Thema oktober 2006 - nobelprijswinnaars voor de literatuur
Tussen twee paleizen
Paleis van verlangen
De suikersteeg
Nagieb Mahfoez
Tussen twee paleizen, het eerste deel van Nagieb Mahfoez' vermaarde drieluik Trilogie, speelt in de jaren 1917-18, toen het verzet tegen de Britse aanwezigheid in Egypte groeiende was. De deftige koopman sajjid Ahmed Abd al-Gawwaad, die moeiteloos vroomheid aan zinnelijke losbandigheid paart, zijn onderdanige echtgenote Amiena en hun streng opgevoede kinderen, die ieder hun eigen weg zoeken, zijn klassieke personages geworden in de moderne Arabische literatuur.
Pocket | 631 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501410
In Paleis van verlangen, onderdeel van Nagieb Mahfoez' vermaarde drieluik Trilogie, staat Kamaal, de jongste zoon van sajjid Ahmed Abd al-Gawwaad, centraal. Kamaals eenzame groei naar volwassenheid, zijn hunkering naar de 'ware wetenschap', zijn onbereikbare geliefde Ajida en zijn gevecht tegen het allesoverheersende gezag van zijn vader en de verstikkende tradities die het leven in het streng religieuze koopmansmilieu bepalen, worden op subtiele wijze verweven met de nieuwe tegenstellingen in het ontluikende moderne Egypte van de jaren twintig.
Pocket | 571 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501429
De cyclus van de familie Abd-al-Gawwaad wordt met De suikersteeg voltooid Kamaal, de zoon van sajjid al-Gawwaad, die we in Tussen twee paleizen en Paleis van verlangen hebben zien opgroeien, is nu onderwijzer en filosoof. Al heeft hij daarmee een deel van zijn idealen verwezenlijkt, hij slaagt er niet in zich aan te passen aan de snel veranderende wereld. De neergang van de familie wordt het diepst ervaren door de vrouwen, die zich alleen met grote moeite kunnen neerleggen bij de tegenspoed. De politieke ontwikkelingen in het Egypte van rond de Tweede Wereldoorlog worden treffend verbeeld in de drie kleinzoons van de sajjid. Zij belichamen de voornaamste politieke tegenstellingen die ook het naoorlogse Egypte nog zouden beheersen.
Pocket | 403 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501437
Voor meer informatie over Nagieb Mahfoez, klik http://nl.wikipedia.org/wiki/Nagieb_Mahfoez
Paleis van verlangen
De suikersteeg
Nagieb Mahfoez
Tussen twee paleizen, het eerste deel van Nagieb Mahfoez' vermaarde drieluik Trilogie, speelt in de jaren 1917-18, toen het verzet tegen de Britse aanwezigheid in Egypte groeiende was. De deftige koopman sajjid Ahmed Abd al-Gawwaad, die moeiteloos vroomheid aan zinnelijke losbandigheid paart, zijn onderdanige echtgenote Amiena en hun streng opgevoede kinderen, die ieder hun eigen weg zoeken, zijn klassieke personages geworden in de moderne Arabische literatuur.
Pocket | 631 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501410
In Paleis van verlangen, onderdeel van Nagieb Mahfoez' vermaarde drieluik Trilogie, staat Kamaal, de jongste zoon van sajjid Ahmed Abd al-Gawwaad, centraal. Kamaals eenzame groei naar volwassenheid, zijn hunkering naar de 'ware wetenschap', zijn onbereikbare geliefde Ajida en zijn gevecht tegen het allesoverheersende gezag van zijn vader en de verstikkende tradities die het leven in het streng religieuze koopmansmilieu bepalen, worden op subtiele wijze verweven met de nieuwe tegenstellingen in het ontluikende moderne Egypte van de jaren twintig.
Pocket | 571 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501429
De cyclus van de familie Abd-al-Gawwaad wordt met De suikersteeg voltooid Kamaal, de zoon van sajjid al-Gawwaad, die we in Tussen twee paleizen en Paleis van verlangen hebben zien opgroeien, is nu onderwijzer en filosoof. Al heeft hij daarmee een deel van zijn idealen verwezenlijkt, hij slaagt er niet in zich aan te passen aan de snel veranderende wereld. De neergang van de familie wordt het diepst ervaren door de vrouwen, die zich alleen met grote moeite kunnen neerleggen bij de tegenspoed. De politieke ontwikkelingen in het Egypte van rond de Tweede Wereldoorlog worden treffend verbeeld in de drie kleinzoons van de sajjid. Zij belichamen de voornaamste politieke tegenstellingen die ook het naoorlogse Egypte nog zouden beheersen.
Pocket | 403 Pagina's | Uitgeverij De Geus | 2001 ISBN: 9044501437
Voor meer informatie over Nagieb Mahfoez, klik http://nl.wikipedia.org/wiki/Nagieb_Mahfoez
Citaat van de dag 18 oktober 2006
"Mijn werk gaat altijd uit van respect voor de overtuiging van andere mensen. Wie dat anders ziet, heeft het niet begrepen. "
Nagieb Mahfouz.
bron: www.maroc.nl
"Mijn werk gaat altijd uit van respect voor de overtuiging van andere mensen. Wie dat anders ziet, heeft het niet begrepen. "
Nagieb Mahfouz.
bron: www.maroc.nl
Volgens mij geldt dat voor de meeste Nobelprijswinnaars..
Nee toch...nee dat vind ik niet .
Coetzee vond ik niet langdradig, Marquez heeft hem toch ook gewonnen, helemaal niet langdradig, Toni Morisson vond ik niet langdradig.
Nou ja..is ook een kwestie van smaak uiteraard, het kan heel goed dat jij de schrijvers die ik noem wel langdradig vind, maar ik vind dat er toch wel een aantal hele grote schrijvers tussen zitten.
Groetjes Wil
De boeken van Mahfoez lijken me ook niet langdradig.
Ik denk dat de boeken van de Nobelprijswinnaars geen boeken zijn die makkelijk weglezen maar langdradig nee. Marquez vind ik ook totaal niet langdradig. Coetzee is ook niet langdradig maar wel moeilijk (vind ik persoonlijk) maar ik ken maar één boek van Coetzee, Elizabeth Costello.
Bernadet
Ik denk dat de boeken van de Nobelprijswinnaars geen boeken zijn die makkelijk weglezen maar langdradig nee. Marquez vind ik ook totaal niet langdradig. Coetzee is ook niet langdradig maar wel moeilijk (vind ik persoonlijk) maar ik ken maar één boek van Coetzee, Elizabeth Costello.
Bernadet
Weet je ik lees bijna uitsluitend poëzie..ik vind het heerlijk om 10 minuten of meer een gedicht te bestuderen tot je alle toegangspoortjes hebt ontdekt. Soms laat een gedicht zich heel moeilijk ontsluiten...en soms houd ik er helemaal niet van en neem ik een ander . Zo leest iedereen op zijn eigen manier. Romans vind ik dan vaak vervelend..ik heb eigenlijk maar een handjevol voor mij interessante romans gelezen in mijn leven(ik ben 58) . Heel vaak vind ik de boeken die men aanprijst niet zo goed. Blijkbaar ben ik een tegendraads type. Ik hou van ernst en ironie . Minder van humor, alhoewel ironie ook een humoristische vorm is.Dus ..lezen en meningen vormen is heel subjectief. en zekert niet aan algemene regels gebonden.Pessoa zegt: 'Een bloem heeft die schoonheid? nee, enkel kleur en vorm,schoonheid is de naam van iets dat niet bestaat en die men aan de dingen geeft in ruil voor het genot dat ze je schenken. Het woord schoonheid betekent niets. (ik citeer niet letterlijk..) Voila..zo'n dichter kan het tenminste formuleren. Tot nog eens..
Ja leni nou ben ik natuurlijk vreselijk benieuwd welke boeken je wél interessant vond.
Ik denk dat je romans misschien tekort doet. Er zijn romans die prachtig geschreven zijn met erg mooi taalgebruik. Persoonlijk vind ik Gloed van Sandor Marai zo'n boek.
Of is een verhaal zo mooi geconstrueerd dat je het vol bewondering zit te lezen. Dat was voor mij het boek Over het water van H.M. van den Brink.
En natuurlijk zitten er bij romans ook 'verhaaltjes' die geen indruk maken zoals bij gedichten ook voorkomt.
En ik schaam me diep dat ik nog niet gereageerd heb op je mooie aanbod over Walcott. Ik mag de gedichten van Walcott niet plaatsen tenzij ik toestemming heb van de vertaler. En ik weet niet wie de vertaler is en of er een vertaler is die het alleenrecht heeft voor die gedichten.
Poëzie is een verhaal apart wat plaatsen betreft zoals je merkt.
Groetjes
Bernadet (sinds kort ook 50)
Ik denk dat je romans misschien tekort doet. Er zijn romans die prachtig geschreven zijn met erg mooi taalgebruik. Persoonlijk vind ik Gloed van Sandor Marai zo'n boek.
Of is een verhaal zo mooi geconstrueerd dat je het vol bewondering zit te lezen. Dat was voor mij het boek Over het water van H.M. van den Brink.
En natuurlijk zitten er bij romans ook 'verhaaltjes' die geen indruk maken zoals bij gedichten ook voorkomt.
En ik schaam me diep dat ik nog niet gereageerd heb op je mooie aanbod over Walcott. Ik mag de gedichten van Walcott niet plaatsen tenzij ik toestemming heb van de vertaler. En ik weet niet wie de vertaler is en of er een vertaler is die het alleenrecht heeft voor die gedichten.
Poëzie is een verhaal apart wat plaatsen betreft zoals je merkt.
Groetjes
Bernadet (sinds kort ook 50)
Marai is langdradig, maar geen winnaar nog; Coetzee is langdradig in zijn niet-autobiografische boeken; Marquez heb ik nooit geprobeerd; Morrison langdradig..Mahfoez langdradig..
Dat is niet meteen negatief hoor. Ik ken langdradige boeken die ik mooi vind..Dat boek van Allard Schroder bijvoorbeeld, 'de hydrograaf'..
Dat is niet meteen negatief hoor. Ik ken langdradige boeken die ik mooi vind..Dat boek van Allard Schroder bijvoorbeeld, 'de hydrograaf'..
Dat is niet meteen negatief hoor. Ik ken langdradige boeken die ik mooi vind..
Ja dat dacht ik vandaag ook, ik reageerde nogal impulsief toen ik je las,
maar ik weet ik weet dat ik inderdaad van langdradige en niet te makkelijke boeken houd
Het is inderdaad ook gewoon een kwestie van definitie.
groetjes,
Wil
Bernadet, bedankt voor je beschouwing ivm romans. 'Het parfum' van Süsskind is voor mij dé topper. 'Kaas' van Elsschot; Honderd jaar eenzaamheid van Marques. 'Al te luide eenzaamheid 'van Habral.Het dagboek van Albion Moonlight van K.Patchen.En dan moet ik al heel goed denken...Ik zal de titels noteren die jij mij voorstelt en als ik nog eens naar het Noorden kom opzoeken. Ik ga trouwens binnenkort naar A´pen voor de boekenbeurs.
Walcott is destijds (in '89 ) vertaald voor Poetry International door Jan Eijkelboom. Er zijn dus boekjes van hem in het Nederlands( die ik heb). Een lang gedicht werd destijds op de VPRO uitgezonden in teatervorm 'Homerus' heet het en ook door Jan vertaald. Of hij de alleenrechten heeft daar weet ik niets van. Ik kan hem dat zelf vragen ..Wil je het weten of niet?
Groetjes
Walcott is destijds (in '89 ) vertaald voor Poetry International door Jan Eijkelboom. Er zijn dus boekjes van hem in het Nederlands( die ik heb). Een lang gedicht werd destijds op de VPRO uitgezonden in teatervorm 'Homerus' heet het en ook door Jan vertaald. Of hij de alleenrechten heeft daar weet ik niets van. Ik kan hem dat zelf vragen ..Wil je het weten of niet?
Groetjes
Ex Ponto * Gedichten 1961 - 1996
Joseph Brodsky
Joseph Brodsky werd in 1940 in Leningrad (nu St. Petersburg) als Iosif Brodski geboren. Toen de Russische autoriteiten hem in 1964 in een werkkamp opsloten, was hij reeds bekend als schrijver. In 1972 moest Brodsky Rusland verlaten en reisde naar Oostenrijk. Uiteindelijk kwam hij in de Verenigde Staten terecht. Zijn gedichten bleef hij in het Russisch schrijven, zijn overige werk (politieke, literaire en autobiografische essays) schreef hij in het Engels.
De poëzie van Brodsky is gevarieerd. Soms korte lyrische gedichten, maar vaak ook lange verhalende gedichten. Zijn gedicht 'De herfstkreet van de Havik' (ook opgenomen in Ex Ponto) is waarschijnlijk zijn beroemdste gedicht. Zijn taal blijft altijd helder en speels, nooit gekunsteld, maar prozaische omgangstaal afgewisseld met vaktermen uit de natuurwetenschappen. Het ritme in de gedichten is zo knap en meeslepend dat je al lezende de thematiek onder je huid voelt kruipen.
De thematiek: verbanning, isolement, eenzaamheid, kan somber genoemd worden maar bij het lezen van de gedichten krijg je al snel het idee dat de schrijver al deze zaken te slim af is geweest door het schrijven van deze onvergetelijke gedichten.
Brodsky omschreef zijn poëzie als een 'verbeten verweer tegen chaos, leegte en zinloosheid.' Een geslaagd verweer.
In 1987 ontving Joseph Brodsky de Nobelprijs voor de literatuur. Na zijn overlijden in 1996 schreef Arthur Langeveld in het NRC Handelsblad: 'Te zeggen dat hij de grootste Russische dichter van onze tijd was, is te weinig: hij was de Russische poëzie van deze tijd. Binnen Rusland is er niemand die ook maar in zijn schaduw kan staan en buiten Rusland maar heel weinigen.'
bron: Meander Daphne Buter
Joseph Brodsky - Ex Ponto * Gedichten 1961 - 1996 De Bezige Bij, 2000 ISBN 9023448030
Voor meer informatie over Joseph Brodsky, klik http://www.absofacts.com/literatuur/dat ... joseph.htm
Joseph Brodsky
Joseph Brodsky werd in 1940 in Leningrad (nu St. Petersburg) als Iosif Brodski geboren. Toen de Russische autoriteiten hem in 1964 in een werkkamp opsloten, was hij reeds bekend als schrijver. In 1972 moest Brodsky Rusland verlaten en reisde naar Oostenrijk. Uiteindelijk kwam hij in de Verenigde Staten terecht. Zijn gedichten bleef hij in het Russisch schrijven, zijn overige werk (politieke, literaire en autobiografische essays) schreef hij in het Engels.
De poëzie van Brodsky is gevarieerd. Soms korte lyrische gedichten, maar vaak ook lange verhalende gedichten. Zijn gedicht 'De herfstkreet van de Havik' (ook opgenomen in Ex Ponto) is waarschijnlijk zijn beroemdste gedicht. Zijn taal blijft altijd helder en speels, nooit gekunsteld, maar prozaische omgangstaal afgewisseld met vaktermen uit de natuurwetenschappen. Het ritme in de gedichten is zo knap en meeslepend dat je al lezende de thematiek onder je huid voelt kruipen.
De thematiek: verbanning, isolement, eenzaamheid, kan somber genoemd worden maar bij het lezen van de gedichten krijg je al snel het idee dat de schrijver al deze zaken te slim af is geweest door het schrijven van deze onvergetelijke gedichten.
Brodsky omschreef zijn poëzie als een 'verbeten verweer tegen chaos, leegte en zinloosheid.' Een geslaagd verweer.
In 1987 ontving Joseph Brodsky de Nobelprijs voor de literatuur. Na zijn overlijden in 1996 schreef Arthur Langeveld in het NRC Handelsblad: 'Te zeggen dat hij de grootste Russische dichter van onze tijd was, is te weinig: hij was de Russische poëzie van deze tijd. Binnen Rusland is er niemand die ook maar in zijn schaduw kan staan en buiten Rusland maar heel weinigen.'
bron: Meander Daphne Buter
Joseph Brodsky - Ex Ponto * Gedichten 1961 - 1996 De Bezige Bij, 2000 ISBN 9023448030
Voor meer informatie over Joseph Brodsky, klik http://www.absofacts.com/literatuur/dat ... joseph.htm
De vertolkers
Wole Soyinka
Hoofdpersonen van deze roman zijn enkele vrienden, een journalist, een schilder, een ingenieur, een docent, een ambtenaar, een arts. Zij leven in het onafhankelijk geworden Nigeria van de jaren zestig. Sommigen hebben een universitaire opleiding in Europa en Amerika achter de rug. Zij zijn de nieuwe elite. Deze roman verhaalt in een schier eindeloze cadans anekdotes, incidenten, ervaringen uit hun levens, individueel of gezamenlijk. Het boek geeft een beeld van het leven in Nigeria in die tijd: zijn universiteiten, nachtclubs, hotels. De lotgevallen van de hoofdpersonen, hun gevoelens en gedachten, worden breed uitgesponnen. Wole Soyinka (1934) is een van Afrika's beroemdste auteurs en winnaar van de Nobelprijs voor literatuur. Dit is een van zijn oudere boeken, uit 1965.
Paperback | Uitgeverij Knipscheer ISBN: 9062652417
Voor meer informatie over Wole Soyinka, klik http://boeken.vpro.nl/personen/27985110/
Wole Soyinka
Hoofdpersonen van deze roman zijn enkele vrienden, een journalist, een schilder, een ingenieur, een docent, een ambtenaar, een arts. Zij leven in het onafhankelijk geworden Nigeria van de jaren zestig. Sommigen hebben een universitaire opleiding in Europa en Amerika achter de rug. Zij zijn de nieuwe elite. Deze roman verhaalt in een schier eindeloze cadans anekdotes, incidenten, ervaringen uit hun levens, individueel of gezamenlijk. Het boek geeft een beeld van het leven in Nigeria in die tijd: zijn universiteiten, nachtclubs, hotels. De lotgevallen van de hoofdpersonen, hun gevoelens en gedachten, worden breed uitgesponnen. Wole Soyinka (1934) is een van Afrika's beroemdste auteurs en winnaar van de Nobelprijs voor literatuur. Dit is een van zijn oudere boeken, uit 1965.
Paperback | Uitgeverij Knipscheer ISBN: 9062652417
Voor meer informatie over Wole Soyinka, klik http://boeken.vpro.nl/personen/27985110/
leni schreef
Het zou fantastisch zijn, leni, als Leestafel de toelating zou krijgen gedichten Van Walcott in de vertaling van Jan Eijkelboom te plaatsen. Heerlijk dat je contact met de vertaler hebt. Ik keek even in mijn bundels: hij vertaalde ook Yeats (nog een Nobelprijswinnaar), Margaret Atwood (samen met De Coninck), Philip Larkin, John Mc Crae (On Flanders fields!), en waarschijnlijk vele andere dichters/gedichten.
Een tijd geleden stonden heel wat meer dichters op de site en/of het forum, een aantal werden uit voorzichtigheid door Bernadet (terecht) verwijderd toen er problemen rezen ivm auteursrechten. Bernadet heeft daarna onnoemelijk veel energie gestopt in het verkrijgen van de toestemmingen die we nu hebben (ik kon een beetje helpen). Als jij zou kunnen zorgen voor nog toestemmingen, zou dat een hele hulp zijn voor de poëzie-afdeling van Leestafel. Die ligt ons nauw aan het hart. Hou je dus vooral niet in!
Groetjes. Tiba.
Walcott is destijds (in '89 ) vertaald voor Poetry International door Jan Eijkelboom. Er zijn dus boekjes van hem in het Nederlands( die ik heb). Een lang gedicht werd destijds op de VPRO uitgezonden in teatervorm 'Homerus' heet het en ook door Jan vertaald. Of hij de alleenrechten heeft daar weet ik niets van. Ik kan hem dat zelf vragen ..Wil je het weten of niet?
Het zou fantastisch zijn, leni, als Leestafel de toelating zou krijgen gedichten Van Walcott in de vertaling van Jan Eijkelboom te plaatsen. Heerlijk dat je contact met de vertaler hebt. Ik keek even in mijn bundels: hij vertaalde ook Yeats (nog een Nobelprijswinnaar), Margaret Atwood (samen met De Coninck), Philip Larkin, John Mc Crae (On Flanders fields!), en waarschijnlijk vele andere dichters/gedichten.
Een tijd geleden stonden heel wat meer dichters op de site en/of het forum, een aantal werden uit voorzichtigheid door Bernadet (terecht) verwijderd toen er problemen rezen ivm auteursrechten. Bernadet heeft daarna onnoemelijk veel energie gestopt in het verkrijgen van de toestemmingen die we nu hebben (ik kon een beetje helpen). Als jij zou kunnen zorgen voor nog toestemmingen, zou dat een hele hulp zijn voor de poëzie-afdeling van Leestafel. Die ligt ons nauw aan het hart. Hou je dus vooral niet in!
Groetjes. Tiba.
Poëzie is de hoogste vorm van taalgebruik "
Joseph Brodsky
Ja, Brodsky!!!! Een dichter waarvan ik heel wat las. Veel te weinig om hem goed te kennen. Hij was alweer in een van die roemruchte afleveringen van Wim Kayzer. Ik zag hem wenen voor de camera, té veel meegemaakt, té veel emoties. Hij leek werkelijk óp. Iets daarna stierf hij. Het beeld van hem staat in mijn netvlies gebrand.
Tiba.
De tram
Claude Simon
Een oude man ligt na een spoedopname in het ziekenhuis.
Terwijl hij langzaam weer tot zijn positieven komt en aan een moeizaam herstel begint, keert hij in zijn herinnering terug naar zijn kindertijd. In gedachten volgt hij de tram die hem elke dag van huis naar school bracht en weer terug. En nu is de tram het vervoermiddel voor zijn herinneringen.
Tekstfragment
In de bestuurderscabine blijven staan (waar je overigens doorheen moest om in de tram te komen) in plaats van binnen op de banken te gaan zitten, leek een soort voorrecht, niet alleen in mijn kinderogen, maar kennelijk ook in de ogen van de twee of drie passagiers die de banken eveneens versmaadden en regelmatig in de cabine stonden, waarschijnlijk niet omdat ze doordrongen waren van de gewichtigheid van die plek, zoals bij mij het geval was, maar gewoon omdat ze daar mochten roken, net als de bestuurder, een kennelijk nogal zwijgzame man - of misschien mocht hij niet spreken, getuige het opschrift in een min of meer verengelst Frans: ‘Verboden met de wattman te spreken’, wat van hem enerzijds een beklagenswaardige figuur maakte, iemand uit een lagere kaste die gedoemd is tot een zwijgende eenzaamheid, maar hem anderzijds ook een aureool van macht verleende […]
oorspr. titel: Le Tramway oorspr. taal: Frans vertaler: Maria Noordman isbn: 9044502298 aantal blz.: 128 eerste druk: 17 12 2002 bindwijze: gebonden
Voor meer informatie over Claude Simon, klik http://nl.wikipedia.org/wiki/Claude_Simon
Claude Simon
Een oude man ligt na een spoedopname in het ziekenhuis.
Terwijl hij langzaam weer tot zijn positieven komt en aan een moeizaam herstel begint, keert hij in zijn herinnering terug naar zijn kindertijd. In gedachten volgt hij de tram die hem elke dag van huis naar school bracht en weer terug. En nu is de tram het vervoermiddel voor zijn herinneringen.
Tekstfragment
In de bestuurderscabine blijven staan (waar je overigens doorheen moest om in de tram te komen) in plaats van binnen op de banken te gaan zitten, leek een soort voorrecht, niet alleen in mijn kinderogen, maar kennelijk ook in de ogen van de twee of drie passagiers die de banken eveneens versmaadden en regelmatig in de cabine stonden, waarschijnlijk niet omdat ze doordrongen waren van de gewichtigheid van die plek, zoals bij mij het geval was, maar gewoon omdat ze daar mochten roken, net als de bestuurder, een kennelijk nogal zwijgzame man - of misschien mocht hij niet spreken, getuige het opschrift in een min of meer verengelst Frans: ‘Verboden met de wattman te spreken’, wat van hem enerzijds een beklagenswaardige figuur maakte, iemand uit een lagere kaste die gedoemd is tot een zwijgende eenzaamheid, maar hem anderzijds ook een aureool van macht verleende […]
oorspr. titel: Le Tramway oorspr. taal: Frans vertaler: Maria Noordman isbn: 9044502298 aantal blz.: 128 eerste druk: 17 12 2002 bindwijze: gebonden
Voor meer informatie over Claude Simon, klik http://nl.wikipedia.org/wiki/Claude_Simon
.Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 153 gasten