Korte inhoud.
Vergilius en Dante bestijgen het brugpuin.
Vergilius heft Dante omhoog, helpt hem op de grote blokken.
De grachten liggen echter niet alleen concentrisch maar ook steeds dieper naarmate zij het midden naderen. De hellingen worden steeds hoger.
Met een uiterste alpinistische inspanning raakt Dante boven, geheel buiten adem in een bezweet zwaar lijf.
Terwijl Vergilius – die als schim veel lichter is - hem hielp en aanwijzingen gaf zoveel hij kon.
Na wat peptalk van Vergilius gaan zij verder over de volgende ringgrachtboogbrug.
Dante houdt zich sterk.
Iemand vanuit het 7de ringdal roept hem onverstaanbaar toe.
Vergilius en Dante dalen weer naar beneden,
want Dante’s curiositeit is altijd nog een beetje groter dan zijn vermoeidheid.
De bodem ligt vol kronkelende slangen van alle soorten
terwijl naakte radeloze schimmen er doorheen vluchten.
Een schim wordt er gebeten, vliegt in brand, gaat in vlammen op,
maar verrijst ras weer uit de as zoals de Feniks.
Het blijkt Vanni Fucci, een roemruchte dief (vandaar “foetsie” ?).
Hij replikeert met een donderende toekomstvisioen dat Dante’s verbanning uit Firenze inhoudt,
om Dante meteen ook nog eens al zijn illusies lichter te maken.
Canto 24 De hel
Welja, m’n beste infernauten,
De Divina Commedia is geen droge leer- of leesstof :
integendeel het is samen met de Metamorfosen van Ovidius
het meest geïllustreerde boek uit de geschiedenis.
En dan nog wel geïllustreerd door kunstwerken !
Verlúcht worden door kunst, kan je nagaan wat een densiteit het heeft!
Elke hoofdletterkrul van Dante
herbergt wel ergens een miniatuur.
Elke oneffenheid op zijn pad
werd tot dubbele bodem of allusie in een klein gedicht verheven.
Er is geen wending in Dante’s verhaal
of een beeldhouwwerk heeft het in steen weten te vatten.
Geen blik
die niet haar weg in de penseelstreek van een schilderij naar onze blikken vond.
Geen traan
die niet uiteindelijk als olieverf verdroogde tot blijvende vloeibaarheid.
Maar ook omgekeerd : niet alleen de Divina Commedia bezocht de verbeelding der mensen,
vele mensen bezochten zelf met hart en ziel de Divina Commedia.
Soms waren het in zichzelf gekeerde bezoeken van empathici,
soms leek het meer op rampspoedtoerisme avant la lettre.
Sinds Dante zijn tocht beschreef hebben talloze lieden van allerlei slag op hun beurt hel, hemel, en vagevuur bezocht, en niet altijd zonder kleerscheuren of zonder troep achter te laten.
“Gooi het maar in de Abyss” was een door de eeuwen veelgehoorde opmerking als men ergens een lastig concept, een tegenstrijdige leefregel, of een haperend schuldgevoel definitief kwijtwilde.
Toegegeven, het is zo al niet rustig in de onderwereld, maar na Dante werd het een ware kunstenaarstoeloop.
De Antieken zagen met lede ogen de lange rijen hiernamaalsflaneerders aanschuiven in hun anders zo vertrouwde Limbo.
De bezoekers stonden er elkaar in Weltschmertz te verdrummen dat het een lust was.
En artiesten kunnen wat heisa en weemoed maken !
Overal vind je nog de zielsafdrukken, de gemoedsrestanten, de sporen van afgedragen wereldbeelden, van door leugens botgeslepen imago’s.
Het scheppersmotief “Et in Arcadia ego” (ook ik ben in Arcadia geweest) werd een “Et in Inferno ego”.
Je herkent misschien nog de plaatsen waar Rimbaud een heel seizoen verbleef,
of waar TS Eliot naarstig voetnoten sprokkelde voor zijn Waste Land.
gg
De Divina Commedia is geen droge leer- of leesstof :
integendeel het is samen met de Metamorfosen van Ovidius
het meest geïllustreerde boek uit de geschiedenis.
En dan nog wel geïllustreerd door kunstwerken !
Verlúcht worden door kunst, kan je nagaan wat een densiteit het heeft!
Elke hoofdletterkrul van Dante
herbergt wel ergens een miniatuur.
Elke oneffenheid op zijn pad
werd tot dubbele bodem of allusie in een klein gedicht verheven.
Er is geen wending in Dante’s verhaal
of een beeldhouwwerk heeft het in steen weten te vatten.
Geen blik
die niet haar weg in de penseelstreek van een schilderij naar onze blikken vond.
Geen traan
die niet uiteindelijk als olieverf verdroogde tot blijvende vloeibaarheid.
Maar ook omgekeerd : niet alleen de Divina Commedia bezocht de verbeelding der mensen,
vele mensen bezochten zelf met hart en ziel de Divina Commedia.
Soms waren het in zichzelf gekeerde bezoeken van empathici,
soms leek het meer op rampspoedtoerisme avant la lettre.
Sinds Dante zijn tocht beschreef hebben talloze lieden van allerlei slag op hun beurt hel, hemel, en vagevuur bezocht, en niet altijd zonder kleerscheuren of zonder troep achter te laten.
“Gooi het maar in de Abyss” was een door de eeuwen veelgehoorde opmerking als men ergens een lastig concept, een tegenstrijdige leefregel, of een haperend schuldgevoel definitief kwijtwilde.
Toegegeven, het is zo al niet rustig in de onderwereld, maar na Dante werd het een ware kunstenaarstoeloop.
De Antieken zagen met lede ogen de lange rijen hiernamaalsflaneerders aanschuiven in hun anders zo vertrouwde Limbo.
De bezoekers stonden er elkaar in Weltschmertz te verdrummen dat het een lust was.
En artiesten kunnen wat heisa en weemoed maken !
Overal vind je nog de zielsafdrukken, de gemoedsrestanten, de sporen van afgedragen wereldbeelden, van door leugens botgeslepen imago’s.
Het scheppersmotief “Et in Arcadia ego” (ook ik ben in Arcadia geweest) werd een “Et in Inferno ego”.
Je herkent misschien nog de plaatsen waar Rimbaud een heel seizoen verbleef,
of waar TS Eliot naarstig voetnoten sprokkelde voor zijn Waste Land.
gg
Maar ook omgekeerd : niet alleen de Divina Commedia bezocht de verbeelding der mensen,
vele mensen bezochten zelf met hart en ziel de Divina Commedia.
Soms waren het in zichzelf gekeerde bezoeken van empathici,
soms leek het meer op rampspoedtoerisme avant la lettre.
Sinds Dante zijn tocht beschreef hebben talloze lieden van allerlei slag op hun beurt hel, hemel, en vagevuur bezocht, en niet altijd zonder kleerscheuren of zonder troep achter te laten.
“Gooi het maar in de Abyss” was een door de eeuwen veelgehoorde opmerking als men ergens een lastig concept, een tegenstrijdige leefregel, of een haperend schuldgevoel definitief kwijtwilde.
Toegegeven, het is zo al niet rustig in de onderwereld, maar na Dante werd het een ware kunstenaarstoeloop.
De Antieken zagen met lede ogen de lange rijen hiernamaalsflaneerders aanschuiven in hun anders zo vertrouwde Limbo.
De bezoekers stonden er elkaar in Weltschmertz te verdrummen dat het een lust was.
En artiesten kunnen wat heisa en weemoed maken !
Ik snap niet zo goed wat je bedoelt Jom.
Bedoel je dat mensen bewust verkeerde dingen deden? Dat Dante's komedie van invloed was op het gedrag van mensen? *zucht* ik snap het niet.
Bernadet
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 65 gasten