Canto 25 De hemel.

o.a. Dante en Goethe
Jom
Berichten: 259
Lid geworden op: 08 Aug 2005, 13:58
Locatie: Kessel-Lo
Contact:

Canto 25 De hemel.

Berichtdoor Jom » 08 Aug 2007, 07:54

Overschouwing
Canto 25 :

Deze canto begint met één zucht van 16 verzen :
om de zo verhoopte terugkeer naar en erkenning door Firenze.

Uit dezelfde dansende kroonkring als Petrus komt nu Sint Jacob nader
( met Petrus en Johannes de lievelingsapostel van Christus wiens vermeend graf in Sant Iago de Compostella het tweede meest bezochte pelgrimsoord der Middeleeuwen was ).

Beatrice en Jacobus wisselen fervent knuffels, vlammen, en gensters uit.

Dante slaat niet jaloers maar wel nederig de ogen neerwaarts - niet eenvoudig in de hemel waar alles hoogstaand is.

Nu vraagt Beatrice aan Sint Jacobus om Dante te ondervragen naar de kwaliteit van diens hoop.

Het examen van de hoop.

Jacobus : Kijk op, Dante, onze stralen doen al het aardse rijper worden.
En zeg me,
één : wat is de hoop met hoofdletter – de hoop die ons het goede doet beminnen,
twéé : hoe tooit je geest zich met die Hoop,
en drie : waar haal je die Hoop vandaan ?

Nog voor Dante kan antwoorden komt Beatrice tussenbeide :
niemand koestert zoveel hoop als Dante, bovendien geniet hij het voorrecht om voortijdig de hemel te bezoeken ( als dat geen teken is van getooid worden met hoop ) , daarom vind ik dat hij slechts op de eerste en de derde vraag dient te antwoorden.

Dante antwoordt op de eerste vraag :
Hoop is de zelfzekere verwachting van Gods ( en onze) glorie, en de vrucht van Gods genade en onze verdiensten.
Op de derde vraag antwoordt hij :
Hoop is de helderheid die ik van jullie, sterren van de hemel krijg, vooral van koning David die het in zijn psalmen zoveel over de hoop heeft. En u Jacobus natuurlijk ook :
vers 76 – 78 :
“Tu mi stillasti, con lo stillar suo,
ne la pistola poi; sì ch'io son pieno,
e in altrui vostra pioggia repluo».”

“Gij hebt me verkwikt, met zijn verkwikking,
en daarna met het evangelie; ik ben er zo vol van,
dat ik uw regen in anderen doe herregenen.”

Jacob spettert bliksems van goedkeuring ( gelukkig is Dante even brandvast als zijn leerstof ) :
Wat belooft de Hoop allemaal aan jou ?

Dante : De Bijbel toont ons het doel van al deze Hoop, met name : ons ooit eens dubbel te kleden met de gelukzaligheid en de heropstanding van ons vlees of onze (geboorte-) grond zoals de profeet Isaias het zegt, terwijl Johannes het in zijn Apocalyps de witte gewaden noemt.
( De Apocalyps die naar de mening dezer éénpersoonsredactie één grote schaamteloze intimidatie is van andersdenkenden. )


De hele achtste sterrenhemel is het laaiend met Dante eens, en geeft hem een flitsend applaus.


Johannes de evangelist schittert daarin nog meer dan de anderen, en voegt zich nu bij Petrus en Jacobus in een soort mystieke menage à trois, een huwelijksdans van mannelijke gratiën.
Beatrice kijkt gecharmeerd toe.
( Johannes is bijna Christus’ bloedeigen adoptiefzoon, en Christus de zinnebeeldige pelikaan die de eigen borst open pikt om zijn hongerige jongen te voeden.)

Dante tracht lichaamsonderdelen doorheen de lichtgloed van Johannes te onderscheiden - want een Middeleeuwse legende wil dat Johannes ook in lichaam in de hemel is, maar Dante bekoopt deze poging met (tijdelijke) blindheid.

Johannes : Waarom wil je iets zien dat nog niet hier is en nog niet eens onderweg ? Mijn lichaam is nog geheel – “geheel”of wat er van overblijft - op aarde.
Wij uitverkorenen zullen met net evenveel zijn als de gevallen engelen om de leegte die zij in Gods liefde achterlieten weer op te vullen, voegt hij eraan toe.
Maar voorlopig zijn Christus en Maria de twee enigen die hun plaats al met lichaam en al hebben ingenomen.
( Na de val der engelen kreeg God (als pelikaan) waarschijnlijk last van een soort halfleeg nest-of halflege hemel-syndroom. Bijgevolg schiep God de mens om de vacante plaatsen in de hemel na een leven als een examen weer in te vullen, de lege plaatsen die de gevallen engelen in de hemel gelaten hadden - de mens, een schepsel tussen engel en huidvulling, een halfwezen, een existentie/niets-amfibie, een soort onmachtige halfengel die voor een zitje in het hemelnest eerst een levenslang examen in de dagelijkse realiteit moet afleggen. )


Na deze woorden komt de mystieke dans der drie apostelen tot rust.
De drie apostelen stoppen zoals roeispanen op water en zij spatten vreugde op de vloeibare eeuwigheid van de hemel.

Dante wil terug naar Beatrice kijken maar is nog steeds blind,
en is diep ongelukkig - al voelt hij zich nog zo dicht bij haar en in de hemel zelf.

Terug naar “Klassieken”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten