Leestafel forum

Tja, maar lezen over de ellende van anderen kan misschien ook troost bieden, bijvoorbeeld doordat je ziet dat deze mensen zich er ook doorheen hebben weten te slaan.

Ja daarover ben ik het wel met je eens Renate, maar ik denk dat ik dat dan liever in non-fictie lees. Over mensen die zich er wérkelijk doorheen hebben geslagen, daar kan ik tenminste wel troost in vinden. Of non-fictie boeken lezen van mensen waarvan je weet dat ze iets zinnigs te zeggen hebben. Dat verschilt per persoon natuurlijk, hoe je dat zelf ervaart. Persoonlijk vind ik de boeken van Pinkola Estes erg mooi maar een ander ziet daar mogelijk niets in. Zij is een vrouw die slachtoffers helpt die zware trauma's hebben meegemaakt zoals aardbevingen of de aanslagen op 9-11 in Amerika. Ze hangt de leer van Jung aan. Pinkola Estes weet in prachtige taal erg mooie verhalen te vertellen die lijken op legendes maar waar veel waarheid in zit.

Wat me vaak tegenstaat in de romans waar ook Marjo het over heeft is dat ze vaak heel moeilijke, zware onderwerpen opvoeren waarbij het lijkt alsof het onderwerp belangrijker is dan het verhaal. Hoe dramatischer en somberder hoe liever. Soms is het zover doorgevoerd dat ik me afvraag of ze wel weten waar ze het over hebben, ik vermoed als ze het écht zouden weten, ze nooit op die manier een verhaal zouden kunnen schrijven.
Niet dat een schrijver alles meegemaakt moet hebben natuurlijk, maar soms zit ik met gekromde tenen een 'oplossing' te lezen die bij zeer ernstige problemen zo makkelijk gegeven wordt (even een therapietje of een nieuwe liefde), dat het hele verhaal voor mij gelijk op losse schroeven komt te staan.

Bij thrillers vind ik het eng dat mensen zulke gruwelijkheden kunnen verzinnen. Ik zou er niet eens opkomen, maar die schrijvers wel. Ik vind niet dat thrillers onrealistisch zijn en het verbaast me dan ook altijd dat iemand dat wel zo ziet (sorry). Daarom kan ik ze ook niet lezen.

Dettie

Ja, als de oplossing in de roman al te gemakkelijk is, is het ook niet goed. Maar een roman mag best een beetje schrijnen. Wordt er niet gezegd dat een ongelukkige jeugd een goudmijn voor de schrijver is?
Ik ben het overigens niet eens met de opvatting dat er voor goede kunst geleden moet worden.

Ik ben gek op thrillers en het is me niet snel te gruwelijk. De werkelijkheid is vaak ook gruwelijk. Als iemand een boek had geschreven waarin de gebeurtenissen op 9/11 plaats hadden gevonden, zou men het waarschijnlijk als ongeloofwaardig hebben weggezet. Het is door de gebeurtenissen, dat we weten dat het mogelijk is.

In de realiteit is alles nog erger dan het ooit beschreven kan worden...
Ik denk dat ik thrillers over moord en doodslag makkelijker kan lezen omdat die gebeurtenissen echt ver van mijn bed staan. Met mijn verstand weet ik wel dat het ook echt zou kunnen zijn, maar zo voelt het niet. Zeker niet als het gaat om een misdaad die opgelost moet worden.
Literatuur komt dichterbij, gaat veel meer om mensen die ik tegen zou kunnen komen op straat (naar mijn gevoel) en ik hoef al die ellende niet, omdat ik het al genoeg zie. Het gaat mij er niet eens om dat schrijvers er een oplossing voor vinden, ik heb er geen behoefte aan om over die thematiek te lezen.Ook geen non-fictie trouwens.
Het is niet erg dat daardoor veel boeken voor mij afvallen, maar toch vind ik het jammer dat de literatuur steeds meer die richting in gaat.

Dat eerste begrijp ik wel.
Te veel ellende is ook niet goed, maar zo nu en dan een boek over minder aangename dingen in het leven vind ik wel kunnen.

Na een aantal hele goede boeken heb ik er nu twee weggelegd: De Psychiater en Het Meisje kan me niet boeien en ook het jeugdboek van Anna van Praag (Een Heel Bijzonder Meisje) leg ik weg.

Nou zo schiet het tenminste op met je stapels!

Je ziet het helemaal niet!

Ach..

Ik heb er ook een aan de kant gegooid. Het eiland van Victoria Hislop. Al meteen een paar niet lekker lopende zinnen, kan ook aan de vertaling liggen. Erger is dat de hoofdpersoon vertelt dat ze 22 is, archeologie heeft gestudeerd en in een museum werkt. Nou, denk je dan, dat heeft ze snel voor elkaar! Dan heeft ze het over haar "ooit zoveel belovende relatie". Nou, ooit? dat kan op die leeftijd toch nog niet zo lang geleden zijn? Maar dan is ze een halve pagina verder opeens 25!
Nee dat eiland en ik, dat wordt niks, dat heb ik na 3 blz. al gezien....

O ja, ergerlijk is zoiets. Dat klopt dan gewoon niet en ik snap ook niet dat het door de redactie niet opgemerkt wordt. Ze zouden jou moeten aannemen Berdine. Daar zouden ze een gouden werknemer aan hebben.

Dettie

Het is nou te laat...ik ben met pensioen

Elena Ferrante, door de een resoluut naar de donkere krochten van de bieb verwezen, door de ander luid lovend onthaald. Ik had een Franse versie, en het begon goed. Las lekker weg, verhaal over twee jonge kinderen in een achterbuurt in Italië, prima.
Ik ben tot 150 pagina;s gekomen, maar toen was het nog steeds geneuzel over die vriendinnen, waarvan de een niets zonder de ander kan doen, terwijl die ander het goed lijkt te kunnen zonder. Nog steeds leesbaar, maar het boeide me niet meer.
Dus hoef ik de andere delen van wat in het Nederlands De Geniale Vriendin heet ook (gelukkig) niet meer te lezen.

Oh gelukkig Marjo, ik had dus De geniale vriendin gekocht en kwam er ook niet door, meerdere keren in begonnen maar nee, het lukte niet. Ik had me er heel wat van voorgesteld. Ik geloof dat het naar Willeke is gegaan maar weet het niet zeker.

Dettie

Of dit iets is voor Willeke weet ik niet? Ik had me er niets van voorgesteld, en ik vind dat ik nog een eind gekomen ben. Maar dat was meer omdat het Frans is denk ik.

Zowaar heb ik ook een boek dat ik niet verder wil lezen. Ik kwam het bij het opruimen weer tegen en vroeg me af waarom ik dit niet gelezen had. Toen ik er in begon wist ik het weer. Het heet Alleen zij geschreven door Firky el Azzouzi. In de bladzijden die ik gelezen heb is een medewerkster van een restaurant verkracht door haar collega, gelukkig zonder details erbij, heeft de bazin een oogje op de afwasser die ze als hij gevallen is speels bedreigd met een vlijmscherp mes en zo de haren van zijn benen afscheert, ze heeft een vriend die de verkrachter weer wil aannemen want dat is een vriend van hem. Heeft ze een vriendin die zo gek op haar kat is dat ze hem likt, is er een oproep tot terrorisme (jezelf opblazen) en vooral zorgen dat je alleen werkt. enz enz. Het zal vast later allemaal als puzzelstukjes in elkaar vallen maar ik hoef niet meer. Het is teveel, te agressief, te bizar. Weg ermee.

Dettie

Nou, en die hoef ik ook echt niet!!!

Heb jij al eens eerder iets van Fikry el Azzouzi gelezen, Marjo? Of is het Dettie's beschrijving?
Ik hoef hem trouwens ook niet.

Ik had nog nooit van deze persoon gehoord. Ik weet niet of het een vrouw of een man is, welke nationaliteit, geen idee. Maar wat Dettie hier beschrijft, nee, dank je wel.

Een debuut dat het voor mij niet wordt, maar er zijn wel mensen lovend over Schijnvrouw van Sandra Heerma van Voss

Bol.zegt

Het is de week tussen kerst en nieuwjaar. Emma, een negenendertigjarige juriste, is al meer dan een jaar overspannen en heeft het gevoel dat iedereen haar ontglipt: haar familie, oud-collega's en zelfs haar lamlendige vriend Luuk. Hoe leger Emma's dagen, hoe voller haar hoofd: ze droomt ervan ergens nodig te zijn, maar tobt zich een weg door de tijd. Op eerste kerstdag krijgt ze een telefoontje dat haar dwingt het echte leven weer in te stappen. In de chaos die volgt ontstaat een nieuwe vriendschap: met de flamboyante Marius, die weet hoe het leven te versieren. Schijnvrouw beschrijft een modern vrouwenleven, waarin je los van conventies je weg moet zien te vinden. Sandra Heerma van Voss bezit met haar lichte manier van schrijven de kunst om in een paar regels gelaagdheid, diepgang en humor aan haar verhalen en personages te geven.

Het onderwerp boeit me niet, ik erger me aan die Emma, en dat leest niet lekker.

Marjo schreef:Ik had nog nooit van deze persoon gehoord. Ik weet niet of het een vrouw of een man is, welke nationaliteit, geen idee. Maar wat Dettie hier beschrijft, nee, dank je wel.

Wij hebben alle twee Het schapenfeest van hem gelezen. http://www.leestafel.info/fikry-el-azzouzi
Vandaar dat ik dit boek, wat ik nu weg heb gedaan, ook wilde lezen.

Dettie

De indruk was dus niet blijvend. Toch 'pas' 7 jaar geleden. Maar het aantal boeken dat daar tussen zit, nou dan moeten er achter die 7 wel een paar nullen. Dus ik hoop dat hij het me vergeeft.

haha ja, dat heb ik soms ook, dat ik verbaasd ben dat ik al eerder een boek van een schrijver gelezen heb. je kunt gewoon niet àlles onthouden.

Dettie

Twee boeken die ik heb weggelegd. Ryst(pseudoniem van Daan Remmerts -de Vries) 'De harpij' het verhaal wordt nogal uitgesponnen verteld, met veel herhalingen. Het duurt zo lang voor er eindelijk eens iets gebeurt, en dan is dat boek een dikke pil. Nee, dan maar niet.
En een debuut: 'Izar', van Carlo Groot. Dit gaat over kinderen krijgen, en zal zeker in de smaak vallen bij een specifiek doelgroep waar ik niet toe behoor. Ook geen boek voor op de longlist.

Als ik de flaptekst van De harpij leed trekt het me ook niet erg.

Een man, lopend langs de snelweg, wordt opgepakt en verklaart dat hij een duivel is. Of eigenlijk: een voormalige administrateur uit de hel. Hij wordt opgesloten in een inrichting, en het is deze ongerijmde patiënt die, met verve en satanische humor, aan een dokter het verhaal vertelt van zijn herkomst, van het paradijs na de zondeval, en daarmee van het ontstaan van de wereld waarin wij leven. Waarom zijn er zulke verregaande verschillen tussen man en vrouw? Waarom hebben mensen scheppingsdrang en bezitten ze een onbewuste haat tegen schoonheid? En wat zijn eigenlijk de bedoelingen van het opperwezen?
In De harpij worden de levens gevolgd van een ontaarde visser, een op macht beluste boer, een incestueuze tweeling en een wraakzuchtige priesteres. Maar alles begint met een gevallen engel die, samen met een dwalende dichter, zijn weg zoekt in een nog ongerepte wereld. Door de magisch-realistische verteltrant en de poëtische beeldenrijkdom laat deze verbluffende roman zich lezen als de Europese tegenhanger van Honderd jaar eenzaamheid.

Was je gewoon nieuwsgierig naar het boek Marjo? Weet je nog waarom je het koos? Om het magisch-realistische? Daar houd jij meestal wel van. (Ik weet je leest geen flapteksten, maar toch, wie weet had je over het boek gehoord) Honderd jaar eenzaamheid is ook al niet jouw boek dus je blijft wel consequent haha.


Izar
Carlo zag zichzelf nooit als vader. Maar als hij zijn vriendin Lisette steeds ongelukkiger ziet worden door haar niet vervulde kinderwens, gaat hij schoorvoetend overstag. Het resultaat blijft echter uit. Lisette stelt voor hulp te zoeken. Zo komen ze terecht in een mallemolen van medische onderzoeken, hormoonbehandelingen en ivf-pogingen.
Carlo Groot biedt een uniek, mannelijk perspectief op ivf. Zijn rauwe verdriet wordt afgewisseld met humoristische anekdotes vol zelfspot. Dit maakt Izar tot een onvergetelijk boek over wachtweken en werkstress, over onverwacht geluk en ongekend verdriet, over hormoonspiegels en aftrekkamertjes.

Izar wordt wel goed beoordeeld door Biblion. (Ze verraden wel de afloop van het verhaal trouwens) Maar ik denk dat je gelijk hebt dat een specifieke groep dit wel aan zal spreken. Ik hoef ook niet zo nodig, maar als je mogelijk zelf met zoiets bezig bent of bent geweest zal het wat meer binnenkomen denk ik.

Dettie