Alessandro Baricco - De Jonge Bruid

[berdine]

Korte inhoud: Begin vorige eeuw, het Italiaanse platteland. In hun villa begint een familie – de Vader, de Moeder, de Dochter, de Oom – elke nieuwe dag met een overvloedig ontbijt dat tot ver in de middag duurt, om samen de opluchting te vieren over het feit dat ze het weer een nacht gered hebben: al generaties lang vinden alle sterfgevallen in de familie plaats tijdens de nachtelijke uren, en levend de ochtend bereiken is een zegen die een feestje verdient.
Op een dag wordt hun ontbijtritueel onderbroken door de plotselinge verschijning van de Jonge Bruid. Ze is gekomen om met de Zoon te trouwen, maar die is in Engeland om de zaken te behartigen van het bloeiende textielbedrijf van de familie. Samen wachten ze op zijn terugkeer, en terwijl maanden voorbijgaan zonder enig teken van de Zoon, wordt de rusteloze Jonge Bruid steeds dieper in de mysterieuze geschiedenis en gewoonten van de Familie gezogen. Alles lijkt bijeen te komen in het wachten op de Zoon, en tijdens dat wachten proberen alle personages verlossing te vinden.

Weer een vervreemdend boek van Baricco. De Familie leeft volgens vaste, onlogische patronen. De Oom doet alles slapend, de Vader heeft een hart van glas en moet behoedzaam leven. De anderen hebben minder gemakkelijk kort te omschrijven afwijkingen. Om het geheel nog vreemder te maken wisselt de auteur regelmatig van vertelperspectief. Dan gaat hij midden in een beschrijving over van "zij" naar "wij" of van "hij" naar "ik". Soms denk je dat de "ik" de auteur zelf is, dan weer dat je iets verteld krijgt vanuit het personage dat even daarvoor als hij of zij beschreven werd of dat hij aan wil geven dat de personages in feite ook hemzelf vertegenwoordigen. Na een tijdje gaat de auteur zelf meedoen in het verhaal en dan blijkt dat hij dit wisselen van vertelperspectief expres gebruikt om de lezer te verwarren. Een vriendin die het manuscript van dit boek leest merkt op dat er veel sek.s in dit boek voorkomt, iets wat de lezer ook al was opgevallen. Zij vraagt waarom. Omdat dat moeilijk te beschrijven is, is het antwoord. Vervolgens worden de vriendin, de auteur, en de romanpersonages een paar pagina's lang vakkundig met elkaar vervlochten. Alle 'kritiek' die je zou kunnen hebben wordt door Baricco op deze manier onmiddellijk fijntjes weerlegd.
Nou valt het met die sek.s wel mee hoor, voordat het iemand afschrikt. Die wordt net zo subtiel, fijngevoelig en absurd beschreven als de rest van het verhaal.
Het is een stijlvol, vakkundig verhaal, zorgvuldig geschreven met een vleugje humor en volkomen absurd. Voor de liefhebber.