Canto 4 Louteringsberg.

[Jom]

Korte inhoud van Louteringsberg canto 4 :


Dante begint deze canto met iets waar hij het in zijn Vita Nova (het introspectief verslag van zijn verliefdheid op Beatrice) geregeld over heeft, een een soort omgekeerde synesthesie, nl. dat de overweldigende werking van één innerlijk vermogen de andere vermogens verdringt of tijdelijk uitschakeld.
Vb. één en al oor zijn, of oog, of hart. Dat gebeurt elke integere mens wel eens.

De schimmen tonen Dante en Vergilius de toegang en verdwijnen uit zicht.
Om dit bergpad – dat de steilheid van onze beperkingen zelf heeft en niet van een of ander terrein – te bestijgen heeft men geen spierkracht of atletisch schimsilhouet nodig. Enkel op de vleugels van het verlangen, zegt Dante, kan men erop vorderen.

Half kruipend gaan zij op het smalle paadje omhoog.
Dante hijgt, Vergilius wakkert.
Zij komen aan een open ruimte.
Een soort alp, een louteringsbergalp, een weide net voor de eerste ommegang.
Dante heeft bijna geen adem meer, maar Vergilius die het niet van zuurstof hebben moet,
spoort hem aan tot op de eerste ommegang.
Daar rusten zij wat.

De zon staat noordoost en Dante is even het noorden kwijt.
Volgt een uitleg van de stand der sterren en de stand der astrologische ideeën van die tijd.
De zon draaide nog gezapig om de aarde heen.
De aarde en Dante’s antropocentrische vooroordelen stond nog vast.
Zo vast als zij daar nu even aan het rusten zijn.
Maar in de tijd van Dante werden deze Ptolemaïsche concepten ook reeds kortademig.
Het is een beetje aandoenlijk hoe Dante hier een zoveelste bewijs van het geo-centrisme (van de as-status van de aarde in het heelal ) om zich heen denkt te zien.
Maar ja, hij was erg moe van het klimmen.
En wij laten het heelal ook draaien, alleen maar om een andere centrum, om Wallstreet, of het geld.

Vergilius zegt dat de berg hoe hoger hoe makkelijker beklimbaar wordt.
En hoe hoger je klimt hoe meer je ziet, hoe meer je onstijgt.
Dit is een faire berg lijkt Vergilius te willen zeggen.
De zwaartekracht neemt af hoe verder van de aarde, te zamen met de wrijving der zonden. Zoiets.

Vergilius’ uitleg wordt onderbroken door een stem vol cynisme.
Dante ontwaart Belacqua, notoir lui musicus ( net als in canto 2) die hier evenlang de ommegang moet doen als zijn leven heeft geduurd - eventueel verminderd door smeekgebeden.

Hier boeten de negligenti, degenen die zich uit traagheid of luiheid pas op hun sterfbed hebben bekeerd.

Maar Vergilius maant Dante aan voort te maken, want
“de nacht zet zijn voet al op Marroko.”

[Marjo]

Tot op heden leest 'de louteringsberg' lekker door. Ik heb geen vragen of opmerkingen.

[Dettie]

dat de steilheid van onze beperkingen zelf heeft en niet van een of ander terrein

kan ik daaruit opmaken dat Dante, gezien zijn uitgeputheid, nog een heleboel beprekingen heeft?

verderop zegt Vergelius dat de berg steeds makkelijker te beklimmen zal zijn dus.... de beperkingen van Dante nemen dan af?

Bernadet
die het wel mooie Canto's vind.

[Jom]

Dat denk ik ook, Det', en hij heeft het ene gebrek in een ergere graad dan een andere.
Zo zal hij zich een weinig of veel lichter voelen als hij ervoor geboet heeft.
g