Leestafel forum

Jammer, het is een intrigerend gegeven!

Ja, het klinkt wel als een mooi boek inderdaad.
Zonde dat het dan tegenvalt.

Dettie

Ik zou zeggen: waag maar een poging. Misschien vinden jullie het wel het doorkomen waard. Ik houd er niet zo van als er steeds andere wegen betreden worden.Dan moet je van goede huize komen wil je mij blijven boeien.

Dit lijkt me anders wel een mooi boek. Het staat al genoteerd om mijn wenslijstje, dus nog even wachten tot het boek op mijn weg komt.
Overigens heb ik, en dat is toch wel heel lang geleden, een boek na zo'n honderd bladzijden weggelegd:
Zondagsvrouw van een Italiaanse schrijver. Joanazinha was er indertijd weg van, ik kreeg totaal geen binding met het verhaal.

Ik heb er weer een weggelegd. Karin Roozemond: Familiefuik
Het begon goed, maar toch..als het een minder lijvig boek was geweest had ik het misschien uitgelezen, maar nee..
Ik vind het nogal een wazig boek: hallucinaties, al of niet onder invloed van; heksen; en een streng geloof. Het gaat om een meisje van Goeree Overflakkee dat naar de kunstacademie wil, maar niet mag van haar streng gelovige ouders. Ze loopt weg naar Amsterdam, maar krijgt daar weer last van waar ze al eerder last van had: angstaanvallen, vreemde verschijningen. Ik weet dus niet wat haar dwarszit, want zo ver ben ik niet gekomen.

Joke van Leeuwen -Feest van het begin

Gelezen tot de helft omdat ik niets anders bij me had. Het verhaal speelt in de tijd van de Franse Revolutie (1798), als wordt dat nergens expliciet vermeld. De lezer moet iets van zijn geschiedenislessen opgestoken hebben, om dat duidelijk te laten worden. Zo worden de koning en koningin ook nooit bij name genoemd, maar opnieuw: wie de geschiedenis kent begrijpt meteen wie ze zijn.
Dit is niet wat mij tegenstaat, en ook de personages kunnen heel boeiend zijn: de vondelinge Catho, die leert lezen en schrijven in het weeshuis waar ze woont, en waar Berthe novice is, veroordeeld tot dit bestaan door haar ouders na ongeoorloofde escapades.
Na het nieuwe begin zoals de revolutie genoemd wordt wordt het katholieke weeshuis afgebroken: Benthe en Catho verliezen elkaar uit het oog. Catho ontmoet de revolutionair en schilder Gustaphe en gaat bij hem wonen.
Deze verhaallijnen worden nog afgewisseld door het verhaal over Tobias, een instrumentenmaker, die een vriendschap opbouwt met de beul van Parijs.

Ik ben dus niet zover gekomen dat ik weet wat deze mensen met elkaar te maken hebben, en ik hoef het ook niet te weten.
Joke van Leeuwen schrijft erg afstandelijk, ze draait om de gebeurtenissen heen, en binnen die afstandelijkheid gaat ze zich te buiten aan details. Voor mij klopt deze combinatie niet. Het pakt niet.

He jammer Marjo,

Ik heb wel meer minder positieve reacties gelezen zoals op

recensieweb
"In het laatste deel van de roman wordt Feest van het begin een grote literaire prijs waard. Maar volstaat dat?"
http://recensieweb.nl/recensie/het-eind ... het-feest/

Of mustread:
"Minder goed uit de verf komen de personages, die soms nogal afstandelijk worden beschreven, zoals Catho, die vaak ‘de vondelinge’ wordt genoemd. Namen zijn bij Van Leeuwen zo inwisselbaar als hun kleding. Nog abstracter worden personages getypeerd die verder weinig met het plot te maken hebben, zoals de koning en argeloze voorbijgangers die de paden van de hoofdpersonen kruisen. Dat is op sommige momenten de kracht, maar soms ook wel de zwakte van deze verder fijne roman."
http://mustreads.nl/recensie-feest-van- ... n-leeuwen/

Literairnederland:
De levendigheid en de warmte waarmee Van Leeuwen de omgeving en de gebeurtenissen omschrijft ontbreekt helaas af en toe bij de personages. De afstand tussen de lezer en de personages is heel groot: door het uitblijven van het beschrijven van de emoties en door de afstand die wordt gecreëerd door het steeds te blijven herhalen van ‘de vondelinge’ (Catho) en ‘de nieuwe’ (Berthe). Ook zijn personages wel erg naïef
http://www.literairnederland.nl/2012/11 ... n-leeuwen/

Maar ja, ze won wel de ako-literatuurprijs met dit boek.
Haar gedichten vind ik altijd wel erg mooi en goed.

Dettie

Ik ben altijd blij als ik niet de enige iezegrim ben..

Nog een waar onder andere Maarten 't Hart lyrisch over was: de Thibaults van Roger Martin de Gard. Jawel het is een prima boek, maar het leven van de Thibaults, ergens voor de Eerste Wereldoorlog is alleen een familieverhaal. Er gebeurt genoeg hoor, maar er wordt niets getoetst aan de tijd. Er is geen achtergrond. En dat begint me na driehonderd pagina's van de ruim achthonderd gelezen te hebben, toch op te breken.
Een familie, zwaar katholiek, met allerlei familiebanden en personeelskwesties, een verboden vriendschap hier, wat gedoe over een comité, en dat was het dan wel. Ik denk dat dit boek 't Hart bevalt vanwege de nadruk op de geloofskwestie. Ik lever het weer in, voor de volgende ongeduldige lezer.

En nu had ik een boek van de vorige themamaand: Sarah-Kate Lynch - zalig zijn de kaasmakers.

Nee, Dettie, ook niks voor jou, echt van die typische man- en vrouwrollen, wijffie dat meer wil en macho met een klein hartje. Het is ook in een irritant kleine druk.
Ik heb kennis gemaakt met twee oude mensen die op een lyrische manier met kaas om gaan. Dat vond ik al niks. Dan komt de vrouw die door haar man die ze nauwelijks kent en die haar zag als 'geschikt' (meer een huishoudelijk en sociaal gebruiksvoorwerp ) en die de kleindochter blijkt te zijn van een van die kaasmakers. En er is een man die net vrouw en kind verloren heeft, totaal in de vernieling zit maar door de omgeving uitgekotst wordt, omdat het nu wel genoeg geweest is.
Het bij elkaar voegen heb ik niet meer gelezen.

Ha nee, dat hoef ik ook niet te lezen. Het klonk zo grappig die vegetarische meisjes die al koeienmelkend liedjes uit de Sound of Music zitten te zingen... jammer dat het niets is, we konden het al vermoeden vanwege de cover maar ja, je weet maar nooit.
Wel heel leuk dat je het boek geprobeerd hebt!

Dettie

Leggen jullie nooit boeken weg? Ik lijk hier wel de enige..maar aan de andere kant gebeurt het ook vrijwel nooit dat iemand roept dat ik toch door moet lezen.
Deze keer is het: ' het land 32´van Daan Heerma van Voss.

Hij schrijft vlot en het leest eigenlijk lekker weg, maar het verhaal is zo' n warboel. Er zit een man in een soort cel. Hij weet niet wie hij is, waarom hij daar is. In opdracht gaat hij verhalen verzinnen. En dan raak je als lezer de kluts kwijt...als je deze lezer bent dus.
Ik heb geen idee wat er aan de hand is, hoe je moet lezen.

nee, eigenlijk leg ik nooit boeken weg merk ik nu tot mijn eigen verbazing.
Wel doe ik soms héél lang over een boek omdat het aan een kant wel boeit
maar niet genoeg om achter elkaar uit te lezen. Dus dan lees ik andere boeken tussendoor.
Af en toe laat ik het te lang liggen en moet ik weer opnieuw beginnen, dat is dus niet handig!

Dettie

Ik leg eigenlijk ook nooit boeken weg. Het enige boek waarvan ik me kan herinneren dat ik er niet ver in ben gekomen is 'Het eiland van de laatste dag' (of iets dergelijks), van Umberto Eco. Er werd gezegd dat het gemakkelijker te lezen was dan 'De slinger van Foucoult', waar ik weinig moeite mee had, maar dit boek kon me niet boeien.

Ik lees ook wel eens een boek niet uit, Marjo. Niet zo vaak, maar toch. Ook doe ik, net als Dettie, soms heel lang over een boek. Meestal is dat boek dan wel goed, maar voor mij niet boeiend. Ik geef het alleen maar op als het b.v. vol fouten staat, gruwelijk of onsmakelijk is of dermate cryptisch dat ik er niets van begrijp.

Dat was het geval met dit laatste boek: cryptisch: ik begreep er niets van.

Ik heb de laatste tijd al enkele keren een roman weggelegd. Nu had ik de opvolger van de Bruisdsvlucht (of zat er nog een tussen?) van Marieke van der Pol. Dit boek heet 'Voetlicht'. En al schrijft ze prima, ik lees het niet uit. Het gaat over een jong meisje dat opgroeit met preutse ('mijn ouders hebben geen geslachtorganen'), gelovige (ze zit bij de nonnen op school) en brave ouders ('alles mocht, als het maar lief was'). Een meisje dat in opstand komt als de jaren zestig aanbreken: de Beatles, 'wat voor herrie is dat ', vrije omgang met jongens (uit den boze natuurijk) en zo gaat het door. Er zal best wel wat bijzonders gebeuren, want als het boek begint bevindt ze zich in Griekenland, en verlaat ze haar vriendje om terug te reizen naar Nederland.
Maar: het interesseert me niet. Het zal allemaal wel.

"Geld' van Martin Amis. Ik raak er niet doorheen, die stijl staat me zo ontzettend tegen.

Die staat hier ook nog in de kast. Ben er ooit eens in begonnen, maar ik vond het ook niks, al weet ik niet meer waarom.

Ooit ben ik ook eens in Geld begonnen, ook niet uitgelezen. Ik kreeg de draad maar niet te pakken.

Dettie

Nou, als ik het heb staan zal ik het maar wegdoen...

Ik ben gestopt met De Welwillenden van Jonathan Littell. Na het boeiende introductiehoofdstuk begon het verslag van de SS-er: een minutieus verslag van de Tweede Wereldoorlog. Zoveel politiek, ik kan het niet volgen. De man zit aan het oostfront, in de Oekraïne. Er zijn Hongaren en Oekraïense Nationalisten, Joden natuurlijk, bolsjewieken en allerlei combinaties van groeperingen. Al die stromingen, ik hou het niet uit elkaar. En ik doe niet eens moeite om de bijna 60 rangen van de Wehrmacht, SS en Polizei uit elkaar te houden. Ik had gehoopt dat het wat persoonlijker zou zijn en niet een opsomming van oorlogshandelingen en politieke discussies. Er zitten wel dergelijke stukjes tussen - dan leest het als een trein - maar de rest vergalt mijn leesplezier. Dat hou ik geen 1000 pagina's vol. Ik heb er bijna 100 gelezen.

Maar je hebt het in elk geval geprobeerd en dat is al heel wat.

Dettie

En je bent verder gekomen dan ik..

Nog maar weer een keer begonnen aan een boek van David Baldacci (De geheugenman). En echt, ik weet niet wat het is, maar het boeide gewoon helemaal niet. Ik zou daar toch eens naar moeten kijken: wat is er anders aan de stijl van Baldacci dan zeg maar Ellory?


Dan moet ik dus eerst een stuk tekst van beiden hebben. Baldacci moet terug naar de bieb, dan moet ik scannen of zo. Morgen eens naar kijken.