Jan de Zanger - Hadden we er maar iets van gezegd

[Marjo]

Een oudje! Het wordt geen officieel verslag, maar al lezende wordt wel duidelijk dat de kracht van dit verhaal niets ingeboet heeft! Ik had het al eerder gelezen.

Pieter Vink, vooraan in de veertig, komt na 25 jaar terug op zijn oude middelbare school voor een grote reünie.
Pieter realiseert zich dat hij maar heel weinig herinneringen aan zijn schooltijd heeft, hij kan zich maar enkele klasgenoten direct voor de geest halen. Hij ontmoet als eerste Joyce, de vrouw op wie hij vroeger verliefd was, zij praat hem bij. De rest van de klas blijkt elkaar nog goed te kennen en elke vijf jaar bij elkaar te komen, hij heeft die uitnodigingen nooit ontvangen, en elke keer hebben ze zich afgevraagd waar hij toch terechtgekomen zou zijn. In de loop van de dag, als hij de gezichten, gebaren, houdingen, stemmen weer ziet, keren zijn herinneringen terug. En die hebben te maken met de nachtmerries die hem al die tijd al achtervolgen.
Want naast Pieter miste er steeds nog iemand uit de klas: Sietse Boonstra. Een zeer slimme jongen, die al twee klassen overgeslagen had toen hij bij hen in de klas kwam. Twee jaar jonger dus, maar ook nog eens klein en weinig assertief. De klas heeft hem jarenlang het leven zuur gemaakt.

Pieter probeert nu eindelijk in het reine te komen met wat hij jarenlang verdrongen heeft: waarom heeft hij nooit iets gezegd? Hoeveel schuld heeft hij zelf aan de fatale afloop van dit verhaal?