Canto 8 De hemel.

[Jom]

Overschouwing
Canto 8 :

Dante merkt aan de schoonheid van Beatrice dat hij met haar tot in de derde hemel, de sfeer van Venus, is gestegen.
Want Beatrice – Bice - wordt mooier, éclatanter, bij elke hemel die ze samen aandoen.
De opeenvolgende hemelen wentelen steeds dichter bij God, en steeds sneller om de duizeling der godservaring, of nauwer mee met het Primum Mobile, in een steeds razender vaart of élan van godsliefde en innerlijk zicht.
Inertie en traagheid verminderen zienderogen, hoe dichter bij God.

Elk van de negen draaiende hemelen heeft een engelenschaar als peter.

Dit is de hemel waar Dante later na zijn dood zal toeven, als degene die zich teveel door aardse liefde liet meeslepen.
Een wolk rondedansende lichtjes – aangezwierd in de hemelkolk van het Primum Mobile of de Albeweging - houdt halt om naar Beatrice en Dante toe te flikkeren.

Een frank lichtend zielsschijntje wakkert zich los uit de gloed en biedt zijn diensten aan.
Na een goedkeurende glimp en wimperzwaai van Beatrice durft Dante deze te accepteren.

Het schitterzieltje flakkert nog sterker op van vreugde als Dante hem tutoyeert.
Het betreft Karel Martel, wijs koning en notoir minnaar, oudste zoon van Karel II van Anjou met wie Justinianus in canto 6 zijn verhaal beëindigde.

Als een rups in haar zijde verborgen ligt zo toeft Karel Martel hier in de lichthuls van zijn eigen gelukzaligheid.


Van vers 49 tot 84 legt Karel Martel - dronken van zijn eigen licht - zijn leven en de keukengeheimen van zijn dynastiek huis in erg duistere bewoordingen bloot.


Karels broer Robert deugde niet, en dat doet Dante Karel Martel bevragen over de erfelijkheid van geestelijke kwaliteiten.

Karel Martel biedt hem een antwoord.

God heeft al het goede perfect geschapen.
Anders zou het eindeloze hemelgewelf – waar al het goede met elkaar interageert – instorten.
Maar om met niet-perfecte burgers (lees : mensen) samen een samenleving of maatschappij recht of leefbaar te houden moeten er van alle soorten imperfectie, talenten, aarden, en karakters zijn – dat wist Aristoteles al.
Al wat niet perfect is is best zo bont, grillig, en veelzijdig mogelijk aanwezig.
(Een geneticus (verschil is goed, mengen is goed, onzuiverheid is goed) of een antiracist zouden het niet beter kunnen zeggen.)

Vers 124 – 126 :
“per ch'un nasce Solone e altro Serse,
altro Melchisedèch e altro quello
che, volando per l'aere, il figlio perse.”

“zo wordt de ene als Solon geboren, en de andere als Xerxes,
nog een andere als Melchisedech en een andere
als deze die zijn zoon verloor bij ‘t vliegen.”


De astrologische zendkracht en werking van de sterrenhemel is perfect,
maar hij schijnt voor iedereen gelijk.
Iedereen heeft echter andere ontvankelijkheid.
En bovendien : indien de Voorzienigheid er niet was zou alles volledig erfelijk zijn en altijd fataal hetzelfde blijven. Maar de Voorzienigheid is de ene keer gul, de andere keer karig.