Een prachtig boek
Arnaldur Indridason is in relatief korte tijd uitgegroeid tot een waar fenomeen. Mede dankzij de nog altijd toenemende populariteit van Scandinavische misdaadauteurs als Henning Mankell en Karin Fossum is ook Indridason ontdekt door het grote publiek. De uitgever heeft er dan ook goed aan gedaan om – samen met dit boek – ook zijn eerste thriller “Maandagskinderen” uit te brengen en deze laatstgenoemde zelfs voor een extreem lage prijs aan te bieden. Een strategie die eerder wonderen deed voor Fossum maar ook andere auteurs over de drempel naar grote commerciële successen heeft geholpen. En als iemand die erkenning verdiend, dan is het de uit IJsland afkomstige Indridason wel, want zijn eerste twee boeken die in Nederland werden uitgebracht, “Moordkuil” en “Noorderveen”, stonden bol van de kwaliteit. Zijn reputatie doet hij momenteel opnieuw alle eer aan met het zojuist verschenen "Engelenstem", een prachtige literaire thriller die garant staat voor een paar uurtjes van optimaal leesplezier.
Inspecteur Erlendur wordt te hulp geroepen als in een groot en druk hotel een moord is gepleegd. Het slachtoffer is de portier van het hotel en hij wordt gevonden met zijn broek op zijn enkels en verkleed als de kerstman. In zijn onderzoek naar de moordenaar moet Erlendur graven in het verleden van de portier en dan komen er enkele zeer trieste gegevens naar boven. Maar geen van die feiten lijken een directe aanwijzing te vormen naar de reden waarom hij moest worden vermoord. Maar de eenzaamheid en het verdriet in het leven van het slachtoffer zorgen er wel voor dat Erlendur meer dan ooit met zijn eigen verleden wordt geconfronteerd en tevens zijn relatie met zijn twee kinderen tegen het licht wordt gehouden. Wat het onderzoek voor hem een haast persoonlijk tintje lijkt te geven.
De klasse van “Engelenstem” ligt, buiten het prachtige verhaal, bovenal in het geweldig uitgewerkte thema van eenzaamheid en verlies. Gebroken dromen, verloren illusies en alle ongrijpbare elementen die bepalend zijn voor het menselijke lot. Haarscherp wordt dit alles door Indridason in beeld gebracht waarbij hij allerlei emoties tot op het bot weet te ontleden. De tragiek in het leven van de portier blijkt hartverscheurend te zijn, waarbij vooral de verstikkende ambities van veel ouders voor hun kinderen een centrale rol inneemt binnen het verhaal. Vaders en/of moeders die hun eigen – vaak verloren – idealen harteloos projecteren op hun nageslacht om op die manier toch nog een beetje genoegdoening van het leven proberen te krijgen. En daarbij volledig voorbijgaan aan de identiteit van hun kind en het feit dat zij misschien wel hun eigen idealen hadden willen (en moeten) ontwikkelen. Een fenomeen dat in ons dagelijkse leven met tientallen kleine en grotere voorbeelden te ontdekken valt en dat Indridason op indrukwekkende wijze aan de kaak weet te stellen.
Naast het onderzoek naar de moordenaar zitten er nog meer subverhalen in dit boek, waaronder een heel subtiel gebracht deel over kindermishandeling en de manier waarop mensen tegen de eerste symptomen daarvan aankijken. Ook de relatie tussen Erlendur en zijn ontspoorde dochter staat weer centraal, waarbij de inspecteur genoodzaakt wordt zijn eigen leven en beslissingen uit het verleden te analyseren. Het maakt van “Engelenstem” een schitterend geheel, waarbij de schrijfstijl van Indridason ervoor zorgt dat de letters en zinnen in snel tempo in je op worden genomen. Dit is een prachtig boek en het zou mij helemaal niets verbazen als Arnaldur Indridason in populariteit uiteindelijk Henning Mankell zal gaan evenaren.
Hulde, hulde, hulde…
