Korte inhoud.
Dante en Vergilius gaan aan de zijde van de walmuur langs de openstaande graven.
Een bitsig gesprek vindt plaats tussen Dante en grafbewoner Farinata, een Gibelijns Firenzer, over Florentijnse conflicten.
Tussendoor even een ongelukkige chat met Cavalcante dei Cavalcanti, de vader van Dante’s vriend en dichter Guido Cavalcanti.
En zoals Dettie reeds beweerde, ja, de doden kunnen in de toekomst kijken. Niet in het heden maar wel tot aan het Laatste Oordeel in de toekomst.
Dante en Vergilius begeven zich naar het midden van het open kerkhof,
steeds dieper naar beneden,
waar dichte ondraaglijke walmen hun ergste vermoedens tegenwaaien.
Canto 10 De hel
M’n beste Helle-Det’,
Blij dat je’t aankaart
want Epicurus is eigenlijk een interessant geval.
Die arme man hoort helemaal niet thuis bij de ketters.
Hij dateert van de vierde eeuw vóór Christus, hoe zou hij kunnen ketteren ?
Ten tweede was die man helemaal geen epicurist,
dat hebben de middeleeuwen van hem gemaakt.
Hij predikte eerder het onthecht zijn dan het verfijnd genieten.
Ten derde was hij niet ongelovig, hij geloofde aan de goden,
maar hij meende - daar goden ook volmaakt gelukkig zijn – dat zij zich niet met de mens inlieten.
Ten vierde dacht hij ook niet dat de ziel sterfelijk was, hij dacht alleen dat de zielatomen zich verspreiden bij de dood, en dat de dood niet bij het leven behoorde.
Hij vond de dood ongeveer even oninteressant als de goden de mens oninteressant vonden.
Hij vond dat de goden veelal als stoplap voor de wetenschap dienden.
Vanwaar al die verdraaiingen ?
Wel, m’n beste Berna-trice, kom even dichterbij en kijk niet om.
Het epicurisme, een soort Westers boeddhisme, had gevaarlijk veel aanhang bij de intelligente en intellectuele middeleeuwers, en werd dus door de Kerk met álle mogelijke middelen bevochten.
Verguizing en versimplifiëring is bij een slecht geïnformeerd volk een zeer doeltreffend werktuig.
En toen de negatieve inhoud van het epicurisme vaste bodem had gevonden,
werden alle vrijdenkers, ongelovigen, libertijnen, rationalisten van de 13de en 14de eeuw onder die gemeenschappelijke noemer geplaatst.
En zo raakt Epicurus posthuum nog bij de ketters verzeild.
Wat een uitleg, hé.
gg
Blij dat je’t aankaart
want Epicurus is eigenlijk een interessant geval.
Die arme man hoort helemaal niet thuis bij de ketters.
Hij dateert van de vierde eeuw vóór Christus, hoe zou hij kunnen ketteren ?
Ten tweede was die man helemaal geen epicurist,
dat hebben de middeleeuwen van hem gemaakt.
Hij predikte eerder het onthecht zijn dan het verfijnd genieten.
Ten derde was hij niet ongelovig, hij geloofde aan de goden,
maar hij meende - daar goden ook volmaakt gelukkig zijn – dat zij zich niet met de mens inlieten.
Ten vierde dacht hij ook niet dat de ziel sterfelijk was, hij dacht alleen dat de zielatomen zich verspreiden bij de dood, en dat de dood niet bij het leven behoorde.
Hij vond de dood ongeveer even oninteressant als de goden de mens oninteressant vonden.
Hij vond dat de goden veelal als stoplap voor de wetenschap dienden.
Vanwaar al die verdraaiingen ?
Wel, m’n beste Berna-trice, kom even dichterbij en kijk niet om.
Het epicurisme, een soort Westers boeddhisme, had gevaarlijk veel aanhang bij de intelligente en intellectuele middeleeuwers, en werd dus door de Kerk met álle mogelijke middelen bevochten.
Verguizing en versimplifiëring is bij een slecht geïnformeerd volk een zeer doeltreffend werktuig.
En toen de negatieve inhoud van het epicurisme vaste bodem had gevonden,
werden alle vrijdenkers, ongelovigen, libertijnen, rationalisten van de 13de en 14de eeuw onder die gemeenschappelijke noemer geplaatst.
En zo raakt Epicurus posthuum nog bij de ketters verzeild.
Wat een uitleg, hé.
gg
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 75 gasten