Kasra Parsi - Pen en Nieuwe Inkt
Ik vond het verhaal van de opa en de kleinzoon en zijn vriend te zoetsappig. Zulke alleen maar lieve en positieve mensen, dat werkt bij mij averechts. Zoals ik van te veel rustgevende new-age muziek behoorlijk geagiteerd raak. Onecht, niet reëel. Het mogen voor mij echte mensen blijven, die ook eens uit hun slof schieten of een slecht humeur hebben.
Grada schreef:Ik lees liever Kader Abdollah, Abdelkader Benali, Khalid Boedhoe, Hafid Bouazza, Batoul Khedairi, Anita Amirezvanni, enzovoort.
berdine schreef:Voor een eerste boek in een voor hem vreemde taal vond ik het heel verdienstelijk. Ik vind het niet terecht om hem meteen te vergelijken met Kader Abdolah en consorten.
Ik denk dat berdine dit bedoelde. Je kan een debutant niet vergelijken met een doorgewinterde schrijver. Zelf zeg ik dat het lijkt op Kader Abdollah. Daarmee bedoel ik de vermenging van Oost en West die Abdollah ook vaak in zijn verhalen toepast. Net zoals Abdollah geeft hij een beeld van de onzekerheid, de angst, de frustratie en het verdriet je familie achter te moeten laten en hoe je moet wennen aan een vreemd land.
Ik denk zeker dat deze schrijver een goed taalgevoel heeft. Ik heb ook waardering dat hij in het Nederlands schrijft en vorderingen maakt. Alleen is hij te vroeg met een boek gekomen.
Ik denk dan, hoeveel Nederlanders kunnen goed Nederlands schrijven. Zelfs mensen die studeren blijken slecht Nederlands te schrijven. Ik ben qua (ver)taalgebruik ergere boeken tegengekomen. Mijn petje af voor iemand die het lef heeft het aan te durven in een vreemde taal een boek te schrijven en dan nog op deze manier dingen en vooral zijn gevoel weet te verwoorden, zoals bijv. het telefoongesprek met zijn vader.
Parsi heeft in zijn geboorteland kunst en literatuur gestudeerd. Dus met dat taalgevoel zal het inderdaad wel goed zitten.
Ik kan stralend gelukkig worden van een mooie zin. Zelfs als de inhoud me tegenstaat. Terwijl een lelijke zin over het prachtigste onderwerp me ronduit misselijk kan maken. Zo'n soort lezer ben ik.
Momo van Bouazza zou voor mij dus wel een aanrader zijn.
Dank dat je hem noemt.
Ik kan ook stralend gelukkig worden van een mooie zin, schrijf die zin zelfs vaak op (om hem vervolgens weer kwijt te raken
) Een lelijke zin kan me ook irriteren maar (daar zijn we weer) ik heb meer moeite met een slecht lopend of niet kloppend verhaal dan met een lelijke zin.
Ik ben nu wel benieuwd geworden naar wat jij mooie zinnen vindt, kan je eens voorbeelden geven?
Begrijp ik nu goed dat jij liever een boek leest dat mooie zinnen bevat, ook al is het verhaal zelf niet denderend, dan een boek waarbij het verhaal je grijpt maar waar wel enkele lelijke zinnen in voor komen? Oftewel lees je elke zin op zich heel bewust?
Hij schrijft te veel op inhoud. Hij legt te erg uit, bijvoorbeeld over zijn geloof.
- Hij dikt gevoelens aan, zodat de zoetigheid het er zo nu en dan vanaf druipt. Dat kan een cultuurverschil zijn. Maar hij maakt het erg bont.
- Hij bekijkt dingen eenzijdig.
Zoals de eenzaamheid van het bevriende echtpaar en andere ouders die niet bezocht worden door hun kinderen met Oud & Nieuw. Dat is sentiment. Hij vraagt zich namelijk niet af hoe dat dan in elkaar steekt.
In de westerse cultuur is nu eenmaal meer nadruk op de individuele ontwikkeling van mensen dan op de hechtheid van gezinnen. En dat is niet zo maar zo gegroeid.
Ofwel:
- Ik mis de nieuwsgierigheid, de drift om dingen te begrijpen over het land waar hij terecht gekomen is. Waaróm dingen zo anders zijn dan in zijn eigen cultuur.
Je vroeg om uitleg waarom mensen wel enthousiast waren en dat zal inderdaad zitten in het verschil hoe wij lezen, jij bent meer op taal gericht, ik meer op het verhaal gericht. Daarbij komt dat niet elke lezer op de hoogte is van het in Parsi's land heersende geloof. Ik vind die uitleg (die mij niet extreem opviel) dan juist wel goed. Ik denk ook dat parsi die onwetendheid vaak tegenkomt en misschien daardoor uitlegt.
Ik denk ook dat wij met een andere invalshoek hebben gelezen.
Zoals het boek op mij overkwam is dat Parsi wilde vertellen over zijn land, begrip wilde kweken.
Jij zegt hij is niet nieuwsgierig genoeg naar de gewoontes van zijn nieuwe land. Ik weet niet met welke invalshoek Parsi zijn verhalen heeft geschreven. Op mij kwam het over als laten zien hoe anders dingen in zijn land gingen en waren.
Het ouderjaarsavondverhaal sloeg er bij mij wel flink in. Het zette mij behoorlijk aan het denken waarom het zo is dat ouders niet daarbij betrokken worden, waarom zij alleen zitten. Zijn we inderdaad zo egoïstisch of ik-gericht.
Ik kon me de verbijstering goed voorstellen van Parsi, als je dat zo heel anders gewend bent. Hij gaf met zijn verhaal de gewoontes van zijn land aan. Hij vond zich in de vriendin van de zoon, die ook gewend was de ouders erbij te betrekken. Hij was min of meer opgelucht omdat hij het erg vond voor de ouders. Voor hem was het zo ondenkbaar en onvoorstelbaar dat hij er echt van slag van was.
En ik ben ook wel verbaasd dat er zoveel enthousiasme is. Hoe zit dat dan? Houden jullie niet van je eigen taal?
Jazeker houd ik van mijn eigen taal, in al zijn facetten, dialecten, uitdrukkingen enz. Kan ook erg genieten als ik weer een voor mij nieuw woord of uitdrukking ontdek. Ik zal ook niet gauw de woorden pimpen of kids e.d. gebruiken, juist daardoor. Maar zoals hierboven al staat, en waar we het inderdaad al vaker over gehad hebben, ben ik meer op het verhaal gericht. Van dit boek kan ik me bijna alle verhalen nog herinneren, wat bij mij zelden voorkomt bij een verhalenbundel.
Poepoe heel verhaal geworden
Groetjes
Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op 26 Jun 2008, 19:08, 1 keer totaal gewijzigd.
Marjo! Ik geniet van je reactie, heerlijk.
Veel van de immigrantenschrijvers uit de Arabische en Perzische landen hebben inderdaad vergelijkbare thematiek. Dat is ook wel logisch. Het zijn vaak aangrijpende en mooie verhalen. Ik vind het altijd een mooie en soms een grote uitdaging om ze te begrijpen.
Natuurlijk moet je geen appels met peren vergelijken.
Dat heb ik dus ook niet willen doen. Nogmaals: Ik heb de debutant Parsi willen vergelijken met Kader Abdollah als debutant, niet als de latere 'doorgewinterde schrijver'. Parsi's 'Pen en Nieuwe inkt' met Abdollah's 'De Adelaars'. En dan vind ik dat veel beter voor een debuut.
Natuurlijk wil ik het niet vergelijken met het latere werk. Dat zou nergens op slaan.
Net als de meeste andere buitenlandse schrijvers zoals Lulu Wang (Chinees) en Maria Genova (Bulgaars), heeft Abdollah aan zijn Nederlands geschaafd tot het goed genoeg was om een boek te publiceren. Uit respect voor Nederland en onze taal, zoals Kader Abdollah dat zegt, meermaals, in interviews.
Dat respect, daar gaat het me nu niet om. Mooi hoor, nobel en zo.
Maar het zegt me niet al te veel eerlijkgezegd.
Maar eerst de taal beter machtig zijn, dat had ik van Kasra Parsi ook verstandiger gevonden. Van elke schrijver, immigrant of geboortig Nederlander of hoe dan ook.
Die andere schrijvers die genoemd zijn, heb ik gewoon genoemd omdat ik die graag lees. Mijn gebruikelijke enthousiasme en spontaniteit kortom.
Ik snap wel dat dat verkeerd overgekomen is. Mijn excuses.
Lezen doe ik in de eerste plaats voor het genot van de taal. Niet om de inhoud, maar goed, dat heb ik mezelf nu echt wel vaak genoeg horen zeggen...
Het allerliefst lees ik natuurlijk een boek dat zowel een boeiende inhoud heeft als een prachtige stijl. Maar als het gaat om óf/óf... dan...
Ja, dan lees ik liever een dun verhaaltje in een prachtige stijl, dan een boeiend verhaal in een stijl die niet te pruimen is.
En dat gaat natuurlijk niet alleen om 'een paar zinnen'. Dat kan iedere schrijver wel eens overkomen.
Bij Parsi heb ik dan ook meerdere argumenten gegeven, die allemaal samen ervoor zorgden dat zijn boek mij niet heeft weten te overtuigen.
Ik weet niet of ik alle zinnen heel bewust lees. Volgens mij niet. Het is een soort reflex of chemische reactie. Ik heb er zelf niet veel over te zeggen eigenlijk! Het leidt een eigen leven!
Nederlanders die slecht Nederlands schrijven en boeken die slecht vertaald zijn... ja, dat komt ook inderdaad best vaak voor. Te vaak naar mijn smaak. Die lees ik dus net zo goed niet graag.
Tot slot: Het lijkt erop dat we qua lezen verschillende talen spreken, Dettie. Jij Farsi en ik oud-Syrisch ofzo! Het lijkt misschien op elkaar, maar het is totaal verschillend. Dat praat erg lastig. En met handen en voeten komen we ook niet erg ver op een forum.
Ik haal Manja's onderschrift maar weer eens aan: "Ieder het zijne." En dat is maar goed ook.
Hahaha! Berdine, dat heb ik dus precies zo!
Have a beautiful day, y'all!
groetjes,
Grada
PS Er zijn maar weinig zinnen van Louis Couperus, waar je me niet midden in de nacht voor mag wakker maken om ze aan me voor te lezen! Of van Salman Rusdie. Of een dichtregel van J.H. Leopold, of van Tjitske Jansen. Of van Ian McEwan, van wie ik net weer drie romans verslonden heb - achter elkaar door! Black dogs, Amsterdam en Saturday. Prachtig. Inhoud (vaak niet echt plezierig trouwens
), maar wel levensecht), stijl, alles pico bello en heerlijk om te 'mogen' lezen. 'Do you think it's a whoozle?'
O lala mais non Marjo
Zit ook even te grinniken om je reactie.
haha was het maar waar dat ik Farsi kon spreken!
Kan jij titels geven van boeken van Batoul Khedairi, Anita Amirezvanni? Ik ken deze schrijvers niet, ben nu wel nieuwsgierig geworden en wil daar ook wel eens wat van lezen.
Ja wat jij hebt met Couperus heb ik met Sandór Márai, in zijn boeken krijg je elke keer zulke diepe en prachtige zinnen voorgeschoteld. Het is alsof je steeds een zeer exclusieve bonbon krijgt waar je heel langzaam van moet genieten, niet naar binnen schrokken.
Dettie
Zit ook even te grinniken om je reactie.
Het lijkt erop dat we qua lezen verschillende talen spreken, Dettie. Jij Farsi en ik oud-Syrisch ofzo.
haha was het maar waar dat ik Farsi kon spreken!
Kan jij titels geven van boeken van Batoul Khedairi, Anita Amirezvanni? Ik ken deze schrijvers niet, ben nu wel nieuwsgierig geworden en wil daar ook wel eens wat van lezen.
Ja wat jij hebt met Couperus heb ik met Sandór Márai, in zijn boeken krijg je elke keer zulke diepe en prachtige zinnen voorgeschoteld. Het is alsof je steeds een zeer exclusieve bonbon krijgt waar je heel langzaam van moet genieten, niet naar binnen schrokken.
Dettie
Troost je, Dettie, ik spreek ook geen Oud-Syrisch.
Van Anita Amirezvanni heb ik gelezen: Dochter van Isfahan.
Van Batoul Khedairi, De Hemel leek nabij.
Het zijn verhalen die vanuit opgroeiende meisjes en vrouwen geschreven zijn en dat bevalt me er sowieso al aan.
Momenteel lees ik Prins Ehtedjab en andere Iraanse verhalen van de Iraanse schrijver, Hushang Golshiri (1938-2000).
Dat vind ik dus erg mooi.
Ik heb nog nooit een boek van Sandór Márai gelezen eerlijkgezegd. En van Pierre Bergounioux ook niet, sterker nog: nog nooit van die schrijver gehoord.
Edwin Mortier is natuurlijk ook mooi.
Dat is een waar woord! En dat is nu juist zo leuk.
groetjes,
Grada
Van Anita Amirezvanni heb ik gelezen: Dochter van Isfahan.
Van Batoul Khedairi, De Hemel leek nabij.
Het zijn verhalen die vanuit opgroeiende meisjes en vrouwen geschreven zijn en dat bevalt me er sowieso al aan.
Momenteel lees ik Prins Ehtedjab en andere Iraanse verhalen van de Iraanse schrijver, Hushang Golshiri (1938-2000).
Dat vind ik dus erg mooi.
Ik heb nog nooit een boek van Sandór Márai gelezen eerlijkgezegd. En van Pierre Bergounioux ook niet, sterker nog: nog nooit van die schrijver gehoord.
Edwin Mortier is natuurlijk ook mooi.
Hier alleen al kun je onze verschillende smaak aflezen.
Dat is een waar woord! En dat is nu juist zo leuk.
groetjes,
Grada
'Do you think it's a whoozle?'
Terug naar “Door leden gelezen boeken en samenleesboeken”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten