Leestafel forum

Als ik de flaptekst lees van De harpij, trekt het mij wel.
Maar goed, ik heb vroeger de magisch-realistische boeken van Hubert Lampo verslonden.

Die waren mooi! Maar ja, of ik dat nu nog zou vinden weet ik niet. Ik kan je wel vertellen dat De Harpij heel anders is. Het verhaal heeft wel iets magisch, maar de manier waarop het geschreven is - en dat is voor mij heel belangrijk - is het tegendeel van wat Lampo doet.

Izar is zeker niet slecht geschreven, dus dan kan de beoordeling wel goed zijn. Het is gewoon niet het verhaal dat ik wil lezen.
De Harpij had ik gekozen omdat het een boek is van Remmerts - de Vries, zijn debuut voor volwassenen. Ik had geen idee waar het over ging.

Misschien moet ik het gewoon proberen.

Eindelijk een boek uit de bibliotheek gehaald dat inderdaad in deze categorie valt:
Irvine Welsh - Trainspotting

Misschien is dit boek wel het beste middel om mensen er van de weerhouden heroïne te gebruiken. De smerigheid spat van de pagina's. Ook de niet-gebruikers komen niet altijd even fris over.

Nou dat gebeurt jou inderdaad zelden tot nooit Renate.
Ik hoef het boek ook niet als ik jouw opmerkingen zo lees.

Dettie

Bijna 100 van de 400 blz. van De droom van de leeuw van Arthur Japin gelezen. Het boeit nog steeds niet. Ik geef het op...

Anja Feliers - Femme fatale
Ik heb het boek wel helemaal uitgelezen, omdat ik wilde weten hoe de proloog in het boek paste. Als thriller-liefhebster wilde ik graag weten hoe het afliep, maar hoewel er een pistool op de rug stond (het was een bibliotheekboek), hadden er net zo goed 4 voeten op kunnen staan.
Heleen van Royen schrijft een thriller, was ergens m'n gedachte bij het lezen van dit boek. Iedereen lijkt het met iedereen te doen. De Kathleen, de psychologe, die de hoofdpersoon van de boeken van Anja Feliers is, is getrouwd geweest met Marc, heeft een dochter van Lennert, die op dat moment getrouwd is met een andere vrouw. Niemand weet dat Marc niet de vader is van z'n dochter. Marc is doodgeschoten door de vrouw van Lennert, die ontdekt heeft dat Lennert een affaire met Kathleen heeft en eigenlijk Lennert dood wil schieten. Lennert is weer terug in het leven van Kathleen, die ook nog iets met een zekere Lucas heeft, die ook getrouwd is en waar ze kennelijk al eerder iets mee gehad heeft. Hoe kan iemand die zo'n puinhoop van haar eigen leven maakt, andere mensen helpen?

Wat betekent 4 voeten Renate? Ik ben geen lid van de bibliotheek.

Tjonge wat een romannetjesperikelen. Knap dat je het uitlas Renate!
En inderdaad een psychologe die allerlei verhoudingen heeft is wel bizar!

Dettie

4 voeten is het symbool voor erotische romans.

Overigens wat ook wel een beetje stoort is dat er in het begin van het boek een zelfmoord wordt beschreven en tegen het einde van het boek komen dezelfde bladzijden nog een keer terug, maar nu met de namen. Maar uiteindelijk blijkt het allemaal toch anders te zitten. De persoon die het lichaam en de brief vindt, heeft de brief namelijk zelf geschreven en de zelfmoord in scene gezet. Dan lijkt het me dus vrij vreemd dat je thuis komt, de brief vindt, deze opent en leest en op een gegeven moment laat vallen, om vervolgens naar de badkamer te lopen om daar het levenloze lichaam te vinden.
Als dit stuk nu in de vorm van een verhoor bij de politie zou zijn geschreven, waarbij de persoon dus verklaart wat ze gedaan heeft, dan komt het geloofwaardiger over.

Ik heb het uitgelezen, omdat ik nieuwsgierig was naar de afloop. Sommige passages heb ik ook wel diagonaal gelezen en ik heb het boek regelmatig verruild voor het boek van Hendrik Groen, omdat ik er even genoeg van had.

Dat klopt dan toch wel als de zogenaamde zelfmoord door de brieflezer in scène is gezet? Dan doe je in elk geval net alsof je van niets weet, je weet dan zogenaamd niet dat er een levenloos lichaam in de badkamer ligt. Dus je gaat niet eerst de badkamer in en dán de brief lezen. Of begrijp ik het niet goed?

Dettie

Ja, de zelfmoord is door de brieflezer in scene gezet, maar ze komt alleen thuis en het huis is verder leeg, dus dan hoeft ze ook voor niemand te doen alsof ze van niets weet en de brief voor het eerst leest.
De beschrijving is dus van iemand die na gewinkeld te hebben met haar geliefde thuis komt, de aankopen nog in de auto laat liggen, de brief vindt, deze opent en leest en 'm vervolgens laat vallen. Vervolgens gaat ze naar de badkamer, waar ze tot haar verbazing het lichaam vindt. Als ze het een en ander zelf (met haar geliefde) in scene heeft gezet en er is verder niemand bij, hoeft ze dus niet te doen alsof ze niet weet wat er in de brief staat. Die brief heeft ze namelijk zelf geschreven.

O ja, dan is het wel bizar inderdaad. Ik snap dan nooit zo goed dat er door de redacteur niet op gewezen wordt dat het vreemd is.

Dettie

Hajar en Daan van Robert Anker. Het boek is zo studentikoos geschreven dat het me al gauw tegen begon te staan. Ook de keuze van de namen van een aantal leraren op de school waar Daan werkt: Ruut, Rop, Phreek zijn zo overdreven alternatief gespeld dat ik het verhaal niet serieus kan nemen. Dan heb ik het nog niet over achternamen als "Achterstraatje" en het gedrag van de leraren op een schoolreis.
Het boek kwam uit de AH-kast en het kan er linea recta weer in terug.

Oei dat is niet mis te verstane kritiek!
Ik dacht dat ik het boek gelezen had, maar kennelijk niet.

Dettie

O je moet je niets aantrekken van mijn kritiek. Er zijn genoeg mensen die dit o.a. stilistisch vuurwerk noemen. Voor mij is het teveel van het goede.

Normale mensen van Sally Rooney, alom bejubeld...

Samenvatting: In "Normale mensen' vertelt Sally Rooney de liefdesgeschiedenis van Marianne en Connell. Beiden groeien op in hetzelfde stadje in landelijk Ierland, waar hun verschillende werelden nauwelijks overlappen. Ze ontmoeten elkaar alleen wanneer de moeder van Connell het huis van Marianne schoonmaakt. Als ze beiden naar het prestigieuze Trinity College in Dublin gaan, blijkt op die universiteit dat zich door de jaren heen een diepe band heeft gevormd.
"Normale mensen' van Sally Rooney is een verhaal over de diepgaande invloed die geliefden op elkaars leven hebben, en het groeiende besef daarvan naarmate de jaren verstrijken. Een intense roman die je je eigen liefdes laat herbeleven.

Ik ben tot halverwege gekomen en toen kon ik het niet meer verdragen. Ik kan heel slecht tegen die registrerende stijl. Het een na het ander opgedreund in de tegenwoordige tijd, een opeenvolgende opsomming van alle details van een scène. Daar komt nog bij dat de twee hoofdpersonen zich zo onnatuurlijk en onlogisch gedragen, dat ik ze allebei wel met de koppen tegen de muur kan slaan, ik wordt er doodmoe van. Alle goede recensies ten spijt, ik krijg het niet uit zonder kromme tenen en heel veel ergernis.

De beschrijving trekt mij al niet, dus ik laat dit boek ook maar liggen.

Oh ik vind het prachtig! Soms voel ik me wel een eenzaat.
Mijn recensie staat inmiddels op de site http://www.leestafel.info/sally-rooney

Dettie

O je bent juist geen eenzaat Dettie! Iedereen vindt het prachtig, behalve ik dus.

En ik verwacht dat ik het met Berdine eens zal zijn, want de beschrijving - ook jouw verslag helaas, Dettie!- trekt me van geen kanten.

Dit dus... toch een Leestafel eenzaat

Dettie

Op Leestafel wel ben ik bang.

Stond er al heel lang: Ik haal je op, ik neem je mee van Niccolò Ammaniti
Ik ben het beu geworden op de helft, hij dwaalt zo vaak af, legt dingen uit die er helemaal niet toe doen. Misschien de film eens kijken, waar dat soort dingen uit gefilterd zijn. Dit boek lees ik niet uit.

Dit staat er bij de Biblion recensie

Het verhaal is spannend, spannend geschreven (vol cliff-hangers) en spannend van inhoud: vol passie, dood, geweld en verrassingen van allerlei aard. Hoewel niet zonder humor gepresenteerd, is alles wat er gebeurt van een noodlottige onaangenaamheid, en toch kan de lezer het boek niet wegleggen. De kater komt pas na afloop: personages blijken uiteindelijk toch meer karikaturen dan karakters te zijn. Prikkelende formuleringen ontbreken; psychologische diepgang is er nauwelijks. Het Nederlands van de vertaling soms ronduit slordig. Maar meeslepend is het wel. Tot het eind.

Diegene is het dus deels wel met je eens Marjo.

Dettie