Leestafel forum

Het gaat meer om de gevolgen. Deze definitie vertelt wat een vooroordeel is, maar wat je er vervolgens mee doet, is aan het individu.
Overigens denk ik zelf volgens deze definitie geen bevooroordeeld mens te zijn. Dat probeer ik toch.

'Voor mij betekent een vooroordeel hebben dat je dus die boeken niet leest, of - als het moet - ze al bij voorbaat geen kans geeft. Negatief dus.'

Dit zei ik, en dat vind ik overeenkomstig de definitie. 'Een veel voorkomende fout in het denken.'
En dit wil ik niet hebben. Hoewel ik ook maar een mens ben. Maar dat ik bepaalde boeken niet lees (gelukkig maar, er is veel te veel) heeft daar niets mee te maken. Dat is smaak, wat vind ik leuk.

Overigens zijn er meer misdaadverhalen die lang meegaan en steeds nieuwe lezers weten te vinden. Dat geldt niet alleen voor Patricia Highsmith, maar bijvoorbeeld ook voor de boeken over Sherlock Holmes. Ook auteurs als George Simenon, Sjöwall en Wahlöö en Agathe Christie gaan nog steeds mee. Als de boeken misschien minder gelezen worden, dan worden ze in ieder geval opnieuw verfilmd, of de hoofdpersonen blijven voortleven in televisieseries met andere verhalen. Je zou ze dan misschien als archetypen kunnen beschouwen. Dat kun je in ieder geval zeggen over de moderne Sherlock Holmes verhalen.

En als we zeggen dat Shakespeare literatuur is en misdaadverhalen niet, dan heb ik daar toch nog wel wat vraagtekens bij. Als we naar MacBeth kijken, dan zou je dat net zo goed een misdaadverhaal kunnen noemen. Er wordt in ieder geval aardig in gemoord. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat elk misdaadverhaal literatuur is, maar er is mijns inziens toch wel een soort grensgebied. En waarom blijven sommige auteurs van misdaadverhalen populair, terwijl andere in de vergetelheid raken?

Een grens is strak en niet te trekken. Maar je zegt dan ook 'grensgebied' en dat is altijd groot. En vaag.