Een aanklacht tegen de moderne wereld
Achterflap:
'Ik ben een van de weinigen die het geluk hebben gehad te ontsnappen aan een dergelijke moordenaar. Het vertellen van dit verhaal is voor mij een noodzaak en als ik al de moed heb om deze hellegang te reconstrueren, dan is het vooral opdat rechters pedofielen niet langer vrijlaten wegens "goed gedrag", en zonder enige waarschuwing.'
Sabine Dardenne is twaalf jaar oud als ze door Marc Dutroux en zijn handlanger van haar fiets wordt gesleurd, in een busje wordt gedrogeerd en naar een onbekend huis wordt gebracht. Wat Sabine daar moet ondergaan is vreselijk. Zij moet zich uitkleden, Dutroux doet haar een ketting om de hals en bindt haar daarmee aan een bed. Na een paar dagen wordt Sabine naar een kelder overgebracht, waar ze in de tijd die volgt steeds weer wordt lastiggevallen door Dutroux.
Aan het eind van haar gevangenschap krijgt ze gezelschap van Laetitia Delhez en enkele dagen later worden de meisjes door de politie bevrijd.
Ik was twaalf en ik fietste naar school is een buitengewone getuigenis van een jonge vrouw die tachtig dagen doorbracht in gevangenschap voordat zij van de dood werd gered. Sabine Dardenne schreef dit boek opdat de stem van de slachtoffers eindelijk gehoord zal worden en de fascinatie voor dit soort monsters voor altijd zal verdwijnen.
Recensie:
Sabine Dardenne was twaalf jaar jong toen zij op 28 mei 1996 door Marc Dutroux werd ontvoerd. Een paar maanden eerder waren de twee achtjarige meisjes Julie Lejeune en Mélissa Russo al in de handen van dit gewetenloze roofdier gevallen, later gevolgd door de tieners An Marchal (17) en Eefje Lambrecks (19). Inmiddels is de hele wereld op de hoogte van de wandaden van Dutroux en zijn de verschrikkingen die in België hebben plaatsgevonden op allerlei manieren in de publiciteit gebracht. Nadat Sabine bijna tachtig dagen in een kelder van het huis van de psychopaat had doorgebracht, wist Dutroux ook Laetitia Delhez te ontvoeren. Gelukkig voor iedereen waren er deze keer wel getuigen en enkele dagen later werden de beide meisjes door de politie bevrijd. Hierdoor overleven Sabine en Laetitia – in tegenstelling tot de vier andere meisjes – de sadistische martelingen ternauwernood.
Nu, ruim acht jaar later, heeft Sabine Dardenne besloten om een boek te schrijven over haar gruwelijke periode in het huis van Dutroux. Een daad die zij noodzakelijk vond om de rechters in de hele wereld ervan te overtuigen dat pedofielen nooit mogen worden vrijgelaten wegens “goed gedrag”, iets wat het Monster van België jammer genoeg wél is overkomen. Dardenne werd één van de slachtoffers van de goedgelovigheid van de Belgische justitie en betaalde daarvoor de hoogste prijs. Ze bracht tachtig dagen en nachten door in de meest afschuwelijke hel die iemand zich maar kan voorstellen, werd mishandeld, verkracht en op een afschuwelijke manier volledig gemanipuleerd. Los van haar boodschap aan de wereld, schreef Dardenne het boek ook als therapie voor haarzelf, in een poging om enigszins afstand te kunnen nemen van haar verloren jeugd. Het maakt van “Ik was Twaalf en ik Fietste naar School” een moedig maar vooral ook een zeer belangrijk document.
Zeer opvallend aan het boek is mijns inziens dat Dardenne de feitelijke mishandeling van Dutroux niet heeft beschreven en dat ze tevens de naam van de moordenaar niet of nauwelijks noemt. De vrijwel dagelijkse verkrachtingen hangen echter wel als een donkere wolk boven alle pagina’s en juist de afwezigheid van de ziekelijke details maken het boek voor een groot deel zo ijzingwekkend om te lezen. Wat moet er in hemelsnaam allemaal mis zijn in een menselijk brein dat het juist alle goede kenmerken van het menselijke ras blijkt te missen? Hoe ziek moet een geest zijn dat een man als Dutroux zo ongenadig wreed en zonder enige emotie het leven van kinderen kan verwoesten? Het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven en dat maakt het lezen van “Ik was Twaalf en ik Fietste naar School” tot een zeer moeilijke en heel aangrijpende gebeurtenis. Vaak vroeg ik mijzelf af of ik nog wel door moest gaan, of ik het boek niet beter aan de kant kon leggen. Maar tijdens die momenten van bezinning bedacht ik mij ook waar ik dan de rechtvaardiging vandaan moest halen om de zeer dappere poging van Sabine Dardenne zomaar te negeren. Zij spreekt namelijk niet alleen voor haarzelf, maar ook voor alle andere kinderen die in handen zijn gevallen van psychopaten als Dutroux en (bijvoorbeeld) Michel Fourniret. De slachtoffers van pedofielen die het niet kunnen navertellen.
Sabine Dardenne werd tachtig dagen gevangen gehouden in een kleine, vochtige kelder. Ze kreeg nauwelijks te eten, mocht zichzelf niet verzorgen en werd constant lichamelijk en geestelijk bedreigd. Als twaalfjarig meisje werd haar het verhaal op de mouw gespeld dat haar ouders haar niet meer terug wilden hebben en dat haar ontvoerder de enige was die haar tegen fictieve bendeleden kon beschermen. Eén stap buiten de deur of een kreet om hulp was voldoende om te sterven. Sabine Dardenne was een kind van twaalf en op dat vlak, net zoals alle andere kinderen, makkelijk te manipuleren. Ze schreef in gevangenschap werkelijk hartverscheurende brieven aan haar ouders, waarin zij hun smeekte om haar zo snel mogelijk weer te komen ophalen. Waarin ze beloofde om de ideale dochter te worden, het vuilnis buiten te zetten, de afwas te doen, betere cijfers op school te halen en voortaan altijd naar haar ouders te luisteren. Want Marc Dutroux was er volledig in geslaagd om bij Dardenne de werkelijkheid te vervangen door een opgelegde schijnwereld waarin hij de totale de macht kreeg over zijn jonge slachtoffer.
“Ik was Twaalf en ik Fietste naar School” is geen gemakkelijk boek om te lezen. Het is een aanklacht tegen de moderne wereld waarin psychopaten vaak vrij spel hebben en soms nauwelijks worden aangepakt. Een aanklacht tegen alle volwassenen – dus ook tegen jou en mij – dat wij onze kinderen niet of nauwelijks kunnen beschermen. Maar het is tevens een bron van kracht, dat een meisje van twaalf het monster heeft kunnen weerstaan en niet ten onder is gegaan aan de brute overheersing van een volledig losgeslagen gek. Sabine Dardenne heeft gevochten en geweigerd om te buigen. Van ons kan daarom zeker niet minder worden verwacht.
(uitgever: Saffraan)
In mijn bespreking op mijn weglog http://eherni.blogspot.com/ kreeg dit boek van mij drie van de maximaal vijf sterren
