Beste Rotor,
Met “Vreemd, hoe minder tijd me nog heeft in het leven hoe trager men wordt” bedoelde ik niet veel zaaks hoor : een triviale paradox :
hoe ouder je wordt hoe trager je reacties worden, je assimilatievermogen, alsof je wil temporiseren, de tijd bezweren, net op het moment dat je je schijnbaar zou moeten haasten.
Meer niet.
Je komt op een leeftijd dat je meer dingen wil blíjven en behouden en koesteren dan dingen bereiken en forceren en verlichterlaaien.
In onze dromen worden wijzelf steeds onbelangrijker.
Zoiets bedoelde ik.
“De jeugd droomt (ook) de oude dromen.”
De jeugd droomt van de grote perfecte liefde, van vlekkeloos succes, van grootse daden zonder compromis, van onbeperkte mogelijkheden, van de polyvalente utopie, en bouwt universele luchtkastelen in een stijl die van alle tijden is.
Pas bij het ouder worden gaan de dromen origineler worden, gevariëerder, persoonlijker, en meer ter zake.
De jeugd droomt vooral dromen met alleen maar toekomst voor zich.
Het zijn de eeuwenoude dromen, die bijna onveranderd alle generaties hebben overleefd.
Zoiets bedoelde ik, Rotor.
En niet het tanend historisch besef., waaromtrent ik je bezorgdheid deel.
(Ik vind geschiedenis het belangrijkste vak van de algemene schoolopleiding.)
Van Kleist wil ik nog zijn Amphytrion- versie lezen.
(Wist je dat “Over het marionettentheater” oorspronkelijk als krantenartikel is verschenen ?
Wat een verschil in leescultuur en dagbladteneur !)
Ziezo beste Rotor (Roel),
ik hoop dat ik je goed beantwoord heb.
Over het romantisme bericht ik je straks,
want wat dat betreft moet ik niet alleen mijn woorden maar ook mijn tussenregelspaties wegen.
gg,
Jm
Momenteel herlees ik...
Romantisme 2.
Nu zijn we dus "straks".
Beste Rotor/Roel,
Gelieve eerst en vooral kennis te nemen van dit meest voldongen feit :
nl. dat wat volgt slechts mijn hoogstpersoonlijke overtuiging is.
Romantisme. Het blijft een zeer heikel punt.
Zeker het nevel-aspect ervan.
De grens tussen psychose en een authentieke totaalervaring is dun.
Het verschil tussen het occult-esoterische en gemakkelijk gewrochte wazigheid of vaagheid is even dun.
(Vaagheid om gebrek aan consistentie te verdoezelen : het vóóruit hypothetiseren.)
Romantisme.
Met haar hang naar het onbegrensde, het ontastbare, het totale.
Evenveel soorten duisterheid (of oneindigheid of onbewijsbaarheid).
Het is een hachelijk iets.
En duisternis is het dankbaarste terrein, zowel voor de eerlijkheid als voor de oneerlijkheid.
Duisternis (het onbewijsbare (en onbewezene)) kan je grosso modo op twee manieren benaderen of aanwenden :
op een eerlijke of een oneerlijke :
- als uitdaging, als openheid, om je te geven (als overgave), als vertrouwen, als dreiging, etc.
OF
- als excuse, als voorwendsel, als alibi, als conceptenstort, als verrechtvaardiging, als argument, als dekmantel, drogreden, etc.
Eigenlijk een beetje zoals in een vaste relatie.
Je kan de romantici in die twee groepen indelen, in trouwen en overspeligen.
De duisternis van het occult-esoterische is een valse duisternis : geen onmacht, geen authentiek onvermogen, maar integendeel het is een vrijbrief, met het schallerige van een triomf...
En daar wil ik me als de dood voor hoeden, Rotor.
Het nevelige van de New-age is smog, grootstadsdampigheid, geen waas van de dauw der nieuwe dingen.
Wat een voelbaar verschil in diepgang, eerlijkheid, pijn, en moeite tussen de duisternis van Meister Eckhart of Theresa van Avilla en die van talloze gelegenheidsmystiekers.
Ik tracht een regeltje voor mezelf toe te passen, Rotor :
maak er nooit een circus van,
kies nooit de gemakkelijkste illusie,
benader oneindigheden altijd frontaal,
en met ontzag óf als bondgenoot,
laat hen nooit links liggen,
zij zijn tenslotte de ondergrond
waar al je gevoelens en wereldbeschouwingen op steunen óf in overgaan.
gg
PS
Mulish zegt ergens– geloof ik - dat we het raadsel moeten trachten te vergroten.
Volgens mij is er zoiets als een mysterie-constante :
wat men ook doet, vindt, misslaat, of nalaat : de som van alle mysteries blijft eigenlijk evengroot.
Het onkenbare blijft ons evenveel ontlokken.
Inzicht, wetenschap, liefde, schoonheid (kalonagathon !) is uiteindelijk het aan (met) elkaar verbinden van mysteries. Zo denk ik, Rotor.
Een geschiedenis der duisterheden door de eeuwen heen
zou gewis veel verschillen en soorten blootleggen en veel oerstof weer doen opwaaien.
PS-PS
Ik hoop dat ik niemand beledigd heb.
PS-PS-PS
(Hoe vordert je roman trouwens ?)
Beste Rotor/Roel,
Gelieve eerst en vooral kennis te nemen van dit meest voldongen feit :
nl. dat wat volgt slechts mijn hoogstpersoonlijke overtuiging is.
Romantisme. Het blijft een zeer heikel punt.
Zeker het nevel-aspect ervan.
De grens tussen psychose en een authentieke totaalervaring is dun.
Het verschil tussen het occult-esoterische en gemakkelijk gewrochte wazigheid of vaagheid is even dun.
(Vaagheid om gebrek aan consistentie te verdoezelen : het vóóruit hypothetiseren.)
Romantisme.
Met haar hang naar het onbegrensde, het ontastbare, het totale.
Evenveel soorten duisterheid (of oneindigheid of onbewijsbaarheid).
Het is een hachelijk iets.
En duisternis is het dankbaarste terrein, zowel voor de eerlijkheid als voor de oneerlijkheid.
Duisternis (het onbewijsbare (en onbewezene)) kan je grosso modo op twee manieren benaderen of aanwenden :
op een eerlijke of een oneerlijke :
- als uitdaging, als openheid, om je te geven (als overgave), als vertrouwen, als dreiging, etc.
OF
- als excuse, als voorwendsel, als alibi, als conceptenstort, als verrechtvaardiging, als argument, als dekmantel, drogreden, etc.
Eigenlijk een beetje zoals in een vaste relatie.
Je kan de romantici in die twee groepen indelen, in trouwen en overspeligen.
De duisternis van het occult-esoterische is een valse duisternis : geen onmacht, geen authentiek onvermogen, maar integendeel het is een vrijbrief, met het schallerige van een triomf...
En daar wil ik me als de dood voor hoeden, Rotor.
Het nevelige van de New-age is smog, grootstadsdampigheid, geen waas van de dauw der nieuwe dingen.
Wat een voelbaar verschil in diepgang, eerlijkheid, pijn, en moeite tussen de duisternis van Meister Eckhart of Theresa van Avilla en die van talloze gelegenheidsmystiekers.
Ik tracht een regeltje voor mezelf toe te passen, Rotor :
maak er nooit een circus van,
kies nooit de gemakkelijkste illusie,
benader oneindigheden altijd frontaal,
en met ontzag óf als bondgenoot,
laat hen nooit links liggen,
zij zijn tenslotte de ondergrond
waar al je gevoelens en wereldbeschouwingen op steunen óf in overgaan.
gg
PS
Mulish zegt ergens– geloof ik - dat we het raadsel moeten trachten te vergroten.
Volgens mij is er zoiets als een mysterie-constante :
wat men ook doet, vindt, misslaat, of nalaat : de som van alle mysteries blijft eigenlijk evengroot.
Het onkenbare blijft ons evenveel ontlokken.
Inzicht, wetenschap, liefde, schoonheid (kalonagathon !) is uiteindelijk het aan (met) elkaar verbinden van mysteries. Zo denk ik, Rotor.
Een geschiedenis der duisterheden door de eeuwen heen
zou gewis veel verschillen en soorten blootleggen en veel oerstof weer doen opwaaien.
PS-PS
Ik hoop dat ik niemand beledigd heb.
PS-PS-PS
(Hoe vordert je roman trouwens ?)
Ja, een doolhof is het hier soms zeker, ondanks dat Bernadet, alles netjes heeft ingedeeld, blijft het soms zoeken door de enorme hoeveelheid onderwerpen en bijdragen. Maar dat maakt ook weer spannend!
Misschien helpt het als ik vertel dat nieuws ook echt nieuws is. En diversen alles vertegenwoordigd wat buiten gelezen boeken, poezie, nieuws valt.
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik soms ook wel twijfel wat onder nieuws valt en wat onder diversen.
Dit was even tussendoor, ik vind jullie gedachtenwisseling heel interessant en lees het met grote interesse en maakt me voor de zoveelste keer nieuwsgierig naar de werken die jullie noemen.
Bernadet
die niet zozeer alles trager vindt gaan maar wel het gevoel heeft dat het leven zo kort is om alles nog te doen wat ze wil doen.
Hallo Jom,
Ja, daar heb je gelijk. Het hangt natuurlijk ook wel van de persoon af en de conditie van de persoon, maar, toch vaak zet ouderdom een domper op levensvreugde en wordt men trager. Hoewel in deze tijd de oudere mens vaker vanachter de geraniums uitkomt; op eigen kracht of met hulp van anderen.
Maar ik begrijp nog niet wat je bedoelt met de fascinerende zin "in onze dromen worden wijzelf steeds onbelangrijker. O wacht, je bedoelt niet het dromen tijdens de slaap, maar de dromen over het leven als symbool. Ja, je gaat hoe ouder je wordt de zaken in het leven steeds verder relativeren.
Je gaat echt diep. Oude dromen, dat is mooi. Ja, dat is natuurlijk zo. Die dromen worden van generatie op generatie overgedragen. Kijk maar naar de Amerikanen die maar blijven geloven in de "American Dream" en dat weer op hun kinderen overdragen. Dromen over huisje-boompje-beestje en witte stranden met palmbomen.
Van Van Kleist ga ik zeker nog korte verhalen kopen.
Ja, zo is het duidelijk. Dank Jom.
groeten,
Roel
Ja, daar heb je gelijk. Het hangt natuurlijk ook wel van de persoon af en de conditie van de persoon, maar, toch vaak zet ouderdom een domper op levensvreugde en wordt men trager. Hoewel in deze tijd de oudere mens vaker vanachter de geraniums uitkomt; op eigen kracht of met hulp van anderen.
Maar ik begrijp nog niet wat je bedoelt met de fascinerende zin "in onze dromen worden wijzelf steeds onbelangrijker. O wacht, je bedoelt niet het dromen tijdens de slaap, maar de dromen over het leven als symbool. Ja, je gaat hoe ouder je wordt de zaken in het leven steeds verder relativeren.
Je gaat echt diep. Oude dromen, dat is mooi. Ja, dat is natuurlijk zo. Die dromen worden van generatie op generatie overgedragen. Kijk maar naar de Amerikanen die maar blijven geloven in de "American Dream" en dat weer op hun kinderen overdragen. Dromen over huisje-boompje-beestje en witte stranden met palmbomen.
Van Van Kleist ga ik zeker nog korte verhalen kopen.
Ja, zo is het duidelijk. Dank Jom.
groeten,
Roel
Laatst gewijzigd door Roel op 18 Okt 2005, 08:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Hallo Jom,
Romantiek is zo veelomvattend dat het niet definieerbaar is. Het is geen school, geen stroming, geen reeks opvattingen, ook gedachtegoed, zoals ik het zelf vaker noem, dekt niet de lading, het is eigenlijk een verbond van gevoelens en gedachten. Er valt ook zoveel onder, dat het niet op te sommen valt. Daar zit voor mij de rijkdom.
Vroeger dacht ik: harmonie is het licht, de donkerte hoort daar niet bij. Maar de wereld, ben ik achter gekomen zit complexer in elkaar en de duisternis hoort daar zeker bij. Nu is voor mij harmonie het perfecte verbond tussen licht en duisternis. De romantici hebben pogingen gedaan dit perfecte verbond te scheppen. Soms waren ze hierin behoorlijk op weg zoals Novalis in "Heinrich von Ofterdingen", maar verhinderde ziekte gevolgd door de dood, de harmonie. Het probleem bij de romantici is dat er altijd de twijfel meespeelt, die tegelijk weer een zegen is. Twijfel kan een gevaar voor harmonie zijn, maar tegelijkertijd ook scherpte brengen door zaken niet zomaar voor waar aan te nemen, voordat je ze grondig hebt onderzocht.
Ik ben als romanticus altijd al met twijfel door het leven gegaan en dat is niet altijd gemakkelijk, maar het heelft ook veel valsheid onthult, leugens ontmaskert en mij intellectuele en gevoelsmatige rijkdom geschonken.
Romantiek is voor een uitdaging. Een uitdaging van mijn geest, een uitdaging van mijn hart. Romantiek geeft in dat je je grenzen moet verleggen. Natuurlijk zit daar gevaar aan vast, maar het leven zit ook vol gevaar. Hadden we dat gevaar niet, dat zou het leven een ontzettend saaie, onleefbare toestand worden. Romantiek kan mensen over de rand duwen, dat klopt, kijk maar naar al de zelfmoorden onder de romantici in de geschiedenis, die door hun eigen dood weer eigen romantiek in het leven riepen.
Maar het is ook zaak om als romanticus de balans te vinden. Te geloven in je eigen kunnen. Romantisch te zijn met ruggegraat. Die ruggegraat heb ik gekweekt en koester ik nu.
Jom, je zegt "maak er nooit een circus van", maar dan ben je allang te laat want voor mij is het leven een grote kermis of een circus en juist die theatraliteit ervan is weer boeiend, raadselachtig en daarom weer boeiend. Ik vind ook niet dat we raadsels moeten oplossen, we moeten pogingen wagen om ze op te lossen, maar het is beter om ze raadsels te laten. Dat houdt de trivialiteit buiten de deur. Maar de weg die we volgen om raadsels te ontraadselen is de belangrijkste weg omdat we tijdens die tocht zoveel wijsheid tegenkomen of denken dat het wijsheid is (en dat maakt niet uit zolang we maar blijven denken dat het zo is) dat het ons leven oneindig kan verrijken.
Ik heb op het forum bij het thema van deze maand geschreven, hoe zulke zaken als occultisme en dergelijke me fascineren, maar voor mijzelf ben ik tot de slotsom gekomen dat de wereld en de mensen krankzinning zijn, maar dat deze krankzinnigheid mij zo danig fascineert en inspireert dat ik wil leven. Ik leef het romantische aan de betrekkelijk veilige kant, verleg de grenzen in mijn scheppingen, verhalen en muziek; daar stop ik al mijn creativiteit in, daar komt mijn vreugde in het leven uit voort.
Het klopt niet wat je zegt als je simpelweg romantici gaat op splitsen in twee typen. Die bestaan niet. Je ben een romanticus met alles erop of eraan of niet. In iedere echte romanticus zitten alle tegenstellingen, het ying en yang. Definities over romantiek, slaan dood als ze tegen de onbegrensde complexiteit van dit verschijnsel aanlopen. Dat is denk wat het dichts in de buurt komt, romantiek als een verschijnsel, een verschijnsel wat in alle dimensies bestaat, altijd en tegelijk.
En maak je geen zorgen, je hebt me absoluut niet beledigd. Ik wordt gefascineerd door de intellectuele uitdaging die je me in woorden iedere keer aanbiedt.
Dan nog over new age en andere dwaalleren. Maak niet de fout om de ware romantiek hieronder te scharen. New age en vele andere vage theorieen of gedachtegoeden zijn allemaal verwateringen van het complexe en rijke gedachtegoed van de romantiek. Ik probeer in mijn roman, die nog altijd groeit en waar ik al grensverleggende passages (in toestand) de revue heb laten passeren, de romantiek weer op het niveau te brengen van toen, om een antwoord te zijn op de schrikbarende uitholling die onze maatschappij als maar doorgaand ondergaat.
Ik hoor weer van je (excuus dat het zolang duurde, drukte en ook nog korte ziekte kwam er tussen).
groeten,
Roel
Romantiek is zo veelomvattend dat het niet definieerbaar is. Het is geen school, geen stroming, geen reeks opvattingen, ook gedachtegoed, zoals ik het zelf vaker noem, dekt niet de lading, het is eigenlijk een verbond van gevoelens en gedachten. Er valt ook zoveel onder, dat het niet op te sommen valt. Daar zit voor mij de rijkdom.
Vroeger dacht ik: harmonie is het licht, de donkerte hoort daar niet bij. Maar de wereld, ben ik achter gekomen zit complexer in elkaar en de duisternis hoort daar zeker bij. Nu is voor mij harmonie het perfecte verbond tussen licht en duisternis. De romantici hebben pogingen gedaan dit perfecte verbond te scheppen. Soms waren ze hierin behoorlijk op weg zoals Novalis in "Heinrich von Ofterdingen", maar verhinderde ziekte gevolgd door de dood, de harmonie. Het probleem bij de romantici is dat er altijd de twijfel meespeelt, die tegelijk weer een zegen is. Twijfel kan een gevaar voor harmonie zijn, maar tegelijkertijd ook scherpte brengen door zaken niet zomaar voor waar aan te nemen, voordat je ze grondig hebt onderzocht.
Ik ben als romanticus altijd al met twijfel door het leven gegaan en dat is niet altijd gemakkelijk, maar het heelft ook veel valsheid onthult, leugens ontmaskert en mij intellectuele en gevoelsmatige rijkdom geschonken.
Romantiek is voor een uitdaging. Een uitdaging van mijn geest, een uitdaging van mijn hart. Romantiek geeft in dat je je grenzen moet verleggen. Natuurlijk zit daar gevaar aan vast, maar het leven zit ook vol gevaar. Hadden we dat gevaar niet, dat zou het leven een ontzettend saaie, onleefbare toestand worden. Romantiek kan mensen over de rand duwen, dat klopt, kijk maar naar al de zelfmoorden onder de romantici in de geschiedenis, die door hun eigen dood weer eigen romantiek in het leven riepen.
Maar het is ook zaak om als romanticus de balans te vinden. Te geloven in je eigen kunnen. Romantisch te zijn met ruggegraat. Die ruggegraat heb ik gekweekt en koester ik nu.
Jom, je zegt "maak er nooit een circus van", maar dan ben je allang te laat want voor mij is het leven een grote kermis of een circus en juist die theatraliteit ervan is weer boeiend, raadselachtig en daarom weer boeiend. Ik vind ook niet dat we raadsels moeten oplossen, we moeten pogingen wagen om ze op te lossen, maar het is beter om ze raadsels te laten. Dat houdt de trivialiteit buiten de deur. Maar de weg die we volgen om raadsels te ontraadselen is de belangrijkste weg omdat we tijdens die tocht zoveel wijsheid tegenkomen of denken dat het wijsheid is (en dat maakt niet uit zolang we maar blijven denken dat het zo is) dat het ons leven oneindig kan verrijken.
Ik heb op het forum bij het thema van deze maand geschreven, hoe zulke zaken als occultisme en dergelijke me fascineren, maar voor mijzelf ben ik tot de slotsom gekomen dat de wereld en de mensen krankzinning zijn, maar dat deze krankzinnigheid mij zo danig fascineert en inspireert dat ik wil leven. Ik leef het romantische aan de betrekkelijk veilige kant, verleg de grenzen in mijn scheppingen, verhalen en muziek; daar stop ik al mijn creativiteit in, daar komt mijn vreugde in het leven uit voort.
Het klopt niet wat je zegt als je simpelweg romantici gaat op splitsen in twee typen. Die bestaan niet. Je ben een romanticus met alles erop of eraan of niet. In iedere echte romanticus zitten alle tegenstellingen, het ying en yang. Definities over romantiek, slaan dood als ze tegen de onbegrensde complexiteit van dit verschijnsel aanlopen. Dat is denk wat het dichts in de buurt komt, romantiek als een verschijnsel, een verschijnsel wat in alle dimensies bestaat, altijd en tegelijk.
En maak je geen zorgen, je hebt me absoluut niet beledigd. Ik wordt gefascineerd door de intellectuele uitdaging die je me in woorden iedere keer aanbiedt.
Dan nog over new age en andere dwaalleren. Maak niet de fout om de ware romantiek hieronder te scharen. New age en vele andere vage theorieen of gedachtegoeden zijn allemaal verwateringen van het complexe en rijke gedachtegoed van de romantiek. Ik probeer in mijn roman, die nog altijd groeit en waar ik al grensverleggende passages (in toestand) de revue heb laten passeren, de romantiek weer op het niveau te brengen van toen, om een antwoord te zijn op de schrikbarende uitholling die onze maatschappij als maar doorgaand ondergaat.
Ik hoor weer van je (excuus dat het zolang duurde, drukte en ook nog korte ziekte kwam er tussen).
groeten,
Roel
Beste Roel,
Je visie is genuanceerder dan de mijne.
En accurater.
Ik zoek overal naar wetmatigheden - patronen of een rode draad,
en in mijn ijver veralgemeen ik al eens te ver of te wijd om me heen.
En dan breek ik al eens potten en ideëler recipiënten zoals concepten.
Ik laat me nogal eens meeslepen, meer door de intensiteit van mijn gedachten dan door hun zin of wijsrichting.
Maar gedachten hebben ook gevoelens, snap je ?
Net zoals gevoelens ook altijd iets beweren.
Een romantische roman in een literair tijdperk waar brutaliteit bon ton is...
Ik wens je goede moed, een goede helm, en stevige scheenbeenbeschermers toe.
g
PS
Mijn vrouw heeft binnenpretjes als ik het romantisme bekritiseer.
Ik denk omdat mijn witte helmpluim dan danig zwaait in de wind.
Je visie is genuanceerder dan de mijne.
En accurater.
Ik zoek overal naar wetmatigheden - patronen of een rode draad,
en in mijn ijver veralgemeen ik al eens te ver of te wijd om me heen.
En dan breek ik al eens potten en ideëler recipiënten zoals concepten.
Ik laat me nogal eens meeslepen, meer door de intensiteit van mijn gedachten dan door hun zin of wijsrichting.
Maar gedachten hebben ook gevoelens, snap je ?
Net zoals gevoelens ook altijd iets beweren.
Een romantische roman in een literair tijdperk waar brutaliteit bon ton is...
Ik wens je goede moed, een goede helm, en stevige scheenbeenbeschermers toe.
g
PS
Mijn vrouw heeft binnenpretjes als ik het romantisme bekritiseer.
Ik denk omdat mijn witte helmpluim dan danig zwaait in de wind.
Hallo Roel en Jom
Ik volg deze discussie met interesse (al is het niet echt míjn onderwerp).
In de uitleg van beiden zijn er telkens weer een aantal zinnen of ideeën die me "frapperen". Heerlijk dat jullie zo vrijuit praten.
Hopelijk doen jullie zo verder.
Alle succes toegewenst, Roel, met je boek.
Groetjes. Tiba.
Ik volg deze discussie met interesse (al is het niet echt míjn onderwerp).
In de uitleg van beiden zijn er telkens weer een aantal zinnen of ideeën die me "frapperen". Heerlijk dat jullie zo vrijuit praten.
Hopelijk doen jullie zo verder.
Alle succes toegewenst, Roel, met je boek.
Groetjes. Tiba.
Beste Jom,
Ik doe mijn best om accuraat te zijn, maar er zijn zoveel waar gebieden waar je over wil lezen en dan moet je het nog bestuderen en je eigen mening erover vormen!
Romantiek is duidelijk een gevoel en vanuit dat gevoel vertrek ik en vorm met mijn geest weer visies.
Natuurlijk, het is niet zo dat wetmatigheden door mij niet gevolgd worden, maar ik neem ze niet als vanzelfsprekend aan, test ze en ben altijd op zoek naar nieuwe meningen die de wetmatigheden aanvallen en grenzen verleggen. Een goed voorbeeld zijn de astronomie en de theoretische fysica. Wat daar gebeurt probeer ik op de voet te volgen. Dat fascineert en speciaal omdat de makro- en microcosmos elkaars spiegelbeelden lijken.
Als je voor jezelf een visie op de wereld wilt krijgen, zul je moeten veralgemeniseren. Met alleen het bijzondere kom je er niet.
Dat is dan een romantisch trekje, waar je tegen probeert te vechten. Dus er gaat een romanticus in je schuil, die je eigenlijk wilt uitbannen. Ik denk dat dit moelijk zal gaan, want het is nou eenmaal de aard van het beestje. Ik heb ook moeten vechten, want teveel ongeleide romantische gevoelens en gedachten zijn ook niet goed. Waar ik onder geleden heb, is dat ik vroeger aan van alles begon, maar het niet afmaakte. Dat kwam door de onrust die me maar steeds verder duwde. Nu ben ik gelukkig daar vanaf en voltooi ik wel dingen. Echter als ik ergens aan bezig ben en gedurende het schrijven merk ik dat ik nergens uit kom, dan zal ik ook er ook mee stoppen en het niet zinloos voortzetten.
Gedachten hebben ook gevoel. Ja, als het om de uitdrukkingkracht van gedachten gaat, mag je spreken van gevoel ja.
Jom, de roman waar ik aanschrijf is geen zoetgevooisd verhaal, verre van, het is een verhaal over onrust, onwetendheid, valkuilen, kortom gevaar! Dit verhaal is net een net wat zich steeds dichter om de lezer heen legt, tot het koord wordt aangetrokken en ontsnapping onmogelijk is! Ik vertrek uit het gevoel, maar daarmee probeer ik een bouwwerk van woorden op te bouwen.
In de biografie van Kees Snoeck over E. du Perron waar ik momenteel over de helft ben, citeert hij Du Perron als die het heeft over zijn visie op literatuur: hij wil introspectief zijn, is niet uit op sfeertekening.
Ik wil beide, een taalkundig bouwwerk omgeven door een wonderlijke, maar ook een verradelijke atmosfeer.
Ik mag me trouwens vanaf nu een literair schrijver noemen! Een paar dagen geleden is Vestdijkkroniek nr 106 verschenen met daarin mijn 11 pagina's groot artikel over mijn leeservaringen met Vestdijk en daarin speciaal een analyse van de complete 8-delige Anton Wachter-cyclus.
Dit nummer is ook heel bijzonder, omdat hier al vooruit geblikt wordt in de vorm van een interview met de biograaf, op de biografie van Wim Hazeu. 10 november wordt deze gepresenteerd in Groningen (waar ik niet bij ben, tever weg) en 12 november opnieuw voor de Vestdijkliefhebbers en andere geïnteresseerden te koop zal zijn. Hazeu zal de 12de in de Openbare bib van Amsterdam ook een lezing over de tot standkoming van de biografie geven en een Vestdijk zaal openen.
Daar ben ik natuurlijk wel bij!
Mocht je interesse hebben in een exemplaar van Kroniek 106, laat me dat dan even weten, dat geef ik je het email-adres waar je het kunt bestellen aan je door.
Ik doe mijn best om accuraat te zijn, maar er zijn zoveel waar gebieden waar je over wil lezen en dan moet je het nog bestuderen en je eigen mening erover vormen!
Romantiek is duidelijk een gevoel en vanuit dat gevoel vertrek ik en vorm met mijn geest weer visies.
Natuurlijk, het is niet zo dat wetmatigheden door mij niet gevolgd worden, maar ik neem ze niet als vanzelfsprekend aan, test ze en ben altijd op zoek naar nieuwe meningen die de wetmatigheden aanvallen en grenzen verleggen. Een goed voorbeeld zijn de astronomie en de theoretische fysica. Wat daar gebeurt probeer ik op de voet te volgen. Dat fascineert en speciaal omdat de makro- en microcosmos elkaars spiegelbeelden lijken.
Als je voor jezelf een visie op de wereld wilt krijgen, zul je moeten veralgemeniseren. Met alleen het bijzondere kom je er niet.
Dat is dan een romantisch trekje, waar je tegen probeert te vechten. Dus er gaat een romanticus in je schuil, die je eigenlijk wilt uitbannen. Ik denk dat dit moelijk zal gaan, want het is nou eenmaal de aard van het beestje. Ik heb ook moeten vechten, want teveel ongeleide romantische gevoelens en gedachten zijn ook niet goed. Waar ik onder geleden heb, is dat ik vroeger aan van alles begon, maar het niet afmaakte. Dat kwam door de onrust die me maar steeds verder duwde. Nu ben ik gelukkig daar vanaf en voltooi ik wel dingen. Echter als ik ergens aan bezig ben en gedurende het schrijven merk ik dat ik nergens uit kom, dan zal ik ook er ook mee stoppen en het niet zinloos voortzetten.
Gedachten hebben ook gevoel. Ja, als het om de uitdrukkingkracht van gedachten gaat, mag je spreken van gevoel ja.
Jom, de roman waar ik aanschrijf is geen zoetgevooisd verhaal, verre van, het is een verhaal over onrust, onwetendheid, valkuilen, kortom gevaar! Dit verhaal is net een net wat zich steeds dichter om de lezer heen legt, tot het koord wordt aangetrokken en ontsnapping onmogelijk is! Ik vertrek uit het gevoel, maar daarmee probeer ik een bouwwerk van woorden op te bouwen.
In de biografie van Kees Snoeck over E. du Perron waar ik momenteel over de helft ben, citeert hij Du Perron als die het heeft over zijn visie op literatuur: hij wil introspectief zijn, is niet uit op sfeertekening.
Ik wil beide, een taalkundig bouwwerk omgeven door een wonderlijke, maar ook een verradelijke atmosfeer.
Ik mag me trouwens vanaf nu een literair schrijver noemen! Een paar dagen geleden is Vestdijkkroniek nr 106 verschenen met daarin mijn 11 pagina's groot artikel over mijn leeservaringen met Vestdijk en daarin speciaal een analyse van de complete 8-delige Anton Wachter-cyclus.
Dit nummer is ook heel bijzonder, omdat hier al vooruit geblikt wordt in de vorm van een interview met de biograaf, op de biografie van Wim Hazeu. 10 november wordt deze gepresenteerd in Groningen (waar ik niet bij ben, tever weg) en 12 november opnieuw voor de Vestdijkliefhebbers en andere geïnteresseerden te koop zal zijn. Hazeu zal de 12de in de Openbare bib van Amsterdam ook een lezing over de tot standkoming van de biografie geven en een Vestdijk zaal openen.
Daar ben ik natuurlijk wel bij!
Mocht je interesse hebben in een exemplaar van Kroniek 106, laat me dat dan even weten, dat geef ik je het email-adres waar je het kunt bestellen aan je door.
Hallo Bernadet en Tiba,
Fijn om te horen dat jullie op het puntje van de stoel onze discussie en uiteenzettingen volgen.
Als je op literairnederland bij het forum over Jan kjaerstad kijkt, kun je ook een interessante discussie e.d van Jonas en mij volgen. Naast Kjaerstad gaat het nu ook uitgebreid over de films van Wim Wenders!
groeten,
Roel
Fijn om te horen dat jullie op het puntje van de stoel onze discussie en uiteenzettingen volgen.
Als je op literairnederland bij het forum over Jan kjaerstad kijkt, kun je ook een interessante discussie e.d van Jonas en mij volgen. Naast Kjaerstad gaat het nu ook uitgebreid over de films van Wim Wenders!
groeten,
Roel
jammer hoor, mis ik rotors literaire debuut!
Inderdaad jammer! En wat raar dat men niet reageert bij de Vestdijkkroniek. Was er ook benieuwd naar.
Siddharta is inderdaad een prachtig boek. Is wel heel lang geleden dat ik het las, heel veel vergeten dus. Ben nog aan het begin, maar de herkenning is er...
Groetjes. Tiba.
Bernadet,
Ik mail vanavond er nog over naar de secretaris, want dat kan echt niet!
groeten,
Roel
Ik mail vanavond er nog over naar de secretaris, want dat kan echt niet!
groeten,
Roel
Bernadet schreef:Ja dat is erg mooi he Tiba.
Ik heb trouwens nooit de kroniek ontvangen. Ik heb het 4 x!! gevraagd en steeds kreeg ik bericht dat het doorgegeven was maar uiteindelijk nooit wat gehad.
jammer hoor, mis ik rotors literaire debuut!
Bernadet
Hallo Tiba,
Ik vind het uiterst merkwaardig, want van andere mensen hoorde ik dat ze het binnen een week na aanvraag in de bus hadden!
Ik vind het uiterst merkwaardig, want van andere mensen hoorde ik dat ze het binnen een week na aanvraag in de bus hadden!
tiba schreef:jammer hoor, mis ik rotors literaire debuut!
Inderdaad jammer! En wat raar dat men niet reageert bij de Vestdijkkroniek. Was er ook benieuwd naar.
Siddharta is inderdaad een prachtig boek. Is wel heel lang geleden dat ik het las, heel veel vergeten dus. Ben nog aan het begin, maar de herkenning is er...
Groetjes. Tiba.
Dat moet toch zeker!
Ik heb inderdaad gisteravond nog naar de secretaris Ria Albers gemaild.
Ze zou het meteen doorgeven aan Kees Meekel de penningmeester die zorgdraagt voor de verzending. Die mail aan Kees heb ik via een cc ook gezien. Ik hoop dat je het snel in de bus hebt.
Ik heb inderdaad gisteravond nog naar de secretaris Ria Albers gemaild.
Ze zou het meteen doorgeven aan Kees Meekel de penningmeester die zorgdraagt voor de verzending. Die mail aan Kees heb ik via een cc ook gezien. Ik hoop dat je het snel in de bus hebt.
Bernadet schreef:Hoi Rotor,
Hopelijk lukt het nu wel en zal ik eindelijk je Vestdijkkroniek eens kunnen lezen.
Bernadet
-
elviratoverspin
- Berichten: 386
- Lid geworden op: 21 Mei 2005, 22:33
- Locatie: leuven
"sneeuw" van gerda van erkel. ik las het voor het eerst toen ik zeventien was, op reis in de provence en het heeft een enorme indruk op me gemaakt, zowel qua inhoud als qua stijl. zeer ikgericht, een dagboek, meer een soort memoires en losse herinneringen van een vrouw die na de dood van haar kindje (een miskraam geloof ik) zelfmoord pleegt twaalf jaar later. haar man leest het dagboek na haar dood, op zoek naar antwoorden, en reageert. heel persoonlijk allemaal, gedachtestijl, losse flarden. ik vermoed dat het me zo aantrok omdat ik zelf een fervent dagboekschrijfster ben, en omdat ik de stijl bewonderde. er staan mooie dingen in, maar nu komt het me een beetje gekunsteld over en ik weet niet of ik het nog helemaal uit ga lezen...
"leven is veel meer dan eten en vechten om de macht" (J.L. Seagull)
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 107 gasten