Kevin Valgaeren - Seance

[Annemarie]

"In 1873 was wetenschapper Francis Whitman nog maar vierendertig jaar oud. Toch was menigeen hem al vergeten. Het hoogtepunt van zijn carrière beleefde hij op tweeëntwintigste. Whitman was toen verbonden aan het Royal College of Science en vond per ongeluk het dodelijke gif thallium uit. De ontdekking leverde hem aanzien, een mooi huis en een bevallige echtgenote op. In 1873 was Whitman echter niet meer dan een kluizenaar die zonder een paar druppels van het kalmerende goedje laudanum niet meer de straat op durfde. Zijn eens zo knappe vrouw deed geen enkele moeite haar teleurstelling te verbloemen. Haar ontevreden gezicht deed haar er jaren ouder uitzien."

Lees verder: http://www.thrillers-leestafel.info/kevin-valgaeren

[Dettie]

Dat laudanum weet wat. Ik lees veel over dat spul in romans. En dan vooral over de verslavende werking ervan.
Het verhaal zelf is wel bijzonder. Weer eens heel wat anders.
Vind je Whitman een slap, zielig figuur omdat hij verliefd is op die geest? Of omdat hij verslaafd aan de laudanum is? Vertel...

je schrijft:
In 1873 was wetenschapper Francis Whitman nog maar vierendertig jaar oud. Toch was menigeen hem al vergeten. Het hoogtepunt van zijn carrière beleefde hij op tweeëntwintigste.
[...] In 1873 was Whitman echter niet meer dan een kluizenaar die zonder een paar druppels van het kalmerende goedje laudanum niet meer de straat op durfde.

en

De gebeurtenis die op 1 december 1873 plaatsvond, zou het leven van Whitman voorgoed veranderen.

Hij is dus niet door die seances zo in de vergetelheid en aan de laudanum geraakt?

Dettie

[Annemarie]

Nee, dat was hij al voor die tijd. Hij vond het vergif thallium uit toen hij 22 was. Iedereen sprak vol lof over hem maar daarna presteerde hij niks meer. Dat heeft zijn zelfvertrouwen geen goed gedaan en het feit dat zijn vrouw openlijk teleurgesteld in hem was, hielp ook al niet. Hij werd in de loop der jaren steeds labieler. Toen hij de seances ging bijwonen, was hij al haast een geestelijk wrak. Hij hoopte door het medium weer in de belangstelling te komen. In eerste instantie hoopte hij haar te ontmaskeren, later hoopte hij juist te bewijzen dat het echt is.

[Dettie]

Vond je hem omdat hij zo labiel was geworden een zielig figuur of juist omdat hij zo inging op die seances? Dat hij die seances nodig had om zich weer wat te voelen?
Het lijkt me wel een psychologische thrillers. Geen lege figuren maar karaktervolle. Of heb ik het mis?

Dettie

[Marjo]

Ik las De Ziener van deze schrijver en was daar zeer over te spreken. Maar het is er nooit van gekomen een ander boek te lezen.

[Annemarie]

Ik ben ook wel benieuwd naar zijn andere boeken, Marjo.

Wat betreft de hoofdpersoon. Tja, hij was al wat zenuwachtig toen het verhaal begon maar naarmate de vertelling vordert, wordt zijn gedrag gewoonweg beschamend. Ik wil er niet te veel over verklappen eigenlijk. Het gênante gedrag van Whitman maakt het verhaal vreemd genoeg juist heel sterk.

[Inge]

Dat boek staat ook op mijn lijstje. Ik heb zijn 2 andere boeken gelezen en ben echt wel benieuwd! Dat ze het maar snel binnenkrijgen bij ons in de bib

[Inge]

Weeral een prachtig boek. Heb ik in 2 avonden uitgelezen. Ja Whitman is een zielig ventje maar ik denk dat dat nu net het verhaal zo "aantrekkelijk" maakt. Voor mij zat de openingszin er al bonk op :"Het leven is een reis die aanvangt met een lege koffer. Het gewicht dat we bij het verglijden der jaren met ons meenemen, is dat van onafgeloste schuld".

[Annemarie]

Ja, een echte prachtzin! De schrijfstijl past ook heel mooi bij de periode waarin het verhaal zich afspeelt. Ik merk dat het verhaal heel goed is blijven hangen. Het heeft dus blijvend indruk gemaakt. Fijn dat jij er ook zo van genoten hebt!