Leestafel forum

Ondertitel: Waarom mensen die onze hulp het hardst nodig hebben niet geholpen worden

Dit is het fictieve verhaal over een samengesteld gezin met 6 kinderen en veel problemen, dat ondanks de betrokkenheid van een hele verzameling aan hulpverleners, toch niet de hulp krijgt die het nodig is. De casus is fictief, maar het een en ander is wel aan de realiteit ontleend. Het is een poging om zicht te geven op wat er mis gaat, zodat er misschien iets kan verbeteren.

Lees verder http://www.leestafel.info/albert-jan-kr ... clara-pels

-

Bij het lezen van het verhaal moest ik denken aan een stel dat we tijdens de laatste vakantie met m'n moeder hebben ontmoet. Beide waren zwakbegaafd en zaten in de sociale werkvoorziening. Van de man merkte je dat op het eerste gezicht niet zo. Bij de vrouw was het duidelijker, maar toen we ze een beetje leerden kennen (ze zaten bij ons aan tafel) merkte je dat zij in zekere zin de verstandigste van de twee was. Ze had in ieder geval een heel duidelijk beeld van wat ze wel en niet kon. Ze mocht geen alcohol en wilde dus ook geen apfelstrudel, waar rum in zat, terwijl haar man riep dat dit best kon. Het stel had geen kinderen, omdat ze wisten dat ze de verantwoordelijkheid niet aankonden.
Dit inzicht mis ik een beetje in het gezin waar in het boek sprake van is.

Ik denk dat dat ook het probleem is van veel gezinnen die in de problemen zitten, ze kunnen niet zien wat er verkeerd gaat en hebben geen idee wat hun eigen bijdrage in het geheel is. Zij zien dingen op hun eigen manier en het is heel moeilijk om ze dingen te laten inzien en te vertellen waarom dingen anders moeten. Het is vaak geen onwil, maar gewoon écht niet begrijpen, wat de hulpverleners op hun beurt niet begrijpen (dat die mensen die hulp nodig hebben het niet begrijpen). Dat wekt veel wederzijdse irritaties op.
Ook het eeuwige geldgebrek is een enorm probleem in die gezinnen.

Dettie

" Er wordt gesteld dat Peter en Sharon de verantwoordelijkheid niet aan kunnen en dat is nogal duidelijk, maar de vraag hoe je er dan voor zou moeten zorgen dat de mensen de hulp krijgen die ze nodig hebben wordt niet beantwoord."

Mijn droom is altijd dat hulpverlening zich verzamelt. Ik bedoel hiermee dat bijv. eenmaal per week/2 weken/maand, de probleemgevallen gezamenlijk met álle betrokken instanties besproken wordt. Zodat iedereen weet wat er speelt en wat er gedaan is en wordt. Er wordt enórm langs elkaar heen gewerkt met alle gevolgen van dien en uiteindelijk wordt de hulpvrager niet geholpen maar is er eigenlijk één grote chaos.
Ook bij huisartsen zou ik dat graag zien, fysio, psycholoog, diëtiste en dergelijke in één ruimte en dan wekelijks/dagelijks overleg voeren wie wat kan bijdragen aan het herstel. Het is nu zo erg in hokjes opgedeeld dat de 'rechterhand niet weet wat de linker doet'

Dettie

Op zich is dat een aardig idee, maar de vraag is of het een en ander ook helpt als de hulpvragers, zoals in dit geval, ook niet echt mee willen werken en alle mogelijke regels aan hun laars lappen.