Canto 23 De hemel.

o.a. Dante en Goethe
Jom
Berichten: 259
Lid geworden op: 08 Aug 2005, 13:58
Locatie: Kessel-Lo
Contact:

Canto 23 De hemel.

Berichtdoor Jom » 08 Aug 2007, 07:52

Overschouwing
Canto 23 :

Beatrice gedraagt zich als een broedvogel met een nest vol onlesbare koekoeksjongen.

Vers 5 – 9 :
“e per trovar lo cibo onde li pasca,
in che gravi labor li sono aggrati,

previene il tempo in su aperta frasca,
e con ardente affetto il sole aspetta,
fiso guardando pur che l'alba nasca;”

“om het voedsel te vinden waarmee zij hen laaft
- zware arbeid die haar aangenaam is,

staat zij voor alle tijd op een open tak,
en met brandende tederheid wacht zij de zon af,
loerend opdat de dageraad geboren wordt;”

Zo gedroeg Beatrice zich, maar zij spiedt recht vooruit daar waar de zon zich het minst lijkt te haasten : de hoge noen.
De hemel gloeit op ten antwoord.
Zie, zegt Beatrice, de legioenen van Christus’ triomf,
of : al wat de mens van de sterrenhemel kan leren.

De sterren zijn als hemelnimfen in ruimtedeinende en tijdschuimende hemelzeeën.
Eén zon steekt hen allen als toortsen aan, het is Christus, die de weg tussen aarde en hemel weer heeft vrijgemaakt.
Als een bliksem schiet Dante’s geest uit zichzelf weg en het achtergebleven Dante-gedeelte (- lichaam) verliest het bewustzijn.


Dante wordt wakker door Beatrice die zich over hem heeft gebogen en door haar woorden : na dit alles kan je mijn glimlach weer aan.
Je kan je voorstellen, herinnert Dante zich : alle verenigde poëten van de wereld zouden geen 1000ste van de glimp van Beatrice’s glimlach kunnen weergeven.


Dante’s gedicht moet af en toe over een onuitsprekelijkheidje springen zoals Beatrice’s glimlach - die een lapsus in tijd en ruimte is, net zoals men op een avontuurlijke weg af en toe eens over een kloofje moet.

Vers 64 – 66 :
“Ma chi pensasse il ponderoso tema
e l'omero mortal che se ne carca,
nol biasmerebbe se sott'esso trema:”

“Maar wie denkt aan het zwaarwichtige thema
en de sterfelijke schouder die zich ermee beladen heeft,
zal hem niet verwijten als die eronder beeft.”

Beatrice duidt Dante nu op Maria, de roos en moeder van Christus, en de vele lelies van apostelen die met hun parfum de juiste weg toonden.
Dante doet alle moeite om het te zien en knippert met zijn ogen.

Vers 76 – 78 :
“Così Beatrice; e io, che a' suoi consigli
tutto era pronto, ancora mi rendei
a la battaglia de' debili cigli.”

“Zo zei Beatrice; en ik, die op haar raadgevingen
geheel bereid was, begaf me nog eens
naar de strijd van de (mijn) ontoereikende wimpers.”

Dante ziet een bloemenveld en menigten van licht en bliksemschichten zonder enig wolkje aan de lucht.
Christus stijgt hoger, speciaal om Dante’s ogen te sparen.
(Even terzij : natuurlijk, dáárom neemt God zo’n afstand van ons : om ons niet te verzengen ! Hoe verder een god van ons is, hoe vuurverslindender. Net een beetje omgekeerd als tussen geliefden.)

Maar uit de hemel komt nu wel een vlammende kroon neergekringd, de kroon omgordt Maria.
Die kroon blijkt de liefde van een engel – die Maria eert en haar als voertuig komt halen om Christus achterna te stijgen.
Maar het Primum Mobile, de negende hemel, de hemel van zuivere snelheid en gewichtloosheid, die al het verlangen naar God aanzwengelt, is voor Dante nog niet zichtbaar of visueel verdraagbaar - hetgeen hier in deze contreien hetzelfde betekent.

Dante kijkt de dubbele hemelvaart dus niet achterna maar ziet wel de lichtende menigte als een massa likkende vlammen ernaar oplaaien.

Zonder God en Maria is apostel Petrus nu de eerstaanwezende stadhouder, stafhouder, en hemelsleutelbewaarder van deze sfeer.

Terug naar “Klassieken”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten