn Frollo? Waarom heeft Bodar zich niet rustig op het Bossche kussen gevlijd en zich vermeid in kringen en clubs van de Hertogstad? Waarom heeft hij klokken van Sint Jan geluid? Was hij zo onnozel niet te bevroeden dat hij daarmee de Bourgondische levensstijl zou verstoren? Wekken niet klokken in lange traditie tot wakker worden om waakzaam te zijn en te bidden? En mag niet elke luider zich in klingelen van de klepel gelukkig prijzen aldus porder te zijn? Wat bedoelt de klokkenluider met 'armlastige hovaardij'? En waarom heet locaal 2003 'het jaar van Bodar'? Heeft het monster van 's-Hertogenbosch zijn geboorte-oord met weemoed verlaten of heeft hij het vaderstedelijke stof fier van de schoenen geklopt?
Wee en wel van de zwervende plebaan van een jaar de Romeinse Amsterdammer of de Amsterdamse Romein die terugspoort naar Brabant verwend door reizen en trekken, door vlugheid en vrijheid, door peinzing en mijmering. Geen baas en geen regelaar - wars van macht, alleen aanvaardend gezag. Evengoed geen verliezer maar winner, wel zaaier, geen oogster.
Klokkenluider van Sint Jan behelst persoonlijke beschouwingen en dagboekaantekeningen uit leven en werk van een priester en geleerde in oude traditie omtrent cultuur en kunst, Kerk en liturgie, godsdienst en levenszin. Dit bijna altijd tegen de achtergrond van Bodar's plebaanschap aan de kathedrale basiliek van Sint Jan Evangelist te 's-Hertogenbosch.
ISBN 9789041408921 Hardcover 155 pagina's | Anthos | april 2004
Antoine Bodar
Wie had gemeend dat Antoine Bodar in navolging van Victor Hugo's Quasimodo nog eens klokkenluider zou worden - van Sint Jan? Zijn Esmeralda is de heilige Kerk. Maar wie is zijn Frollo? Waarom heeft Bodar zich niet rustig op het Bossche kussen gevlijd en zich vermeid in kringen en clubs van de Hertogstad? Waarom heeft hij klokken van Sint Jan geluid? Was hij zo onnozel niet te bevroeden dat hij daarmee de Bourgondische levensstijl zou verstoren? Wekken niet klokken in lange traditie tot wakker worden om waakzaam te zijn en te bidden? En mag niet elke luider zich in klingelen van de klepel gelukkig prijzen aldus porder te zijn? Wat bedoelt de klokkenluider met 'armlastige hovaardij'? En waarom heet locaal 2003 'het jaar van Bodar'? Heeft het monster van 's-Hertogenbosch zijn geboorte-oord met weemoed verlaten of heeft hij het vaderstedelijke stof fier van de schoenen geklopt?
Wee en wel van de zwervende plebaan van een jaar de Romeinse Amsterdammer of de Amsterdamse Romein die terugspoort naar Brabant verwend door reizen en trekken, door vlugheid en vrijheid, door peinzing en mijmering. Geen baas en geen regelaar - wars van macht, alleen aanvaardend gezag. Evengoed geen verliezer maar winner, wel zaaier, geen oogster.
Klokkenluider van Sint Jan behelst persoonlijke beschouwingen en dagboekaantekeningen uit leven en werk van een priester en geleerde in oude traditie omtrent cultuur en kunst, Kerk en liturgie, godsdienst en levenszin. Dit bijna altijd tegen de achtergrond van Bodar's plebaanschap aan de kathedrale basiliek van Sint Jan Evangelist te 's-Hertogenbosch.
ISBN 9789041408921 Hardcover 155 pagina's | Anthos | april 2004
De dochters van de kolenboer
Wim Hofman
Spannende, ontroerende, humoristische en soms een beetje droevige verhalen. Over zeulen met een koffer, een hooiwagenpotenzwemwedstrijd, een gezin op de vlucht na een bombardement en over de dochters van de kolenboer. Sommige verhalen gaan over de schrijver zelf, andere zijn ontsproten aan zijn fantasie.
NBD|Biblion recensie
In dit handzame, redelijk stevig uitgegeven boek worden in prachtige taal, die niet altijd eenvoudig is, acht schitterende, boeiende, fantasierijke verhalen verteld, die jong én oud zullen aanspreken. Wreedheid tot in de details komt in verschillende verhalen voor: van de uitgetrokken poten van hooiwagens die een zwemwedstrijd houden tot een heuse komische parodie op een western.
De mengeling van horror, humor, fantasie en werkelijkheid sleept de lezer mee naar een vaak ontwapenend onverwacht slot.
Zeer sporadisch een illustratie in de vorm van een landkaartje en zwart-witte foto's die goed bij de verhalen passen. Geschikt voor 12 jaar e.o.; bibliotheken en klassebibliotheken vanaf groep 8 én zeer geschikt om voor te lezen.
(Biblion recensie, H.R. Niesing.)
ISBN 9789026912818 Paperback 127 pagina's | Van Holkema / Warendorf 1991
Wim Hofman
Spannende, ontroerende, humoristische en soms een beetje droevige verhalen. Over zeulen met een koffer, een hooiwagenpotenzwemwedstrijd, een gezin op de vlucht na een bombardement en over de dochters van de kolenboer. Sommige verhalen gaan over de schrijver zelf, andere zijn ontsproten aan zijn fantasie.
NBD|Biblion recensie
In dit handzame, redelijk stevig uitgegeven boek worden in prachtige taal, die niet altijd eenvoudig is, acht schitterende, boeiende, fantasierijke verhalen verteld, die jong én oud zullen aanspreken. Wreedheid tot in de details komt in verschillende verhalen voor: van de uitgetrokken poten van hooiwagens die een zwemwedstrijd houden tot een heuse komische parodie op een western.
De mengeling van horror, humor, fantasie en werkelijkheid sleept de lezer mee naar een vaak ontwapenend onverwacht slot.
Zeer sporadisch een illustratie in de vorm van een landkaartje en zwart-witte foto's die goed bij de verhalen passen. Geschikt voor 12 jaar e.o.; bibliotheken en klassebibliotheken vanaf groep 8 én zeer geschikt om voor te lezen.
(Biblion recensie, H.R. Niesing.)
ISBN 9789026912818 Paperback 127 pagina's | Van Holkema / Warendorf 1991
En de maand is alweer om. Op 30 mei ging in Antwerpen De Stad van Elsschot van start. Met dit literaire stadsfestival herdacht Antwerpen gedurende vijf maanden de schrijver Willem Elsschot. Vandaag dus de laatste dag van die herdenking dus een boek van Elsschot als laatste in de beroepenmaand.
Dettie
Dettie
Tsjip/De leeuwentemmer
Willem Elschot
Nog geen twee maanden na het verschijnen van Kaas legde Elsschot de laatste hand aan een nieuw boek, geïnspireerd door en opgedragen aan zijn kleinzoon Jan Maniewski: Tsjip (1934). Voor Elsschot was het schrijven van deze 'eenvoudige familiehistorie' over het huwelijk van Laarmans' dochter Adèle met de Pool Bennek Maniewski en de geboorte van hun zoon Tsjip een experiment: "Mijn bedoeling is geweest een zeer alledaagsche, zo terre à terre mogelijke gebeurtenis door intensiteit lezenswaard te maken. Met andere woorden, van niets iets te maken. Zonder inhoud een boek te schrijven."
Uitgerekend de inhoud van het boek zou voor problemen zorgen. De episode over het godsdienstonderricht aan Adèle stuitte de Vlaamse katholieke redactie van Forum (het tijdschrift waarin Tsjip zou worden voorgepubliceerd) zó tegen de borst dat ze eisten dat de gewraakte scène geschrapt zou worden. Elsschot wist de redactieleden echter op gewiekste wijze tegen elkaar uit te spelen en redde aldus die 'aardige, lieve passage' van zijn boek.
Ook na Tjsip liet Elsschot 'die kleine smeerlap van een kleinzoon' niet los. In 1940 verscheen het vervolg De Leeuwentemmer, een reeks brieven waarin Laarmans aan zijn zoon Walter schrijft over het opgroeien van Tsjip, het stuklopen van het huwelijk van Adèle en Bennek, hun strijd om het kind en de daaropvolgende 'ontvoering' uit Polen.
In 1943 werden Tsjip en De Leeuwentemmer overeenkomstig Elsschots intentie voor het eerst in een gezamenlijke uitgave gepubliceerd. Kort daarop werd het boek met succes in Amerika uitgebracht, bedoeld voor de Nederlandse emigranten.
Deze editie is tot stand gekomen onder auspiciën van het Constantijn Huygens Instituut voor tekstedities en intellectuele geschiedenis van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen.
298 pagina's | Athenaeum-Polak & Van Gennep | juni 2003
Willem Elschot
Nog geen twee maanden na het verschijnen van Kaas legde Elsschot de laatste hand aan een nieuw boek, geïnspireerd door en opgedragen aan zijn kleinzoon Jan Maniewski: Tsjip (1934). Voor Elsschot was het schrijven van deze 'eenvoudige familiehistorie' over het huwelijk van Laarmans' dochter Adèle met de Pool Bennek Maniewski en de geboorte van hun zoon Tsjip een experiment: "Mijn bedoeling is geweest een zeer alledaagsche, zo terre à terre mogelijke gebeurtenis door intensiteit lezenswaard te maken. Met andere woorden, van niets iets te maken. Zonder inhoud een boek te schrijven."
Uitgerekend de inhoud van het boek zou voor problemen zorgen. De episode over het godsdienstonderricht aan Adèle stuitte de Vlaamse katholieke redactie van Forum (het tijdschrift waarin Tsjip zou worden voorgepubliceerd) zó tegen de borst dat ze eisten dat de gewraakte scène geschrapt zou worden. Elsschot wist de redactieleden echter op gewiekste wijze tegen elkaar uit te spelen en redde aldus die 'aardige, lieve passage' van zijn boek.
Ook na Tjsip liet Elsschot 'die kleine smeerlap van een kleinzoon' niet los. In 1940 verscheen het vervolg De Leeuwentemmer, een reeks brieven waarin Laarmans aan zijn zoon Walter schrijft over het opgroeien van Tsjip, het stuklopen van het huwelijk van Adèle en Bennek, hun strijd om het kind en de daaropvolgende 'ontvoering' uit Polen.
In 1943 werden Tsjip en De Leeuwentemmer overeenkomstig Elsschots intentie voor het eerst in een gezamenlijke uitgave gepubliceerd. Kort daarop werd het boek met succes in Amerika uitgebracht, bedoeld voor de Nederlandse emigranten.
Deze editie is tot stand gekomen onder auspiciën van het Constantijn Huygens Instituut voor tekstedities en intellectuele geschiedenis van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen.
298 pagina's | Athenaeum-Polak & Van Gennep | juni 2003
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 119 gasten