Mijn zusje en de zee
Donatella Di Pietrantonio

Was het inderdaad een slecht voorteken, toen het afstudeerfeest van Piero letterlijk in het water viel en de ik-figuur, de verloofde van Piero, gewond raakte door een vallende dakgoot?
Ook haar moeder liet weten hun relatie maar niets te vinden.

‘Hij is een mooie jongen, maar je kunt wel zien dat hij niet van ons slag is. Volgens mij is hij een beetje te hoog gegrepen voor je.’

Maar de ik-persoon – heel lastig, ze krijgt geen naam – trouwt met hem, al is ze wel zo wijs een eigen carrière op te bouwen. Zij geeft les. Hij is tandarts. 
In het heden zijn ze gescheiden, en woont en werkt zij in Grenoble.
Als er een telefoontje komt, laat ze alles uit haar handen vallen en haast ze zich naar Italië. Naar Pescara.

In flashbacks – niet chronologisch – lezen we over haar achtergrond, haar jeugd, wat er van het huwelijk terecht is gekomen, waarbij de zus natuurlijk een steeds terugkerend personage is.

De ik-figuur heeft het grootste deel van haar vroege jeugd bij een oom en tante gewoond en leerde haar zusje pas kennen toen ze zelf dertien was. Er waren ook vier broers, waarvan eentje bij een dramatisch ongeluk om het leven is gekomen. Adriana is drie jaar jonger, een eigenzinnige jongedame. Een studie kreeg ze niet voor elkaar, wat een bron voor jaloezie was, omdat de ik-figuur wel een studie afrondde. Er was nauwelijks een gezinsleven en Adriana leidde een vrijgevochten leven waarin ze naast allerlei losse contacten die ene Grote Liefde had, een man die ook al nergens voor deugde. 
Steeds als het mis ging viel Adriana weer terug op haar zus, die haar dan weer opving. Ook toen haar zus plotseling met een baby voor de deur stond.

Nu was er dat telefoontje. Wat is er aan de hand dat ze zo hals over kop terugreist naar haar geboortestreek? Dat het iets met Adriana te maken heeft vermoed de lezer wel.

‘Adriana heeft me de cirkel in de bestrating laten zien, het symbool van Borgo Sud (= een wijk in Pescara), van de vissersgemeenschap.
Binnen de cirkel blijven vormt de kracht, het leven, de zin ervan. Eruit stappen betekent verdwalen, in de war raken, slaags raken in andere wijken. Dat is het niet waard, gevaar is er al op zee, elke dag. Hiervandaan is de zee niet te zien, maar ze ligt achter de onregelmatige huizenblokken, koud en donker nu. Ze heerst over iedereen hier, in dit oord van geploeter. Ze staat symbool voor het fortuin en de dood.’

Als je aan een Italiaans gezin denkt, zie je veelal grote gezinnen voor je die met z’n allen gezellig aan een tafel vol lekkernijen zitten, ze eten, dansen en zingen en zijn vrolijk. Dat is niet het beeld dat we door Donatella Di Pietrantonio voorgeschoteld krijgen. Hier is sprake van een verstoorde relatie tussen de ouders die zijn weerslag heeft op de kinderen. De ik-figuur zou zo graag een goede band met haar zus hebben, maar dat lukt haar maar niet.

Ze zijn verdoemd, en de omstandigheden – lees: mannen – helpen ook niet mee.

Het is een mooi verhaal, in een fraaie aansprekende stijl. Maar het is helaas vaak onduidelijk hoe de tijdlijn in elkaar zit, dat maakt het lastig te volgen.

Donatella Di Pietrantonio (1963), is kindertandarts van beroep. Dit boek, hoewel zelfstandig te lezen, is in feite een vervolg op Teruggeworpen, dat in 2017 verscheen en waarvoor ze onder andere de Premio Campiello kreeg.

ISBN 9789056727031 | Hardcover | 244 Pagina's | Uitgeverij Signatuur | februari 2022
Vertaald uit het Italiaans door Hilda Schraa

© Marjo, 24 april 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER