Hoi Renate,
Om eerst even terug te komen op het boek. Dit boek gaat eigenlijk nauwelijks over transgender zijn en de transitie.
Het gaat meer over een proces van ergens bij willen horen, wat maar niet lukt. Emma is hoogbegaafd en heel fijngevoelig. Ze snapt de wereld niet omdat ze dingen zo anders ziet.
In mijn recensie staat:
"Ze leert dat zij tegenover de buitenwereld zich anders moet voordoen dan wie zij echt is. Het wordt als het ware een tweede natuur. Ze mengt zich tot een bepaalde hoogte in gesprekken, op een manier waarvan ze weet dat het geaccepteerd wordt. Maar dan nog zit haar gevoeligheid en intelligentie haar in de weg. Wat voor haar duidelijk is en doorzien wordt, wordt door anderen niet gezien. Als zij wat vertelt of aanraadt doen haar woorden er niet zo toe terwijl een ander, die in andere bewoording hetzelfde vertelt, wél gehoord wordt."
Voor mij een heel herkenbaar iets. Dat heeft niets met transgender zijn te maken. Ze had als man heel veel vriendinnen.
De schrijfster zegt het zelf ook: "Ze wist eigenlijk helemaal niet dat er zoiets als transgender zijn bestond, daar werd vroeger niet over gepraat."Eigenlijk wist ik ook niets over trandgenders, wel over traverstieten - de man verkeed als vrouw - maar dat iemand zich ongelukkig kan voelen in zijn eigen lijf weet ik pas sinds een jaar of 10.
Jij zegt in feite hetzelfde als ik. Dat het vroeger - jij zegt 40 jaar geleden ik denk zelfs 20 jaar geleden - nauwelijks bekend was. Je zag wel eens een vrouw lopen die veel mannelijke uiterlijke kenmerken had. Maar dat was het.
Je schrijft:
Nu moet iedereen ineens er voor uit komen. Nee, het is niet moeten, het is eindelijk durven! Ik ben juist blij dat er zoveel aandacht voor is. Zodat het minder onbekend wordt en voor mensen die weten dat ze eigenlijk man of vrouw zijn makkelijker wordt om zich te uiten.
Jij schrijft
Waarom stikt de een al als hij of zij 20 is en de ander pas als hij of zij 50 is? Is er dan ook niet een soort angst in het spel om alles op te offeren? De baan, de relatie en dat soort dingen?
Ik heb ook oudere transgenders gekend, soms mensen die getrouwd waren en die na hun transitie gewoon bij hun vrouw bleven. Ik wil het begrijpen, maar helemaal lukt dat niet.
Ja! die angst houdt ze zeker tegen, maar ook onbekendheid. Jij weet al heel veel over transgenders, maar het merendeel van de mensen weet dat niet. Zeker in de heterowereld niet. En wat ik al eerder noemde, geloof speelt ook een enorme rol. Ik heb heftige discussie gevoerd met streng gelovige mensen die zeiden dat homoseksualiteit te genezen is, ook ken ik een moeder die erg worstelde met het feit dat haar zoon homoseksueel was, omdat de paus het afwees. Zulke barrières zijn er ook!
En ja, ik ken ook transgenders die bij hun vrouw bleven en zeer gelukkig zijn. Wat is daar mis mee? Waarom is dat ongeloofwaardig? Als je van elkaar houdt dan hou je nog van elkaar na de transitie.
Alle oordelen die jij in de laatste alinea's noemt, maken ook dat het moeilijk is om te vertellen dat je je in het verkeerde lichaam voelt zitten.
En ene je hoeft niet ineens transvrouw te zijn, natuurlijk niet. Maar persoonlijk vind ik het wel goed dat er nu veel meer aandacht voor is, juist omdat mensen dan eindelijk zichzelf kunnen of durven te worden.
Dettie