Canto 22 De hel

[Jom]

Korte inhoud.

Vergilius en Dante gaan op stap met de tien duivels.
Een heisa van jewelste.
In de kokende pek –even plakkerig als de handen van de oplichters – trachten de zondaars eruit te ontsnappen, zowel uit de brei als weg van de vorken der duivels.
De zondaars duiken op als dolfijnen of kikkers,
en duiken snel weer onder als een duivel nakend is.

Graffiacane (Hondenschrammer of “Bullebijter”) krijgt er eentje te pakken, een treuzelaar,
het betreft een zekere Ciampolo.
Vergilius vraagt hem of er Italianen in de pekbrei vertoeven.
Ciampolo belooft er zeven met een fluitsignaal te laten verschijnen als ze maar wat plaats voor hem maken.
Ciampolo kan zich met list aldus bevrijden en duikt weer de brei in.

Een divina commedia dell’arte volgt.
Alichino (“Vleermuisvlerk”, dezelfde wortel als Arlecchino ?) en Calcabrina (“Ijsbaanrenner”) gaan achter hem aan, maar vallen ook in de pek.
Een ruzie vermengd met een soort reddingsactie volgt
waarbij alle duivels (Malebranche of Kwaadvorken) betrokken raken.

Ondertussen verlaten Vergilius en Dante het akelig gezelschap.

[Dettie]

Ciampolo ontsnapt aan Alichino

[Dettie]

Vers 10 t/m 11
Nog nooit zag ik een legertroep zich roeren
Op het geluid van zo vreemd blaasgerei

(trompetten met zijn aarsgat) Humor!

Deze Canto's (21 en 22) zijn volgens mij een soort grap tussendoor van Dante. Vindt hij oplichters niet zo vreselijk of vindt hij het juist potsierlijke mensen? Dat geruzie zou hij dat typerend voor oplichters vinden?

bernadet