Ilja Leonard Pfeiffer - Monterosso mon amour

[Dettie]

Zie

http://www.leestafel.info/i-l-pfeijffer

Dettie

[Marjo]

'het licht ironische zelfinzicht van Ilja Leonard Pfeiffer is eveneens vermakelijk'

Dit stoort mij dus ook in dit boek. Net als bij Gerbrand Bakker.

[Dettie]

Haha, hij neemt zichzelf op de hak en beschrijft hoe mensen hem zien. Dat vind ik wel knap als dat je dat kunt.

Maar hij schrijft wel in mooie taal, daar houd jij meestal toch wel van, toch?

Dettie

[Marjo]

Jawel, daar is niets mis mee. Iemand zei dat hij zichzelf op de hak neemt - zoals jij het zegt - omdat mensen hem arrogant vinden. Maar ik vind dus juist dat hij dit doet van arrogantie getuigen.
Nou ja, ik vind het ook niet prettig om autobiografische boeken te lezen die vertellen over depressiviteit en andere negatieve zaken. Gewoon een avontuurlijk leven, prima, maar niet dat gesomber.

[berdine]

Hij neemt zichzelf maar deels op de hak. Hij zegt ook veel positieve over zichzelf en bovendien dat hij tot de beste auteurs van Europa behoort. Daarnaast zijn er verschillende zaken in het verhaal die niet kloppen of op zijn minst onlogisch zijn.
Als pluspunten kun je de soms hele mooie zinnen noemen en ik vond de plot ook aardig.

[Dettie]

Nou ja, ik vind het ook niet prettig om autobiografische boeken te lezen die vertellen over depressiviteit en andere negatieve zaken. Gewoon een avontuurlijk leven, prima, maar niet dat gesomber.

Ja maar het hoort wel bij het leven, juist door dat steeds negeren van dit soort dingen die er ook gewoon zijn, wordt het voor mensen die last hebben van depressiviteit of 'andere negatieve zaken' heel moeilijk gemaakt om eruit te komen, want het mag niet. Iedereen moet vrolijk en opgewekt zijn en bijna 'lachend en springend' door het leven gaan. Dat is ook idioot natuurlijk. Juist door te benoemen dat mensen ook wel eens depressief zijn en zo maakt alles veel normaler, dat eeuwig blij en opgewekt zijn is juist niet normaal.

Dettie

[Dettie]

Hij neemt zichzelf maar deels op de hak. Hij zegt ook veel positieve over zichzelf en bovendien dat hij tot de beste auteurs van Europa behoort. Daarnaast zijn er verschillende zaken in het verhaal die niet kloppen of op zijn minst onlogisch zijn.
Als pluspunten kun je de soms hele mooie zinnen noemen en ik vond de plot ook aardig.

Mijn vraag is dan... wat klopt er niet en wat is onlogisch?
Het is verder natuurlijk wel een schrijver en die kan zichzelf neerzetten hoe hij wil. Is het erg als iemand weet dat zijn werk de moeite waard is? Waarom mag iemand niet positief over zichzelf schrijven? Mag je alleen maar zeggen, wat ik schrijf mankeert nog het een en ander aan? Hij noemt toch ook de de negatieve dingen?

Dettie

[berdine]

Wat niet klopt of onlogisch is:
Het lijf van een 16-jarige jongen "lijfje" noemen.
Over de woedend kijkende stenen vis van het fonteintje. Carmen gaat er bij zitten en begrijpt dat hij boos kijkt. Op de volgende pagina zit ze er nog en is vol onbegrip over die boze blik.
Carmen komt op het vliegveld in Italië aan en ziet daar een pamflet dat waarschuwt tegen het nieuwe virus. Bij Tiziana aangekomen bedenkt ze dat het jammer is dat er geen epidemieën meer bestaan. Ze is uit Nederland vertrokken nà de boekenweek. Die eindigde op 15 maart. Die dag moest in Nederland opeens alle horeca om 18.00 uur dicht. Had ze onder een steen gelegen?
De ontmoeting met "Antonio". Carmen zegt over Tiziana "ze had nog meer naar een happy end uitgekeken dan ik". Ze had helemaal niet naar een happy end uitgekeken, ze was tegen heug en meug naar de ontmoeting toe gesleept.

Natuurlijk mag iemand zichzelf op de borst kloppen. We noemen dat arrogant.

[berdine]

Nou ja, ik vind het ook niet prettig om autobiografische boeken te lezen die vertellen over depressiviteit en andere negatieve zaken. Gewoon een avontuurlijk leven, prima, maar niet dat gesomber.

Ja maar het hoort wel bij het leven, juist door dat steeds negeren van dit soort dingen die er ook gewoon zijn, wordt het voor mensen die last hebben van depressiviteit of 'andere negatieve zaken' heel moeilijk gemaakt om eruit te komen, want het mag niet. Iedereen moet vrolijk en opgewekt zijn en bijna 'lachend en springend' door het leven gaan. Dat is ook idioot natuurlijk. Juist door te benoemen dat mensen ook wel eens depressief zijn en zo maakt alles veel normaler, dat eeuwig blij en opgewekt zijn is juist niet normaal.

Dettie

Maar je mag het toch niet prettig vinden om daar over te moeten lezen?

[Marjo]

'Iedereen moet vrolijk en opgewekt zijn en bijna 'lachend en springend' door het leven gaan. Dat is ook idioot natuurlijk.'

Natuurlijk is dat idioot, en natuurlijk hoef je niet altijd opgewekt te zijn.
Maar het zijn verhalen, geen non-fictie.
En ik lees voor de lol! Tja, met minkukels of verwaande kwasten en arrogante figuren (Ik chargeer, maar vind Pfeiffer behoorlijk arrogant) heb ik nu eenmaal niets op. Ik wil daar niet over lezen. Ik heb een sterke voorkeur voor personages die ik op zijn minst een beetje aardig vind.
Mag dat ook?

[Dettie]

Maar je mag het toch niet prettig vinden om daar over te moeten lezen?

Ja dat mag zeker, maar de hele maatschappij is gericht op het wegduwen van ook zulke essentiële dingen. Verdriet, rouw, depressie en als we als mens meer interesse zouden tonen in ook die kant van het leven dan werd het voor mensen ook makkelijker om aan te geven waar ze last van hebben.
Dat zou een heleboel gesomber schelen, als ze gewoon eens konden zeggen wat er aan de hand is. Maar dat mag niet. Dus schrijven ze er maar over en ook dat wordt afgewezen, niet alleen door Marjo maar bijna iedereen. In het Westen van Europa moet je blij zijn.

Dirk De Wachter heeft er overigens een mooi boek over geschreven "De kunst van het ongelukkig zijn" Daarin zegt hij ook dat mensen nergens meer terecht kunnen en bij verdriet en sombere gevoelens en dergelijke maar naar de psycholoog moeten omdat in deze maatschappij zulke gevoelens niet meer mogen. Dát is mijn punt. Alles wat ook bij het leven hoort, wordt weggeduwd.

Dettie

[Dettie]

Wat niet klopt of onlogisch is:
Het lijf van een 16-jarige jongen "lijfje" noemen.
Over de woedend kijkende stenen vis van het fonteintje. Carmen gaat er bij zitten en begrijpt dat hij boos kijkt. Op de volgende pagina zit ze er nog en is vol onbegrip over die boze blik.
Carmen komt op het vliegveld in Italië aan en ziet daar een pamflet dat waarschuwt tegen het nieuwe virus. Bij Tiziana aangekomen bedenkt ze dat het jammer is dat er geen epidemieën meer bestaan. Ze is uit Nederland vertrokken nà de boekenweek. Die eindigde op 15 maart. Die dag moest in Nederland opeens alle horeca om 18.00 uur dicht. Had ze onder een steen gelegen?
De ontmoeting met "Antonio". Carmen zegt over Tiziana "ze had nog meer naar een happy end uitgekeken dan ik". Ze had helemaal niet naar een happy end uitgekeken, ze was tegen heug en meug naar de ontmoeting toe gesleept.

Natuurlijk mag iemand zichzelf op de borst kloppen. We noemen dat arrogant.

Oei... Dat is nogal wat, wat je noemt. Dat heb ik allemaal niet opgemerkt.
Ik heb het boek niet meer in huis anders had ik het na kunnen lezen.

Misschien is de arrogantie wel zelfkennis, hij weet waar hij goed in is én hoe hij overkomt.
Hij noemt zijn plussen en minnen. Ik weet dat ik goed kan breien en kleren maken, ben ik dan ook arrogant als ik dat zeg?

Dettie
In een zeer opstandige, recalcitrante bui.

[Marjo]

Je gaat je gang maar!
Zelfkennis prima, maar wees bescheiden. Het hangt er dus vanaf hoe jij aangeeft dat je goed kan breien. Het is moeilijk bescheiden te blijven (haha) als je zoiets in woorden overbrengt. Al kan het wel.
Die bescheidenheid mis ik bij Bakker en Pfeiffer. Het irriteert me, en dat heeft helaas zijn weerslag op alles wat ik dan lees.

[Marjo]

'maar de hele maatschappij is gericht op het wegduwen van ook zulke essentiële dingen. Verdriet, rouw, depressie en als we als mens meer interesse zouden tonen in ook die kant van het leven dan werd het voor mensen ook makkelijker om aan te geven waar ze last van hebben.'

Ik heb dat idee helemaal niet! Is dat een bepaalde insteek die we hebben op de wereld, die bij jou dan helemaal anders is dan de mijne?
Of is mijn omgeving opener, deelt die makkelijk wat dwars zit?

Misschien is het ook wel eerder zo dat ik denk: er is al ellende genoeg, moet ik dat ook nog lezen? Dan pak ik de krant wel.

[berdine]

Maar je mag het toch niet prettig vinden om daar over te moeten lezen?

Ja dat mag zeker, maar de hele maatschappij is gericht op het wegduwen van ook zulke essentiële dingen. Verdriet, rouw, depressie en als we als mens meer interesse zouden tonen in ook die kant van het leven dan werd het voor mensen ook makkelijker om aan te geven waar ze last van hebben.
Dat zou een heleboel gesomber schelen, als ze gewoon eens konden zeggen wat er aan de hand is. Maar dat mag niet. Dus schrijven ze er maar over en ook dat wordt afgewezen, niet alleen door Marjo maar bijna iedereen. In het Westen van Europa moet je blij zijn.

Dirk De Wachter heeft er overigens een mooi boek over geschreven "De kunst van het ongelukkig zijn" Daarin zegt hij ook dat mensen nergens meer terecht kunnen en bij verdriet en sombere gevoelens en dergelijke maar naar de psycholoog moeten omdat in deze maatschappij zulke gevoelens niet meer mogen. Dát is mijn punt. Alles wat ook bij het leven hoort, wordt weggeduwd.

Dettie

Dat is een maatschappij-vraagstuk en misschien helemaal waar. Maar moet de rest dan maar ongelukkig worden omdat ze aldoor boeken moeten lezen over mensen die ongelukkig zijn? Het zegt toch niets over de "gelukkige" mensen, die misschien wel open staan voor de "ongelukkigen" onder ons, maar die daar niet per se over hoeven te lezen?

[berdine]

En ja, je mag gerust zeggen dat je goed bent in breien en kleren maken. Maar het is - net zoals Marjo zegt - de manier waarop je het zegt.

[Marjo]

Je beschrijft mij...al word ik er niet perse ongelukkig van, ik ben nog wel in staat te relativeren.

[Dettie]

Dat is een maatschappij-vraagstuk en misschien helemaal waar. Maar moet de rest dan maar ongelukkig worden omdat ze aldoor boeken moeten lezen over mensen die ongelukkig zijn? Het zegt toch niets over de "gelukkige" mensen, die misschien wel open staan voor de "ongelukkigen" onder ons, maar die daar niet per se over hoeven te lezen?

Ik zeg ook helemaal niet dat ze aldoor boeken moeten lezen over mensen die ongelukkig zijn. Dat is te overtrokken.
Maar een beetje meer mag misschien soms wel om meer begrip te krijgen. Nu wordt het stelselmatig afgewezen (daar bedoel ik iedereen mee, niet jullie).
In deze maatschappij is het lastig diepere of zwaardere gevoelens te hebben, want dat is niet gewenst of ze moeten maar gauw over zijn.

Dettie

[berdine]

Volgens mij is dat altijd zo geweest, alleen mocht je er vroeger niet over praten. Nu wel, al vind jij dat er niemand luistert.

[Dettie]

Nu wel, al vind jij dat er niemand luistert.

Ook dat zeg ik niet, ik hou er maar over op.

Vroeger mocht je inderdaad helemáál niet over dingen praten, dan hield je voor je. Met alle gevolgen van dien.
Het gaat mij om mensen die zich depressief voelen of slecht in hun vel zitten. Dan is het al gauw 'ach kijk eens om je heen, de zon schijnt,kom op, beetje vrolijker hoor' enz.

Een boek lezen waarin iemand voorkomt die zich neerslachtig/depressief voelt, helpt vaak om meer begrip te kweken.

Maar zoals gemeld, ik kan het toch niet overbrengen wat ik bedoel, en/of denken jullie er anders over dus we kunnen beter stoppen.

Dettie

[berdine]

Ik denk wel dat ik je begrijp Dettie. Maar iedereen leest boeken om een andere reden. De een leest graag om er wijzer van te worden (op verschillende gebieden) en de ander om weg te dromen en niet met de kille realiteit geconfronteerd te worden. En als je die laatste categorie een boek van de eerste zou geven, leest die het waarschijnlijk niet eens uit. En omgekeerd. We zijn nu eenmaal allemaal anders en we denken er verschillend over.
Dat mag toch?

[Dettie]

Ja alles mag natuurlijk! De een leest liever dit, de ander dat.
Maar ik haalde er deze keer even iets uit, omdat er iets over 'negatieve' boeken werd gezegd en ik dat jammer vond omdat die ook vaak dingen brengen.
Het was geen oordeel, geen afwijzing, maar wel een nadenkertje of zoiets.

Toevallig - en écht toevallig - bij het opruimen van mijn mails kwam ik een interview met Pfeijffer tegen in NRC over het boekje. ook daarin worden vragen gesteld over de aanwezigheid van Pfeiffer zelf in het boekje.

https://www.nrc.nl/nieuws/2022/04/07/il ... m=20220501

Dettie

[Dettie]

Maar je mag het toch niet prettig vinden om daar over te moeten lezen?

Ja dat mag zeker, maar de hele maatschappij is gericht op het wegduwen van ook zulke essentiële dingen. Verdriet, rauw, depressie en als we als mens meer interesse zouden tonen in ook die kant van het leven dan werd het voor mensen ook makkelijker om aan te geven waar ze last van hebben.
Dat zou een heleboel gesomber schelen, als ze gewoon eens konden zeggen wat er aan de hand is. Maar dat mag niet. Dus schrijven ze er maar over en ook dat wordt afgewezen, niet alleen door Marjo maar bijna iedereen. In het Westen van Europa moet je blij zijn.

Dirk De Wachter heeft er overigens een mooi boek over geschreven "De kunst van het ongelukkig zijn" Daarin zegt hij ook dat mensen nergens meer terecht kunnen en bij verdriet en sombere gevoelens en dergelijke maar naar de psycholoog moeten omdat in deze maatschappij zulke gevoelens niet meer mogen. Dát is mijn punt. Alles wat ook bij het leven hoort, wordt weggeduwd.

Dettie

[berdine]

Ik neem aan dat je voorgaande post nog iets toe had willen voegen?

[Dettie]

Nee, ik had niets willen toevoegen. Mijn dertienjarige laptop heeft kuren en er gebeuren soms rare dingen. Ik had dit al eens aangehaald en ook er wat bij geschreven, dus hoe het nu weer hier kom te staan is mij een raadsel!

Dettie