Boeken die ik niet verder wil lezen dan zo'n 50 pagina's

[Marjo]

Een tweede debuut dat ik niet uit lees, omdat het niet hoeft en mij niet kan bekoren. Het is ´de spinvlieg´ van Hugo Wapperom. Hij is zelf de verteller in het boek, en onderzoekt de nalatenschap van zijn vader: een aantal brieven en documenten die betrekking hebben op de tweede wereldoorlog.

'Mijn wortels, de gevangenschap in de werkelijkheid van mijn ouders, bepaalden de betekenis die ik aan de oorlogstijd gaf'.

Hij weet wel iets, maar dat blijkt een erg klein deel te zijn van wat er gebeurd is. Daar gaat hij dus naar op zoek:
'gaten dichten'. Tegelijk, en daar struikel ik over, doet hij een poging te duiden waarom een mens oorlog voert.
Het is een wisseling van persoonlijke verhalen met analytische stukken, die ik soms nogal vergezocht vind.
En zo ben ik na een honderd pagina's afgehaakt, want het zijn er bijna vijfhonderd. Niet vol te houden...

[Dettie]

Beschrijving

In de jaren voor, in, en na de Tweede Wereldoorlog blijkt dat Henk en zijn vrouw in liefde, geëngageerdheid en verdriet, slechts schuifelend hun weg vinden over het dunne laagje van de rede, het verstand. Om hen heen is het verval. Dichtbij is de dood. Zo weten ze zich uitgedaagd tot doden. Gaandeweg verbazen ze zich over de massamens, over zijn wonderbaarlijke invloed op het doen en laten van het individu, en ook op dat van hen beiden.

Het ongelofelijke verhaal van Henk en zijn vrouw voltrekt zich tegen de achtergrond van intriges, waarin bekende historische figuren hun geheime agenda najagen. Meestal vanuit een strategische positie binnen de staat, maar ook binnen de politieke partij, het gerechtelijk instituut en de politieke politie. Onder hen zijn ministers, ministers-presidenten, prins Bernhard en koningin Wilhelmina.

http://hugowapperom.nl

Ik heb er maar even de beschrijving bij gezet. Hier staat nog een interview met hem
http://hugowapperom.nl/artikelen-over-de-spinvlieg/

Op zijn site staat ook dit: Hugo Wapperom is schrijver. Hij studeerde chemische techniek, klinische psychologie en veranderkunde. Als schrijver richt hij zich vooral op wetmatigheden binnen processen van uiteenlopende aard.

Ik denk dat ik het ook niet wil lezen, dit soort boeken begrijp ik niet. Ik kan de gedachtegang niet volgen. Ik snap deze zin al niet en ook de zin die jij aanhaalt volg ik niet.

Dettie

[Marjo]

Precies: het is voor zoveel pagina's gewoon veel te veel. Een liefhebber kan er wel wat meer denk ik, maar ja, ik kon er mijn hoofd niet bijhouden, met al die deskundigen die zich er mee bemoeiden (brieven aan de verteller)

[irene]

Gekomen tot bladzijde 145 en besloten om niet meer verder te lezen: Dan Brown: De Delta deceptie. Er zit totaal geen vaart in het begin, chaotisch en onsamenhangend. De intriges rondom de Amerikaanse verkiezingen, romantiek en een wetenschappelijke ontdekking door de NASA konden mij, in tegenstelling tot zijn andere gelezen boeken, totaal niet bekoren.

groetjes, irene

[Dettie]

ha een ware deceptie dus!

Dettie

[Marjo]

En daar voel ik helemaal in mee. Ik vond alleen Bernini-mysterie van zijn hand echt een goed boek, omdat je daar het spoor van de kunstenaar in kunt volgen. Zijn succesnummer (ben de titel kwijt, dat zegt al genoeg) vond ik te veel, te verwarrend, al was het idee leuk. En ik ga ook helemaal niet voor dat nieuwe boek..ik ken schrijvers die het beter doen.

[Marjo]

Rosan Hollak 'Scherptediepte'. Het zijn verhalen, en ik heb er drie gelezen. Ik vind de stijl niet zo prettig, de rest lees ik niet. Kan er dan moeilijk een echt verslag van maken..
Het eerste verhaal 'Dickens lounge' speelt zich af in een soort tehuis waar volgens de ik-verteller 'een stel kreupelen en idioten' bij elkaar zit. Zij is Molly, en ze vindt dat ze wel past bij de anderen. 'Wij zijn afstotelijk. Allemaal. Wij zijn afzichtelijk. Wij zijn verdorven. Trash. Dat is onze misdaad.' Molly is bruin, ontzettend dik en halfblind. Ze is ook rolstoelafhankelijk, al kan ze zich gelukkig nog zelf op de wc redden. Maar hoe ellendig haar verleden ook, hoe akelig haar omgeving: ze houdt van iemand, ze leest poëzie met hem, en dat houdt haar gaande.
Het titelverhaal gaat over de dood van een vader. Fotograaf was hij, hij wilde 'de huid van een borst zien ademen, de aderen voelen stromen. Ik wilde dat je het kon voelen: hoe bloed en melk verscholen liggen, onder de oppervlakte van de huid. Maar nee, nee, nee, Zelfs op het mooiste papier verwelkte elke suggestie van leven...Bepaalde schoonheid is niet te vangen.' De dochter zit vast in haar gevoelens: ze adoreert haar vader, maar wil ook loskomen. En dan is hij gestorven..
Verhaal drie is 'Radslag voor Lincoln': in staccatostijl vertelt de ik-figuur over het begin van een dag in Hanoi. Blijkbaar is de dag ervoor niet zo goed geëindigd...vergane glorie.. Als hij die dag zich weer aansluit bij het reisgezelschap is daar die mooie blonde jonge vrouw...het roept herinneringen op aan veertig jaar eerder, een liefde. Het verleden en het heden vermengen zich. Dit verhaal vind ik overigens wel heel indrukwekkend..
Toch, nou ja, ik ben niet van de verhalen en ik lees er toch niet meer..tenzij dit boek op de lijst komt.
(Staat al wel op de voorlopige!!)
Ik heb het even snel gecontroleerd: alle verhalen zijn in de ik-vorm, en dat zijn steeds anderen. Man of vrouw, oud of jong, geen eenheid. Bij de drie verhalen, die ik las, is er wel een overeenkomst: het zijn eenzame mensen, met een verleden, en - denken ze - geen toekomst. Maar er kan redding zijn: in de kunst.

[Marjo]

Iemand ooit iets gelezen van Jacob Vis? Ik vond er helemaal niks aan, dus niet uitgelezen. Dit soort thrillers is niet voor mij.

[Dettie]

Hij heeft wel heel veel boeken geschreven zie ik. http://www.jacobvis.nl
Welk boek was het Marjo?

Dettie

[Marjo]

'De Jacobijnen'.

[Marjo]

Vrouwkje Tuinman's 'De rouwclub' leg ik terzijde. Ik kom er niet achter of het klopt, maar ik denk dat dit haar tweede roman is. Dat debuut vond ik wel goed, maar deze kan me niet bekoren.

[berdine]

"Alles wat is" van James Salter. Enthousiast aanbevolen door Tommy Wieringa.
Ben toch maar gestopt. 90 blz. saaie beschrijvingen van personen waar ik geen band mee krijg, vind ik wel genoeg. Ook nog geen idee wat er in de hoofdpersoon leeft. Erg afstandelijke stijl. Sorry, Tommy Wieringa.....
Vreemde zinnen maakt die Salter. Meisje logeert bij haar vriendin "en deelt zelfs het bed met haar, lachend en gekleed in pyjama." Of: zwarte bediende serveert de lunch "Ze heette Mattie, en het hoofdgerecht werd geserveerd op een zilveren schaal." Dat soort maffe combinaties, daar kan ik slecht tegen.

[berdine]

"Handboek voor de Russische debutante" van Gary Shteyngart. Achterflap: Handboek voor de Russische debutante is het briljante, extravagante verhaal van Vladimir Girshkin, een jonge Russische inwoner van New York, waar hij een baantje heeft bij het Emma Lazarus Genootschap voor Integratie van Immigranten, naar de hippe, wilde stad Prava, het Oost-Europese Parijs van de jaren negentig, waar de misdaad welig tiert. Met de hulp van een Russische maffioso probeert Vladimir de Amerikaanse expatgemeenschap in Pava te infiltreren. Zijn lotgenoten hoopt hij af te troeven door de lancering van een even bizarre als slimme piramidetruc. En terwijl hij, vaak door puur toeval, dieper in de misdaad terechtkomt, begint hij zich af te vragen wat het eigenlijk betekent Amerikaan of Rus te zijn, en wie hij zelf is.

Een Russische emigrant in Amerika wil zijn geluk gaan beproeven in de onderwereld. Dat levert meer geld en status op. Een boek vol vette Amerikaanse humor. Karikaturale personen en situaties, er wordt geen zinnig gesprek gevoerd. Ik kon er niet meer tegen. Een pluspuntje: taalvaardig is ie wel, die Shteyngart.

[Dettie]

Nou dat gebeurt je niet vaak dat je halverwege stopt, toch?
Wat trok je aan in de beschrijving?

Dettie

[berdine]

Nou ik ben niet "halverwege" gekomen. Ik geloof niet verder dan pagina 61. Ik weet niet meer wat me aantrok. De recensie die ik nog had was al heel oud en van een recensent die ik niet kende. Ik verwachtte een leuk humoristisch boek. Maar het is het soort humor als van de 100-jarige man, alleen nóg "hilarischer". Het soort humor van die hilarisch-humoristische Amerikaanse komische films, waar een nuchtere Hollander niet eens om kan glimlachen. Misschien ben ik in de tussenliggende jaren daar overheen gegroeid. Ik had het boek op een boekenmarkt gevonden, dus de schade is maar één euro.

[Marjo]

Het debuut van Kerim Gocmen: 'Het geheim van de kromme neuzen' is niet voor mij. Het is een verhalenbundel, en ik heb er twee gelezen. Zijn stijl is uiterst precies gestileerd Nederlands. Mooie zinnen, maar ze missen swung. En als dan ook de verhalen zelf niet mijn interesse hebben, houdt het op. Gelukkig was het geen recensieboek.
Dit lijkt me meer iets voor Dettie of Berdine.

[Marjo]

En nog eentje: Joris van Os: de angstjager.
Het is een roman over het Urbach-Wiethe syndroom, een ziekte waarbij grote hoeveelheden kalk in het lichaam worden afgezet, en in de hersenen juist dat stukje verkalkt dat nodig is bij de emotie 'angst'. De lijder ervaart geen angst, geen wantrouwen, hij ziet geen gevaar. Dat is een levensgevaarlijke ziekte, en omdat er geen behandeling is, moet de patiënt leren dat die auto die op straat een levensbedreiging kan zijn. Hij moet veel beter kijken dan een ander, en meer nadenken. Beslissingen rationeel nemen, want de intuïtie ontbreekt, die anderen wel hebben.
Angst kunnen voelen is gunstig: je bent in gevaarlijke situaties voorzichtig. De persoon die aan deze ziekte lijdt, kent geen voorzichtigheid, geen wantrouwen. Natuurlijk heeft dat voordelen, de schrijver laat de man diverse keren 'binnenstappen' in een zodanig gevaarlijke situatie waar zelfs hulpverleners niets meer durven doen; hij doet het gewoon.

Zover zo goed. Zolang de schrijver zich houdt aan de gevolgen, aan hoe Jonas er mee door het leven gaat, allemaal prima. Daar horen ook de meisjes bij, dat snap ik. Maar toch: Vanaf het moment dat hij Isabel ontmoet verslapte mijn belangstelling. Zij is ook patiënt, maar lijdt juist aan angststoornissen, krijgt paniekaanvallen. Dat begrijpt Jonas natuurlijk niet.
Het verhaal neemt wendingen die je bijna bizar kunt noemen, het blijft een constante zoektocht naar angst.
Ik heb de grote lijnen meegekregen -diagonaal er door heen - maar dan kan ik daar geen gedegen verslag van maken vind ik.

[Marjo]

Ik heb onlangs weer twee boeken onuitgelezen gelaten. De eerste is van Ed Franck: 'Hoe Seppe toch nog zijn zestiende verjaardag vierde'
Jongerenboek, over een jongen met autistische trekjes. Het wordt erg anekdotisch verteld, steeds weer verhaaltjes, die ongetwijfeld ooit in elkaar zullen vallen,maar ik had er geen zin in zo lang door te lezen.
Het andere boek is van Arnon Grunberg 'huid en haar'. Zeker was er de ironische manier van schrijven waar ik van houd, maar dat geneuzel over al die relaties, het hoert en snoert maar aan, met in het middelpunt die Roland die zeer veel one-liners poneert en me erg deed denken aan Grunberg zelf, zoals ik hem ken (dat is niet veel natuurlijk), het boeit niet. Halverwege was ik, maar toen had ik er schoon genoeg van.

[Dettie]

Ik ben gelukkig in m'n keuze de laatste tijd, heb zelden een boek dat ik niet verder wil lezen, het is eerder dat ik het jammer vind dat het afgelopen is!

Dettie

[Renate]

Als ik aan een boek begin, moet ik het uitlezen.
Maar het beroemde Ulysses is iets waar ik nooit door ben gekomen. Ook John Irving is aan mij niet besteed en ik meen dat 'Het eiland aan het einde van de dag' (klopt deze titel?) van Umberto Eco vond ik niet om door te komen, terwijl er gezegd was dat het een gemakkelijker boek was dan 'De toren van Foucoult', een boek dat ik juist zonder enig probleem gelezen heb.

[Marjo]

Ik leg een boek weg als ik het niets vind, om wat voor reden dan ook. (uitgezonderd recensieboeken, want dan heb ik een verplichting) Ik lees voor mijn plezier, niet om een prestatie te leveren. Die lever jij dus geregeld. En dat vind je dan geen zonde van je tijd?

[Renate]

Ik leg een boek weg als ik het niets vind, om wat voor reden dan ook. (uitgezonderd recensieboeken, want dan heb ik een verplichting) Ik lees voor mijn plezier, niet om een prestatie te leveren. Die lever jij dus geregeld. En dat vind je dan geen zonde van je tijd?

Ik lees ook voor m'n plezier en lezen vind ik ook nooit tijdverspilling. Als ik in een boek begonnen ben, vind ik ergens dat ik het ook uit moet lezen. Als je aan iets begint moet je het afmaken. (Daarom heb ik zoveel onafgemaakte composities op de computer staan )
Als ik een boek echt niet om door te komen vind, zal ik het wel wegleggen, maar dat komt niet zo vaak voor. Ik moet naar ik meen nog steeds 'Erik of het klein insectenboek' uitlezen. Ook 'Woede' kijkt me nog wel eens verwijtend aan vanuit m'n boekenkast. Ik ben er wel in begonnen, maar ik meen dat het me niet echt kon boeien.
Ik ben al een paar jaar bezig in 'Electric Eden'. Het onderwerp is best interessant, maar ik heb het gevoel dat de schrijver wel erg uitwaaiert. Er wordt voor mijn gevoel veel te veel bij gehaald, waardoor anderen weer wegvallen. Over het register wil ik het al helemaal niet hebben.

[berdine]

50 blz. heb ik niet gehaald, zelfs geen 15. "Na een lang rokend zwijgen" van Andreas Sinakowski. Ooit een zeer intrigerende discussie tussen hem en Adriaan van Dis gezien. Ik zat op het puntje van mijn stoel omdat de auteur telkens dreigde weg te lopen. Helaas is het boek dermate cryptisch dat het voor mij niet te volgen is.
Iemand interesse?

[Dettie]

50 blz. heb ik niet gehaald, zelfs geen 15. "Na een lang rokend zwijgen" van Andreas Sinakowsk
Iemand interesse?

Nee, dank u

Dettie

[Marjo]

Jordi Punti: Verloren bagage
Ik zat in de trein en de rest was uit, anders had ik dit boek al eerder dichtgeslagen. Nu ken ik wel het verhaal, maar een verslag maken is niet eerlijk. Ik heb hele stukken overgeslagen. Het gaat over een man die als verhuizer door heel Europa trekt. Hij heeft niet zoals een zeeman in iedere stad een liefje, maar wel op vier plaatsen een gezin, een vrouw en één kind en zij weten niets van de anderen: In de buurt van Parijs, in Oost-Londen, in Frankfurt en in Spanje waar hij zijn thuisbasis heeft.
Op vier plaatsen een zoon, en ze heten: Christophe, Christopher, Christof en Cristófol. Misschien om het de vader makkelijk te maken dat hij zich niet zal vergissen? Als de politie met Cristófol contact opneemt omdat zijn vader al een jaar de huur van zijn woning niet betaald heeft en dus als vermist is opgegeven, ontdekt de jongen het bestaan van de anderen. Met z'n vieren gaan ze op zoek naar hun vader. Niet eens zozeer in levende lijve, maar vooral naar wat voor een man hij was. De jongens zijn nu alle vier rond de vijfentwintig jaar oud. De afwezigheid van een vader in hun leven heeft zijn sporen achtergelaten, maar gaandeweg pratend met de mensen die hun vader gekend heeft, ontdekken ze wat er achter zit.

Het is een Spaanse schrijver en die kunnen altijd zo uitweiden, zoveel dingen er bij halen die er niet toe doen. Verhalen vertellen, dat kunnen ze. Deze Jordi Punti ook. Zijn debuut (deze dus) zou een bestseller zijn.